Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Junction

Εναλλακτικοί τίτλοι:
Cry-on-air
Why-on-air
Die-on-air
Bye-Buy-on-air
προφανώς όχι κραγιόν-air αλλά κλάμα και ρεκλάμα εναέρια τύπου Voucher,
πολύ πιο απλά Φθηνές Αεροπορικές Εταιρίες για τις οποίες παρακαλώ τον κύριο Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης να τοποθετήσει μνημείο σε κεντρικό σημείο της πόλης,
προκειμένου να τιμούμε με κάθε ευκαιρία, αυτούς που στοιβάζουν κόσμο σε κυριολεκτικά Airbus (Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, προφητικά τα λόγια του Γιάννη).
Με πολλούς Γιάννηδες ασχολήθηκα όμως. Δεν είμαι δα και τόσο παλαβός.

Γιατί Junction.
Γιατί είναι ένα σημείο στην Εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Βεροίας (Σαν το σπίτι της Βεροίας, μπρό) και vice versa, το οποίο περνά κάθετα πάνω από τις γραμμές του τραίνου. Τραινοσέ.
Και άλλο μνημείο παιδιά, και ο μνήμας έχει 9 Ευρώ.
Καθώς πέρασα μερικές μέρες στην Αθήνα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορώ να προσανατολιστώ και να πάω να κάπου μόνος, ίσως και να περάσω κάποιο διάστημα εκεί, αλλάζοντας διάφορα ΜΜΜ, μετρό τρόλει ηλεκτρικό τραμ τράνς μπρίκ μπρούκ μπράμς. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για εμένα όταν με πηγαίνουν παντού οι φίλοι/ες μου και εγώ απλά χαζεύω βιτρίνες (και κώλους). Στο Μιλάνο μπήκαμε και στο τραίνο το υπόγειο, φοβερό, και στο μετρό το αυτόματο, χωρίς οδηγό!!! Και κάποιος που καθόταν δίπλα μας μπροστά μπροστά (τουριστίλα) έπαιζε κάποιο γκέιμ στο iphone του αδιαφορώντας για το θέαμα.
Coolness επίπεδα αν έχεις τον Da-teo σου.
Καλά αυτός και αν με έχει περπατήσει-καθοδηγήσει.
Dat-τεο σε λέω.
Το πιο σταθερό χόμπι που έχω τα τελευταία 15 χρόνια πιστεύω είναι το ταξίδι Βέροια-Θεσσαλονίκη.
Χρησιμοποιώ όλα τα μέσα, αλλά κυρίως το Λεωφορείο, ΚΤΕΛ Ημαθίας.
Πραγματικά αν κάποιος παρατηρούσε τις κινήσεις μου τα τελευταία 15 χρόνια θα ήταν μια ταλάντωση πέρα δώθε Βέροια-Θεσσαλονίκη. Πολύ πυκνή και συχνή ταλάντωση. Παλινδρόμηση.
Σε ένα "ταξίδι" που έλεγε και η αδερφή ενός τύπου όταν ήθελε να πάει σπίτι νωρίς, αναφερόμενη σε αυτή τη βόλτα της το πολύ μιας ώρας (Πάω για ύπνο έχω ταξίδι αύριο. Που πας; Θεσσαλονίκη. Μάλιστα.), τον είχα ψιλοπάρει στα πίσω καθίσματα (προτιμώ να κάθομαι μετά από τις θέσεις 32 ή 33, αν όχι στη θέση 32 ή 33, ως τα 45-49 μου χρόνια θα πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να αλλάξω μέσο) όταν στο νέο Olympus (Όλοι-μπούς όχι τον Bush ή την Kate, το λέω γερμανικά) Plaza και λόγω της γέφυρας που έγινε λόγω της διαπλάτυνσης και μιας μικρής ίσως κακοτεχνίας που αναγκάζει τους οδηγούς να αφήσουν το γκάζι και να πατήσουν φρένο μερικά μέτρα πριν τη μικρή ανηφόρα πριν το κόψιμο της ασφάλτου στο κομμάτι ακριβώς πάνω από το τούνελ που σχηματίζεται μερικά μέτρα πιο κάτω για την αμαξοστοιχία, ένιωσα για λίγα δευτερόλεπτα ότι βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο που εκτελεί προσγείωση σε κάποιο παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο της δυτικής Γερμανίας. