Νεολογισμοί και στρατουλέννοιες

Εντάξει, όλες οι γλώσσες είναι σα ζωντανοί οργανισμοί, ξεκινάν από ένα αρχικό στάδιο και εξελίσσονται.  Βελτιώνονται, ή τουλάχιστον επιδέχονται βελτιώσεων και προσαρμογών, διευρύνονται για να καλύψουν όλο και περισσότερους τομείς, αλληλεπιδρούν έτσι ώστε τα όρια μεταξύ τους να είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Συνεπώς βρίσκονται συνεχώς σε μεταβατικό στάδιο, που είναι και η βάση των περισσότερων θεωριών, το οποίο όμως διαρκεί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που μας είναι συχνά αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές. Μπορούμε πολύ εύκολα όμως να εντοπίσουμε κομβικά σημεία στην εξέλιξη τους.

Οι νεολογισμοί εισάγονται για την ενίσχυση, την ανασύνθεση και τον εκσυγχρονισμό παλαιοτέρων εννοιών, οι οποίες, όπως προκύπτει, προήλθαν και αυτές από παλαιότερες λέξεις και έννοιες, που ίσως ταυτόχρονα με την αναπροσαρμογή τους, καταργούνται είτε παύουν να χρησιμοποιούνται ευρέως. Όντας παιδάκι, μέσω της μουσικής και του ταλέντου που είχαν πειστεί οι γονείς μου και ήθελαν να πείσουν και εμένα ότι έχω, ήθελα να γίνω ευρέως γνωστός  (σημ. τότε δεν είχαμε Youtube). Γρήγορα κατάλαβα, πως μπορείς να πετύχεις περισσότερα, αν δείς το πράγμα λίγο διαφορετικά, να το παίξεις λίγο. Εγώ το έπαιζα πολύ, και εξήγαγα το συμπέρασμα ότι θα ήταν καλύτερα να γίνω γνωστός ευρέως, αλλά τελικά, μετά τη συνεύρεση μου με το Γούντι Άλλεν, πείστηκα από τον ίδιο, ότι αρκεί απλά να γίνεις Εβραίος (σημ. τότε δεν είχαμε Dahau, αλλά το Napster έτρεχε σιγά σιγά). Για τον Αχιλλέα, η εβραϊκή υπεροχή βασίζεται στο τζόγο. Κερδισμένος είναι ο εβραίος που δεν αγοράζει το λαχείο, αλλά σημειώνει απλά τον αριθμό του σε ένα χαρτάκι, για να ταυτοποιήσει μετά τη κλήρωση πως αν όντως αγόραζε το λαχνό θα έχανε. Για να μη ξοδέψω τη μέρα μου με την απαρίθμηση των πιθανών ενδεχομένων (end the home ENO), και για να μη υποστώ οικογενειακές πιέσεις (The Home P..S.E's), καθότι είμαι και πολυάσχολος (ο έχων πολυάριθμες κωλοτρυπίδες, Χριστέλης Β., 2000, προσωπική επικοινωνία), περνώ στο επόμενο θέμα.


Τίτλοι που μου τραβήξαν τη προσοχή. 

(Κάτι σαν ακούς Πυξ-Λαξ, και θυμώνεις που δεν έχεις γράψει εσύ αυτά τα τραγούδια και τους ζηλέυεις γιατί αυτοί γίνονται χοντροί και διάσημοι και εσύ γίνεσαι απλά χοντρός ιμιτασιόν)

• Δαμάζοντας τα Μικροκύματα 

• Η Χιονάτη και οι 7 νανοτεχνολόγοι (αυτό είναι δικό μου...νομίζω). 

• Το Δόγμα του Τιτ Σόκ (ε και αυτό)

• ΙΚΥ οι δυο μας ή κανίς (είναι καινούριο) 

Αλλά παρατήρησα ότι γίνεται σπουδαία προσπάθεια και απο άλλους, λίγο πολύ περισσότερο Εβραίους από μένα, έλληνες και ελληνίδες συγγραφείς. Με αρχηγό το Σκαμπαρδώνη «Επί ψύλλου κρεμάμενος» και «Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος» και «Περιπολών περί πολλών τυρβάζω», φανερά επηρεασμένος από τα Αρχαία Ελληνικά, δε με άφησε ανεπηρέαστο η κυρία Ζυράννα Ζατέλη με την «Ηδονή στο κρόταφο» και η κυρία Έλενα Ακρίτα (Παλάς) με το «Χτυποκάρδια στο κρανίο», φανερά επηρασμένη από τη θητεία της στο μεγάλο κανάλι και το Μπέβερλι Χίλς. Θέλω να προσθέσω ότι αυτά τα έξυπνα νοήματα, θεωρητικά συσχετίζονται έξυπνα με το περιεχόμενο τους, κάτι που εγώ δε καταφέρνω ποτέ, συχέτιση που πάντα πετύχαινε μόνο ο Μάρκος Σεφερλής αλλά και η πλειοψηφία των ανθρώπων που εφευρίσκουν τίτλους για τσόντες. 

Αν υπάρχει σωματείο θα ήθελα να εγγραφώ. 

Αν δε πετύχει τίποτα, θα γράψω μια ανασκόπηση με ευρηματικούς τίτλους από τσόντες, σαν το βιβλίο του Θανάση με το ερωτικό σινεμά που μου θύμησε το πατέρα μου και τα παιδικά μου χρόνια. Συγκεκριμένα τη νύχτα που βλέπαμε την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» και με έδιωχνε στη σκηνή με το αυγό.  

Αν θεώρησε κάποιος ότι πιο πάνω αυτοαποκαλούμαι συγγραφέας, έκανε λάθος και ας μη πανικοβληθεί. Ακόμα και να υφίσταται κάτι τέτοιο θα μου πάρει τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια να αποφασίσω για το τίτλο μόνο, πρίν συμβεί κάτι τόσο θλιβερό για τη παγκόσμια λογοτεχνία. 

» και «  (αυτό το χρησιμοποίησα γιατί δε ξέρω να βάζω τέτοια, και έκανα κόπι πέιστ)