φέτος και του χρόνου

Φαντάζομαι τον εαυτό μου να γράφει βιβλίο. 
Επειδή ούτε ημερολόγιο δε μπορώ να γράψω, αποφάσισα να καταπολεμήσω αυτό τον προκραστινέισιονισμό μου και να γράψω ένα ιδιαίτερα ασυνάρτητο ημερολόγιο.
Θα γράψω το ημερολόγιο που η κάθε μέρα θα είναι αφιερωμένη σε μιά άλλη μέρα.
Δηλαδή, κάθε μέρα είναι παγκόσμια μέρα μιας άλλης μέρας με την οποία θα συσχετίζεται με έναν Περεκικό τρόπο. Η 25η Μαρτίου θα είναι παγκόσμια μέρα 28ης Οκτωβρίου γιατί ο ιδιοκτήτης της εταιρίας χαρτικών που κατασκεύαζε τα σημαιάκια για τους σχολικούς εορτασμούς, έμενε Μαρτίου αλλά η βιοτεχνία ήταν στο Αιγάλεω. Σκέφτηκα πως αν ήταν στα Σφαγεία θα γινόταν πολύ inside joke για Σαλονικιούς μόνο, και επειδή κάποτε θα ζω ως συγγραφέας-κτηνοτρόφος στην Αθήνα, θέλω να το κάνω πιό oriented.
Τώρα θα το διαβάσω από την αρχή και θα καταλάβω πως δε θα γίνω συγγραφέας.
Αλλά ένα ημερολογιάκι το έχω.
Από συσχετίσεις άλλο τίποτα.
Κορελέησον Κορελέησον Κορελέησον

Junction

Εναλλακτικοί τίτλοι:
Cry-on-air
Why-on-air
Die-on-air
Bye-Buy-on-air
προφανώς όχι κραγιόν-air αλλά κλάμα και ρεκλάμα εναέρια τύπου Voucher,
πολύ πιο απλά Φθηνές Αεροπορικές Εταιρίες για τις οποίες παρακαλώ τον κύριο Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης να τοποθετήσει μνημείο σε κεντρικό σημείο της πόλης,
προκειμένου να τιμούμε με κάθε ευκαιρία, αυτούς που στοιβάζουν κόσμο σε κυριολεκτικά Airbus (Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, προφητικά τα λόγια του Γιάννη).
Με πολλούς Γιάννηδες ασχολήθηκα όμως. Δεν είμαι δα και τόσο παλαβός.

