Τυχαίνει ωραία πράγματα, παλιά, του παρελθόντος, να κρύβουν μέσα τους θαμένους, συχνά πεθαμένους θησαυρούς. Το περιοδικό που αγόραζα μικρό "αγόρι" σαν ήμαν κι εγώ, είχε δώρο αυτοκόλλητα από ένα, μεταξύ άλλων, πολύ κούλ συγκρότημα των 80's.
Τρομερό ύφος τα παιδιά με βίντεο κλίπ σταθμούς (τραίνων) στην ιστορία της μουσικής.
Απλοί στην εμφάνιση, με συχνά ατημέλητο λούκ, εκπρόσωποι των παιδικών μου φιλοσοφικών αναζητήσεων για την προέλευση των ειδών, τη σχέση του ανθρώπου με τον πίθηκο, στο οποίο συνέβαλε τα μέγιστα και ο Ζάρκο Πάσπαλιε, και την κληρονομικότητα των κατσαρών τριχών, παραμένουν κολλημένοι στο προσκεφάλι του κρεβατιού μου ακόμα και σήμερα.
Είναι καιρός να αλλάξω κρεβάτι δηλαδή, στρώμα τουλάχιστον. Νομίζω μια σπείρα του στρώμα πιέζει τα πλευρά μου τόσο πολύ, που αργά η γρήγορα θα εισχωρήσει στο στήθος μου και θα αποκτήσω εκείνο το μηχανισμό με το ελατήριο στο κουτί-έκπληξη από τα παιδικά καρτούν, αλλά αντί για γροθιά-γάντι του μπόξ θα έχει πάνω την καρδιά μου. Θα είμαι έξω καρδιά δηλαδή.
Ένας παλιός λατερνοπαίχτης, παππούς, με γαριασμένο πρόσωπο, έλεγε προχτές σε μια σειρά της ετ σχετικά με επαγγέλματα, ότι αν σε ρίξουνε χαστούκι και αν ακόμα σε σακατέψουν, αυτόν που στο έριξε να του μιλάς ευγενικά και γλυκά.
Εσύ θα πονέσεις μια φορά, αυτός θα καίγεται μια ζωή. Δεν ξέρω αν συμφωνώ.
Μάλλον όχι.
Σίγουρα δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο.
Απ' αυτό το πλευρό θα κοιμάμαι. Κρεβάτι μπορεί να μην αλλάξω, και να το έχω ξέστρωτο, αλλά μπορώ να κοιμάμαι σε άλλα κρεβάτια, ή και στο σαλόνι της μαμάς μου.
Έχει δύο ντιβάνια με πολύ σκληρό στρώμα που μηχανικά κάθε φορά που κοιμάμαι σε ένα απο αυτά, σηκώνω τα τρία μαξιλάρια που αποτελούν το διάκοσμο του, και τα τοποθετώ στην παλιά κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς. Το ένα απεικονίζει φάλαινες. Έπειτα αφαιρώ τα δυο μαξιλάρια που αποτελούν την πλάτη του. Τοποθετώ το ένα όρθιο πλάι στην καρέκλα και το άλλο, αυτό που βρίσκεται προς τη φορά που αυθαίρετα έχω ορίσει προσκέφαλο μου, και γειτνιάζει στο εντοιχισμένο κάθισμα δίπλα στο τζάκι, το σέρνω προς τα εκεί, έτσι ώστε να εμποδίζει την ολίσθηση προς αυτό του μαξιλαριού μου.
Κοιμάμαι εκεί από τότε που αποφάσισα να τραβήξω το καζανάκι και να γεμίσω το παιδικό μου κρεβάτι με αποκόματα πρόσφατων, μέχρι στιγμής, εφημερίδων.
Σηκωνόμουν από το σαλόνι και πήγαινα στο δωμάτιο, αφού είχα επαναφέρει την τάξη στο ντιβάνι, για να κατηγοριοποιήσω εκ νέου τα αποκόματα μου. Και εκεί, πάνω στο κρεβάτι που έχω περάσει τις περισσότερες νύχτες της ζωής μου υπό το βλέμμα του Πάσπαλιέ (ΠΑΣΠ, πάς παλιέ, λελέ), με τις ταυτότητες από τις γάτες που είχα φιλοξενήσει στη ζωή μου, μερικά φθαρμένα αυτοκόλλητα δώρο από το αγόρι και το μπλέκ, αμέτρητα φέικ όνειρα και μερικές σεξουαλικές συνευρέσεις με γυναίκες, αλλά κυρίως μόνος μου, έλαβε χώρα μια λειτουργία του εγκεφάλου μου, απο τις λίγες ενδιαφέρουσες που του έχουν απομείνει, η λεξιπλασία. Λεξιπλασί φιξιονέλ.
Μια ματιά στο προσκέφαλο του κρεβατιού και άλλη μια στο απόκομα της εφημερίδας. Τττττρρρρρρρ........Mill-i Van.illi-(c). Ιβάν Ίλιτς
Μπορεί οι Μύλοι Βάν Ύλη, να μην έχουν πολλά να μου πούν πλέον, το αναδημοσιευμένο απόσπασμα προλόγου του Σάκς από την ιταλική έκδοση του βιβλίου της Martina Kaller-Dietrich «Vita di Ivan Illich» (Edizioni dell' Asino, 2011), ήταν κατούρημα στα ιερά χώματα της αθώας ψυχής μου. Οι απόψεις για το θάνατο των γεωργικών πολιτισμών, κλωτσά στα αχαμνά.
Τον αγάπησα και ας ήταν νεκρός, όπως οι γάτες, οι αναμνήσεις και ο Πάσπαλιε.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός του ότι γνωρίζω ότι είμαι δυσλειτουργικός, κατά κάποιον τρόπο.