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα δεξιά και αριστερά. Πεδιάδα (κάμπος) και συστοιχίες δένδρων (αυτές που δε μπορώ να εξηγήσω γιατί είναι στη μέση του πουθενά, ίσως για τον άνεμο). Ο υπολογιστής του εγκεφάλου μου είχε συγκρατήσει μια σειρά πληροφοριών και ανέτρεξε σε κάποια από τις λίγες μέχρι στιγμής προσγειώσεις μου σε μικρά αεροδρόμια. Το φρενάρισμα του λεωφορείου για να αποφύγει την απότομη πρόσκρουση στη γωνία-κακοτεχνία συνοδεύτηκε από ένα έντονο ήχο που θύμιζε αεριωθούμενο (jet) κινητήρα, κάτι που δεν υπήρχε στο υποδεκτικό μου πεδίο φυσικά, αφού μια κυρία καθόταν δίπλα μου και φτερά δεν είχε το λεωφορείο. Ο ήχος έμοιαζε πάρα πολύ. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει κλαπέτο το λεωφορείο. Έχω πατήσει κλαπέτο σε Steyer όταν ήμουν εκπαιδευόμενος οδηγός στη Σπάρτη πριν με στείλουν στη μονάδα κατευθείαν λόγω δυσχρωματοψίας.
Δεν ήταν κλαπέτο τελικά.
Στο σημερινό μου ταξίδι επιστροφής στη Βέροια συνάντησα το συμμαθητή μου το ΓιώργοτοΧορμόβαπουέμενεστηΚόδρουπαλιά και ήταν οδηγός Λεωφορείου των ΚΤΕΛ πριν πάει σε μια άλλη εταιρία που κάνει ταξίδια Θεσσαλονίκη-Τίρανα και το δυσκολεύει πάρα πολύ όχι η διάρκεια αλλά ο κωλόδρομος και το σπάσιμο στα σύνορα. Είναι πολύ μάγκας ο Γιώργος και παιδαράς. Σε ένα τύπο που ζητούσε λεφτά στο ΚΤΕΛ του έδωσε το πακέτο με τα τσιγάρα του και του είπε να προσέχει, τρεις φορές του το είπε με τα μάτια να γυαλίζουν αλλά και με ύφος συμπόνοιας σαν να λέει τι φταίς και εσύ. Παλιότερα διατηρούσε ένα μπαράκι στον Προμηθέα ο Γιώργος. Λεγόταν Caribu και είχα πάει μια φορά (μάλλον μαζί με το Παναγιώτη) να τον καλέσω στη συνάντηση παλιών συμμαθητών. Πλάκα είχε, αλλά καμιά συνάντηση παλιών συμμαθητών δε θα μου προσέφερε όσα μου προσέφεραν αυτά τα πέντε λεπτά στην ουρά πριν ανέβουμε στο ΚΤΕΛ με το Γιώργο. Είχε άνεση και βαρύ στήσιμο. Είχε αφήσει το Λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη και (γάμησε το έκανα και Αθήνα) γύρναγε Βέροια για να επιστρέψει αύριο και να πάει πάλι Τίρανα.
Μαζί είχαμε παρατηρήσει και ένα άλλο τύπο που μάλλον έκανε ψαχτήρι για να βουτήξει τίποτα αλλά ήταν πολύ φλώρος μάλλον και ακίνδυνος αλλά γενικά είχε μακρυά γκριζαρισμένα μαλλιά, πράσινη φούτερ με κουκούλα και φαινόταν ωραίος τύπος. Κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια μια στάση πριν τον εκεί σταθμό.
Ο Γιώργος μου αποκάλυψε ότι τα Λεωφορεία δεν έχουν κλαπέτο και ότι ο ήχος που ακούγεται προκαλείται από ένα υδραυλικό σύστημα πέδησης που λειτουργεί με λάδι και φρενάρει ουσιαστικά το σασμάν.
Αυτό λέγεται Ριτάρντερ. (και μου θύμισε Φρανκ Ζάππα και κονκάρδα Retard με καφέ κοτλέ σακάκι).

Αυτός ο ήχος λοιπόν μου προκάλεσε την εντύπωση ότι βρίσκομαι σε ένα αεροσκάφος λίγες στιγμές πριν τη προσγείωση με φουλ κατεβασμένα τα φλαπς. Αιωρούμενος πάνω από τη διασταύρωση των δυο επίγειων μέσων, αισθάνθηκα ότι πετούσα και προσγειωνόμουν. Όπως όταν ξυπνάω καμιά φορά τα βράδια και αισθάνομαι ότι το μόλις ξαναμπήκα στο σώμα μου γιατί πριν ήμουν κάπου αλλού.

Πολλές προσγειώσεις, οι πιο πολλές ανώμαλες.
Αρχίζω να σκέφτομαι πάλι τις απογειώσεις όμως.
Με full-throttle για να αποφύγω το στολάρισμα.
Απώλεια στήριξης.

Την αγαπάω
τη πτήση μαζί της.