Γιατί Junction.
Γιατί είναι ένα σημείο στην Εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Βεροίας (Σαν το σπίτι της Βεροίας, μπρό) και vice versa, το οποίο περνά κάθετα πάνω από τις γραμμές του τραίνου. Τραινοσέ.
Και άλλο μνημείο παιδιά, και ο μνήμας έχει 9 Ευρώ.
Καθώς πέρασα μερικές μέρες στην Αθήνα και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορώ να προσανατολιστώ και να πάω να κάπου μόνος, ίσως και να περάσω κάποιο διάστημα εκεί, αλλάζοντας διάφορα ΜΜΜ, μετρό τρόλει ηλεκτρικό τραμ τράνς μπρίκ μπρούκ μπράμς. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για εμένα όταν με πηγαίνουν παντού οι φίλοι/ες μου και εγώ απλά χαζεύω βιτρίνες (και κώλους). Στο Μιλάνο μπήκαμε και στο τραίνο το υπόγειο, φοβερό, και στο μετρό το αυτόματο, χωρίς οδηγό!!! Και κάποιος που καθόταν δίπλα μας μπροστά μπροστά (τουριστίλα) έπαιζε κάποιο γκέιμ στο iphone του αδιαφορώντας για το θέαμα.
Coolness επίπεδα αν έχεις τον Da-teo σου.
Καλά αυτός και αν με έχει περπατήσει-καθοδηγήσει.
Dat-τεο σε λέω.
Το πιο σταθερό χόμπι που έχω τα τελευταία 15 χρόνια πιστεύω είναι το ταξίδι Βέροια-Θεσσαλονίκη.
Χρησιμοποιώ όλα τα μέσα, αλλά κυρίως το Λεωφορείο, ΚΤΕΛ Ημαθίας.
Πραγματικά αν κάποιος παρατηρούσε τις κινήσεις μου τα τελευταία 15 χρόνια θα ήταν μια ταλάντωση πέρα δώθε Βέροια-Θεσσαλονίκη. Πολύ πυκνή και συχνή ταλάντωση. Παλινδρόμηση.
Σε ένα "ταξίδι" που έλεγε και η αδερφή ενός τύπου όταν ήθελε να πάει σπίτι νωρίς, αναφερόμενη σε αυτή τη βόλτα της το πολύ μιας ώρας (Πάω για ύπνο έχω ταξίδι αύριο. Που πας; Θεσσαλονίκη. Μάλιστα.), τον είχα ψιλοπάρει στα πίσω καθίσματα (προτιμώ να κάθομαι μετά από τις θέσεις 32 ή 33, αν όχι στη θέση 32 ή 33, ως τα 45-49 μου χρόνια θα πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να αλλάξω μέσο) όταν στο νέο Olympus (Όλοι-μπούς όχι τον Bush ή την Kate, το λέω γερμανικά) Plaza και λόγω της γέφυρας που έγινε λόγω της διαπλάτυνσης και μιας μικρής ίσως κακοτεχνίας που αναγκάζει τους οδηγούς να αφήσουν το γκάζι και να πατήσουν φρένο μερικά μέτρα πριν τη μικρή ανηφόρα πριν το κόψιμο της ασφάλτου στο κομμάτι ακριβώς πάνω από το τούνελ που σχηματίζεται μερικά μέτρα πιο κάτω για την αμαξοστοιχία, ένιωσα για λίγα δευτερόλεπτα ότι βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο που εκτελεί προσγείωση σε κάποιο παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο της δυτικής Γερμανίας. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα δεξιά και αριστερά. Πεδιάδα (κάμπος) και συστοιχίες δένδρων (αυτές που δε μπορώ να εξηγήσω γιατί είναι στη μέση του πουθενά, ίσως για τον άνεμο). Ο υπολογιστής του εγκεφάλου μου είχε συγκρατήσει μια σειρά πληροφοριών και ανέτρεξε σε κάποια από τις λίγες μέχρι στιγμής προσγειώσεις μου σε μικρά αεροδρόμια. Το φρενάρισμα του λεωφορείου για να αποφύγει την απότομη πρόσκρουση στη γωνία-κακοτεχνία συνοδεύτηκε από ένα έντονο ήχο που θύμιζε αεριωθούμενο (jet) κινητήρα, κάτι που δεν υπήρχε στο υποδεκτικό μου πεδίο φυσικά, αφού μια κυρία καθόταν δίπλα μου και φτερά δεν είχε το λεωφορείο. Ο ήχος έμοιαζε πάρα πολύ. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει κλαπέτο το λεωφορείο. Έχω πατήσει κλαπέτο σε Steyer όταν ήμουν εκπαιδευόμενος οδηγός στη Σπάρτη πριν με στείλουν στη μονάδα κατευθείαν λόγω δυσχρωματοψίας.
Δεν ήταν κλαπέτο τελικά.
Στο σημερινό μου ταξίδι επιστροφής στη Βέροια συνάντησα το συμμαθητή μου το ΓιώργοτοΧορμόβαπουέμενεστηΚόδρουπαλιά και ήταν οδηγός Λεωφορείου των ΚΤΕΛ πριν πάει σε μια άλλη εταιρία που κάνει ταξίδια Θεσσαλονίκη-Τίρανα και το δυσκολεύει πάρα πολύ όχι η διάρκεια αλλά ο κωλόδρομος και το σπάσιμο στα σύνορα. Είναι πολύ μάγκας ο Γιώργος και παιδαράς. Σε ένα τύπο που ζητούσε λεφτά στο ΚΤΕΛ του έδωσε το πακέτο με τα τσιγάρα του και του είπε να προσέχει, τρεις φορές του το είπε με τα μάτια να γυαλίζουν αλλά και με ύφος συμπόνοιας σαν να λέει τι φταίς και εσύ. Παλιότερα διατηρούσε ένα μπαράκι στον Προμηθέα ο Γιώργος. Λεγόταν Caribu και είχα πάει μια φορά (μάλλον μαζί με το Παναγιώτη) να τον καλέσω στη συνάντηση παλιών συμμαθητών. Πλάκα είχε, αλλά καμιά συνάντηση παλιών συμμαθητών δε θα μου προσέφερε όσα μου προσέφεραν αυτά τα πέντε λεπτά στην ουρά πριν ανέβουμε στο ΚΤΕΛ με το Γιώργο. Είχε άνεση και βαρύ στήσιμο. Είχε αφήσει το Λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη και (γάμησε το έκανα και Αθήνα) γύρναγε Βέροια για να επιστρέψει αύριο και να πάει πάλι Τίρανα.
Μαζί είχαμε παρατηρήσει και ένα άλλο τύπο που μάλλον έκανε ψαχτήρι για να βουτήξει τίποτα αλλά ήταν πολύ φλώρος μάλλον και ακίνδυνος αλλά γενικά είχε μακρυά γκριζαρισμένα μαλλιά, πράσινη φούτερ με κουκούλα και φαινόταν ωραίος τύπος. Κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια μια στάση πριν τον εκεί σταθμό.
Ο Γιώργος μου αποκάλυψε ότι τα Λεωφορεία δεν έχουν κλαπέτο και ότι ο ήχος που ακούγεται προκαλείται από ένα υδραυλικό σύστημα πέδησης που λειτουργεί με λάδι και φρενάρει ουσιαστικά το σασμάν.
Αυτό λέγεται Ριτάρντερ. (και μου θύμισε Φρανκ Ζάππα και κονκάρδα Retard με καφέ κοτλέ σακάκι).

