Πρωινές (ύποπτες) συνήθειες

Οι σκηνές που ακολουθούν το ξυπνητήρι, το πάπλωμα, τα τσαλακωμένα μαλλιά και τη μπόχα στο στόμα, τα σάλια στο μαξιλάρι, τις τσίμπλες στα μάτια και την ανακούφιση από το τρίψιμο των γεννητικών οργάνων, συνήθως περιλαμβάνουν ξυπόλητα πόδια να περπατάν πρός το μπάνιο.
Εκεί οι ήχοι είναι κρυστάλλινοι.
Κάτουρα στη λεκάνη, φλάσινγκ από το καζανάκι, νερό στο νιπτήρα, οδοντόπαστα και οδοντόβουρτσα στη θήκη τους, ασορτί με τη σαπουνοθήκη, ανοιγοκλείνουν κανά δυο ντουλάπια και καθάρισες με τα πρωταρχικά της υγιεινής σου. Στην άλλη περίπτωση, κουβαλάς ένα βάρος από το χτεσινό βράδυ και το αποθέτεις και αυτό στη λεκάνη, αδιαφορώντας που θα καταλήξει, αν θα στριμωχτεί σε καμμιά σωλήνα του φρεατίου και θα διαλυθεί, αν θα βρεί φίλους εκεί που θα πάει. Τη νεκρώσιμη ακολουθία διανθίζεις με λυγμούς και κραυγές, καθώς το απονενοημένο διάβημα του απευθυσμένου σου, προκαλεί επιπλοκές στη μετέπειτα κάθαρση του. Παφλασμός τώρα, κρυστάλλινος ήχος από τις τελευταίες σταγόνες και τέλος. Σκουπίζεσαι, μαζεύεις τα βρακιά σου και συνεχίζεις.

Παρατηρώ πάντως ότι το μόνο τμήμα του σώματος που δε μας απασχολεί κατά την πρωινή καθαριότητα, που λέγαμε και στο στρατό, είναι το καθαυτό γεννητικό όργανο. Αυτόματα αποδεικνύεται ότι η απόλαυση βρίσκεται αλλού.
Τσιμπουκώνεις λίγο την οδοντόβουρτσα ενώ τρέχουν άσπροι αφροί από το στόμα σου, πνίγεσαι λίγο, δακρύζεις, σφίγγεσαι στη χέστρα, κάτι μπαίνει κάτι βγαίνει, μεγάλο μικρό, ένα δύο, πολλά πολλά και μικρά, μονοκόμματο. Πιτσιλάς τη λεκάνη, τρίχες παντού, ανακούφιση.

Το σέξ μπορεί να είναι και βρώμικο, αρκεί να γίνεται σωστά.


digression: Ακολουθούσα τα σκατουλάκια των σκύλων της υψηλής κοινωνίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Είμαι σίγουρος ότι είναι από σκυλάκια ράτσας με πεντιγκρί, πεντικιούρ και πεντέξι επισκέψεις στον κτηνίατρο-ψυχολόγο το χρόνο για να αντιμετωπίσουν τη κατάθλιψη. Ένας αλήτης σκύλος δε θα έχεζε όπου να΄ναι, ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα. Τη κρύβεις καλά τη κουράδα σου, αλλιώς τη γάμησες. Τα σκατουλάκια όμως των καλόσκυλων δεν χρειάζονται κάλυψη-απόκρυψη. Είναι στολίδια, εκθέματα ακόμα και στις πιο κεντρικές πλατείες, αμολημένα επάνω στο ευαίσθητο γρασίδι των πάρκων.
All-Star game φιλότεχνων γονέων και κηδεμόνων για τα παιδιά τους με την ξεχωριστή κλίση στην τέχνη και τις επιρροές που τους εμφυσήσαν οι ίδιοι. Και από την άλλη ο αγέρωχος σκύλος του πεζοδρομίου και του πεζόδρομου, που και ποιός δε θα ζήλευε το στήσιμο του. Εμπνέει σεβασμό και είναι άνετος με το κόσμο χωρίς να επιδεικνύεται, εκτός καμμιά φορά που απλώνει τη μαλαπέρδα του να λιαστεί ή όταν του κάτσει καμμιά μικρή πεταχτούλα της υψηλής κοινωνίας, όποτε μιλάει η φύση.