Έν ημπορώ α κάνω φόκουσσσς!

Δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά τα πράγματα και να ξεμπερδεύω μαζί τους.
Όλη μου η ζωή είναι ανοιχτές υποθέσεις.
Έχω επαναφέρει στη ζωή την παλιά φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου που είναι ότι πιο απλό έχει υπάρξει για να τραβήξεις μια φωτογραφία, και ούτε σε αυτήν δεν μπορώ να κάνω σωστά φόκους. Τη μόνη φορά που έκανα φόκους, ήταν όταν αγόρασα το περιοδικό, και αυτό γιατί έδινε δώρο καλώδια μπαταρίας αυτοκινήτου, που αποδείχτηκε ότι ούτε μοτόποδήλατο δεν επαναφορτίζαν.
Και δεν είμαι κανένας φωτογράφος, ούτε καν, φωτοάγραφος ή και φωτοαγράμματος άτεχνος και άσχετος μάλλον, που βγάζει φωτό φλού από άποψη, ούτε τίποτα ιμπρεσσιονιστής που δε βλέπει την τύφλα του, δηλαδή δεν μπορεί να κάνει φόκους και ζωγραφίζει και ξανά πατάει από πάνω και κάνει πίσω το κεφάλι του και ξανά βλέπει κάτι λάθος και μέχρι να φτάσει να το διορθώσει έχει πάει σε λάθος σημείο το πινέλο και γίνεται αμπαλαέα μετά.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, αφού ξεπεράσαμε τα περτσίνια, ας πορευτούμε με αυτά τα ιδανικά.
Θα μπορούσα να είμαι ο τύπος που αναφέρεται από το Λένο Χρηστίδη, που παρατηρεί τι είναι γραμμένο στην οροφή της στάσης Λεωφορείου, ενώ περιμένει την άφιξή του.
-Τι κοιτάς ρε μαλάκα?
Και ένα άλλο τέλειο που έχω παρατηρήσει τελευταία σε κάτι εκπομπές σαν του Λαζόπουλου, που η κάμερα κάθε λίγο κάνει ένα κρούζινγκ ανάμεσα από το κοινό και ο εκάστοτε βλάκας στον οποίο εστιάζει, κοιτάζει τη μεγάλη οθόνη του στούντιο. Και βλέπει αυτό που βλέπουν και όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι και τηλεθεατές: τον εαυτό του να κοιτάζει κάπου αλλού! Τι ωραία στιγμή δημοσιότητας. Ένας χαζοχαρούμενος δείχνει στο διπλανό του τον εαυτό του σε μια οθόνη. Σαν κάτι αμερικανάκια σε αγώνα NBA.
Πρέπει να εστιάζεις σε αυτό που θέλεις να κατακτήσεις (στον τίτλο της δυτικής περιφέρειας).
Για μένα, ειδικά με τις γκόμενες (περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας), απλά θέλω να την πέσω σε όλες, ε καλά να τις γνωρίσω τουλάχιστον και μετά από κάνα (μελίνα) μήνα να διαλέξω. Δε λειτουργεί έτσι όμως. (Δεν είμαι the Μarakis Project, Σφαγείο δηλαδή).
Για μένα όλοι οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι, σαν να αγοράζω έντοκα γραμμάτια δημοσίου. Όχι και ότι καλύτερο πάντως διζ ντέιζ.
Αδυναμία εστίασης. Σύνδρομο εξασθενημένου εστιακού ρυθμού. Χωνί.
Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργώ. Ότι περάσει πρώτο το στενό τμήμα του.
Ή έστω μια μικρή διήθηση in situ.

Πάντως διατηρώ μεγάλη δυσπιστία ώς πρός το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές που πετυχαίνουν τη γκολάρα σε κάτι γήπεδα με κερκίδες ίσα με' κει πάνω, δείχνουν στρέιτ την γκόμενα ή τη γυναίκα τους. Εκτός αν έχει τόσο μεγάλα βυζιά, σα μωρά, οπότε πιπιλίζουν τα δάχτυλα τους.
καθυστερόγραφο: πίνεις και γράφεις μαλακίες...