Αυτός ο ήχος λοιπόν μου προκάλεσε την εντύπωση ότι βρίσκομαι σε ένα αεροσκάφος λίγες στιγμές πριν τη προσγείωση με φουλ κατεβασμένα τα φλαπς. Αιωρούμενος πάνω από τη διασταύρωση των δυο επίγειων μέσων, αισθάνθηκα ότι πετούσα και προσγειωνόμουν. Όπως όταν ξυπνάω καμιά φορά τα βράδια και αισθάνομαι ότι το μόλις ξαναμπήκα στο σώμα μου γιατί πριν ήμουν κάπου αλλού.

Πολλές προσγειώσεις, οι πιο πολλές ανώμαλες.
Αρχίζω να σκέφτομαι πάλι τις απογειώσεις όμως.
Με full-throttle για να αποφύγω το στολάρισμα.
Απώλεια στήριξης.

Την αγαπάω
τη πτήση μαζί της.










 

Αυτογαμάτωση

Είναι η αρχή όλων

αυτών που επιζητούμε να πετύχουμε. 

Είναι το δικό μας λάικ στο δικό μας πόστ.

Είναι ο χρόνος μας μπροστά στο καθρέφτη. 

Είναι το να γκουγκλάρουμε το όνομά μας.

Είναι το να γλείφουμε τα αρχίδια μας και τις κωλοτρυπίδες μας, 

Ίσως ακόμα να είναι και ο ομοιοστατικός μηχανισμός που σε εμποδίζει να χτυπάς επαναλαμβανόμενα το κεφάλι σου στη λεκάνη της χέστρας, γονατιστός η καθισμένος τρεις η ώρα τα ξημερώματα. 

Υπνοπαιδεία παιδιά υπνοπαιδεία, 

εκκλησία αυνανισμός μαλακία. 

 

Καλοκαίρι με τη μάνικα

χωρίς υπονοούμενα, είναι γνωστό ότι είναι η αγαπημένη ταινία των πυροσβεστών. 

Για άλλους είναι  παιδικό όνειρο. Η πυροσβεστική. 

Για άλλους ανάμνηση. Η μάνικα.

Όχι Ελλάδα, όχι ήλιος όχι διακοπές. 

(στο τελευταίο ποστ είχα ερτ και έκλεισε, ελπίζω να μη κλείσει κ η πυροσβεστική και έρχονται και φωτιές) 

ZOOTECHNIA 1

Η παλέτα των τιθέμενων στη διάθεση του καθενός επαγγελματία στοιχείων, συνυφαίνεται από κάθε είδους εναλλακτικά τμήματα, τεχνουργήματα, συστατικά δηλαδή παραπροϊόντα μιας κατευθυνόμενης γραμμής παραγωγής και διάθεσης αγαθών.
Ας σταθούμε στη πρώτη λέξη της παραπάνω πρότασης. Η παλέτα λοιπόν, ως κατασκευή εξυπηρετεί ως βάση για την ανύψωση με κλάρκ (όχι γκέιμπλ, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι ήταν γκέι, οπότε αν δεχτούμε την αγγλική κατάληξη με ελληνική προφορά, εν δυνάμει γκέι, κατά το ντούαμπλ σ.τ.μ. κάτι το δυνατό, πιθανό είναι σε αυτόν να οφείλεται η επικράτηση της λέξης για την κατάδειξη συγκεκριμένων συμπεριφορών συμπάθειας σε άτομα του ίδιου φύλου. Σύμφωνα με το προηγούμενο ορισμό, όλοι κατατασσόμαστε στην γκέι κατηγορία, οπότε και καταλύεται η ερμηνεία της λέξης, καθώς τείνει να αντιστοιχεί στο κοινώς αποκαλούμενο "ανθρώπινο ον" ) διαφόρων συσκευασμένων συνήθως αγαθών.
Η διαφορετική οπτική γωνία παύλα θεώρηση των αντικειμένων, πολλές φορές αποτέλεσε προσοδοφόρο  
επιχείρηση (βαλίτσα, ροδάκια: κάποιος είδε τα πράγματα διαφορετικά και το αποτέλεσμα ήταν μια ευρεσιτεχνία και αρκετά χρήματα στο τραπεζικό λογαριασμό αυτού). Όπως παρατήρησα εξακολουθεί να αποτελεί στοιχείο της εξέλιξης των ειδών. Η παλέτα που γνώρισα σαν περίφραξη σε μαντριά (όταν άλλοι μάθαιναν το Μοντριάν εγώ μάθαινα τα Μαντριάν, τον Γκέτσ και εγώ τη Στάν, Whatever you want, ΄Κάζακ΄ Stan Getz) για πρόβατα, αποτελεί εδώ και καιρό εργαλείο για την Αρχή Τεκτονικών Σχεδιασμών (Ατσσσσ!).
Τραπεζάκια, βιβλιοθήκες, βιτρίνες και πρόσφατα διαπίστωσα ότι χρησιμοποιείται και ως χώρισμα ανάμεσα στα πρόβατα (τα σαρκοφάγα αυτή τη φορά) και τους κοινούς ανθρώπους που απολαμβάνουν τη βόλτα τους στα διευρυμένα πεζοδρόμια των στενών της περιοχής. Ευρώπη, έστω και με χρόνια χρονοκαθυστέρηση.
Οι συμβολισμοί άπειροι.
Παλέτα, πρόβατα, βαφή (μαύρη σαν τα τετράποδα), γλαστράκι με μαϊντανό, κρέας, ζυγούρι, στέρηση, καθυστέρηση. Εισαγωγής. Το δικό μου είναι καλύτερο το πήρα από Λονδίνο. ΜπέέέέΕμμΒεε!
Όρθιοι, στιβαγμένοι να περιμένουν να αρμεχθούν από τα αφεντικά τους.
Αν όλα εξακολουθούν να είναι κατευθυνόμενα, τότε και οι τουριστικοί μας προορισμοί καθορίζονται από τις τιμές των λόου κόστ αεροπορικών εταιριών, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν είσαι πρόβατο και σε φορτώνουν παραμονές Πάσχα για νέους προορισμούς (ΟΟΟππππ, και άλλος συμβολισμός). Όλα αυτά στη διαγώνιο, λίγα μέτρα από το σπίτι μου.  
Καλό είναι που και που να είσαι συνειδητοποιημένος ότι είσαι πρόβατο.
Καλή "ανθρωπιστική*" σφαγή.
(Δε θυμάμαι ακριβώς την ιστορία σχετικά με τη καθιέρωση στο πασχαλινό τραπέζι του οβελία, από το Θωμά το φαρμακοποιό στο Βόλο την είχα ακούσει, τέτοια πράγματα δε τα βρίσκεις στο Google, καλά αυτό κι αν δεν είναι κατευθυνόμενο, ευτυχώς υπάρχει και η εκκλησία)

* όρος που χαρακτηρίζει την προσπάθεια του ανθρώπινου είδους να βρει το λιγότερο επίπονο τρόπο θανάτωσης ζώων.
   
(Ζωοτεχνία, ομολογουμένως παύει να είναι Ζωοτεχνία).
Θεός χωνεύστον!
I'm In!


   

Νεολογισμοί και στρατουλέννοιες

Εντάξει, όλες οι γλώσσες είναι σα ζωντανοί οργανισμοί, ξεκινάν από ένα αρχικό στάδιο και εξελίσσονται.  Βελτιώνονται, ή τουλάχιστον επιδέχονται βελτιώσεων και προσαρμογών, διευρύνονται για να καλύψουν όλο και περισσότερους τομείς, αλληλεπιδρούν έτσι ώστε τα όρια μεταξύ τους να είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Συνεπώς βρίσκονται συνεχώς σε μεταβατικό στάδιο, που είναι και η βάση των περισσότερων θεωριών, το οποίο όμως διαρκεί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που μας είναι συχνά αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές. Μπορούμε πολύ εύκολα όμως να εντοπίσουμε κομβικά σημεία στην εξέλιξη τους.

Οι νεολογισμοί εισάγονται για την ενίσχυση, την ανασύνθεση και τον εκσυγχρονισμό παλαιοτέρων εννοιών, οι οποίες, όπως προκύπτει, προήλθαν και αυτές από παλαιότερες λέξεις και έννοιες, που ίσως ταυτόχρονα με την αναπροσαρμογή τους, καταργούνται είτε παύουν να χρησιμοποιούνται ευρέως. Όντας παιδάκι, μέσω της μουσικής και του ταλέντου που είχαν πειστεί οι γονείς μου και ήθελαν να πείσουν και εμένα ότι έχω, ήθελα να γίνω ευρέως γνωστός  (σημ. τότε δεν είχαμε Youtube). Γρήγορα κατάλαβα, πως μπορείς να πετύχεις περισσότερα, αν δείς το πράγμα λίγο διαφορετικά, να το παίξεις λίγο. Εγώ το έπαιζα πολύ, και εξήγαγα το συμπέρασμα ότι θα ήταν καλύτερα να γίνω γνωστός ευρέως, αλλά τελικά, μετά τη συνεύρεση μου με το Γούντι Άλλεν, πείστηκα από τον ίδιο, ότι αρκεί απλά να γίνεις Εβραίος (σημ. τότε δεν είχαμε Dahau, αλλά το Napster έτρεχε σιγά σιγά). Για τον Αχιλλέα, η εβραϊκή υπεροχή βασίζεται στο τζόγο. Κερδισμένος είναι ο εβραίος που δεν αγοράζει το λαχείο, αλλά σημειώνει απλά τον αριθμό του σε ένα χαρτάκι, για να ταυτοποιήσει μετά τη κλήρωση πως αν όντως αγόραζε το λαχνό θα έχανε. Για να μη ξοδέψω τη μέρα μου με την απαρίθμηση των πιθανών ενδεχομένων (end the home ENO), και για να μη υποστώ οικογενειακές πιέσεις (The Home P..S.E's), καθότι είμαι και πολυάσχολος (ο έχων πολυάριθμες κωλοτρυπίδες, Χριστέλης Β., 2000, προσωπική επικοινωνία), περνώ στο επόμενο θέμα.


Τίτλοι που μου τραβήξαν τη προσοχή. 

(Κάτι σαν ακούς Πυξ-Λαξ, και θυμώνεις που δεν έχεις γράψει εσύ αυτά τα τραγούδια και τους ζηλέυεις γιατί αυτοί γίνονται χοντροί και διάσημοι και εσύ γίνεσαι απλά χοντρός ιμιτασιόν)

• Δαμάζοντας τα Μικροκύματα 

• Η Χιονάτη και οι 7 νανοτεχνολόγοι (αυτό είναι δικό μου...νομίζω). 

• Το Δόγμα του Τιτ Σόκ (ε και αυτό)

• ΙΚΥ οι δυο μας ή κανίς (είναι καινούριο) 

Αλλά παρατήρησα ότι γίνεται σπουδαία προσπάθεια και απο άλλους, λίγο πολύ περισσότερο Εβραίους από μένα, έλληνες και ελληνίδες συγγραφείς. Με αρχηγό το Σκαμπαρδώνη «Επί ψύλλου κρεμάμενος» και «Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος» και «Περιπολών περί πολλών τυρβάζω», φανερά επηρεασμένος από τα Αρχαία Ελληνικά, δε με άφησε ανεπηρέαστο η κυρία Ζυράννα Ζατέλη με την «Ηδονή στο κρόταφο» και η κυρία Έλενα Ακρίτα (Παλάς) με το «Χτυποκάρδια στο κρανίο», φανερά επηρασμένη από τη θητεία της στο μεγάλο κανάλι και το Μπέβερλι Χίλς. Θέλω να προσθέσω ότι αυτά τα έξυπνα νοήματα, θεωρητικά συσχετίζονται έξυπνα με το περιεχόμενο τους, κάτι που εγώ δε καταφέρνω ποτέ, συχέτιση που πάντα πετύχαινε μόνο ο Μάρκος Σεφερλής αλλά και η πλειοψηφία των ανθρώπων που εφευρίσκουν τίτλους για τσόντες. 

Αν υπάρχει σωματείο θα ήθελα να εγγραφώ. 

Αν δε πετύχει τίποτα, θα γράψω μια ανασκόπηση με ευρηματικούς τίτλους από τσόντες, σαν το βιβλίο του Θανάση με το ερωτικό σινεμά που μου θύμησε το πατέρα μου και τα παιδικά μου χρόνια. Συγκεκριμένα τη νύχτα που βλέπαμε την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» και με έδιωχνε στη σκηνή με το αυγό.  

Αν θεώρησε κάποιος ότι πιο πάνω αυτοαποκαλούμαι συγγραφέας, έκανε λάθος και ας μη πανικοβληθεί. Ακόμα και να υφίσταται κάτι τέτοιο θα μου πάρει τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια να αποφασίσω για το τίτλο μόνο, πρίν συμβεί κάτι τόσο θλιβερό για τη παγκόσμια λογοτεχνία. 

» και «  (αυτό το χρησιμοποίησα γιατί δε ξέρω να βάζω τέτοια, και έκανα κόπι πέιστ)