Νεολογισμοί και στρατουλέννοιες

Εντάξει, όλες οι γλώσσες είναι σα ζωντανοί οργανισμοί, ξεκινάν από ένα αρχικό στάδιο και εξελίσσονται.  Βελτιώνονται, ή τουλάχιστον επιδέχονται βελτιώσεων και προσαρμογών, διευρύνονται για να καλύψουν όλο και περισσότερους τομείς, αλληλεπιδρούν έτσι ώστε τα όρια μεταξύ τους να είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Συνεπώς βρίσκονται συνεχώς σε μεταβατικό στάδιο, που είναι και η βάση των περισσότερων θεωριών, το οποίο όμως διαρκεί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που μας είναι συχνά αδύνατο να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλλαγές. Μπορούμε πολύ εύκολα όμως να εντοπίσουμε κομβικά σημεία στην εξέλιξη τους.

Οι νεολογισμοί εισάγονται για την ενίσχυση, την ανασύνθεση και τον εκσυγχρονισμό παλαιοτέρων εννοιών, οι οποίες, όπως προκύπτει, προήλθαν και αυτές από παλαιότερες λέξεις και έννοιες, που ίσως ταυτόχρονα με την αναπροσαρμογή τους, καταργούνται είτε παύουν να χρησιμοποιούνται ευρέως. Όντας παιδάκι, μέσω της μουσικής και του ταλέντου που είχαν πειστεί οι γονείς μου και ήθελαν να πείσουν και εμένα ότι έχω, ήθελα να γίνω ευρέως γνωστός  (σημ. τότε δεν είχαμε Youtube). Γρήγορα κατάλαβα, πως μπορείς να πετύχεις περισσότερα, αν δείς το πράγμα λίγο διαφορετικά, να το παίξεις λίγο. Εγώ το έπαιζα πολύ, και εξήγαγα το συμπέρασμα ότι θα ήταν καλύτερα να γίνω γνωστός ευρέως, αλλά τελικά, μετά τη συνεύρεση μου με το Γούντι Άλλεν, πείστηκα από τον ίδιο, ότι αρκεί απλά να γίνεις Εβραίος (σημ. τότε δεν είχαμε Dahau, αλλά το Napster έτρεχε σιγά σιγά). Για τον Αχιλλέα, η εβραϊκή υπεροχή βασίζεται στο τζόγο. Κερδισμένος είναι ο εβραίος που δεν αγοράζει το λαχείο, αλλά σημειώνει απλά τον αριθμό του σε ένα χαρτάκι, για να ταυτοποιήσει μετά τη κλήρωση πως αν όντως αγόραζε το λαχνό θα έχανε. Για να μη ξοδέψω τη μέρα μου με την απαρίθμηση των πιθανών ενδεχομένων (end the home ENO), και για να μη υποστώ οικογενειακές πιέσεις (The Home P..S.E's), καθότι είμαι και πολυάσχολος (ο έχων πολυάριθμες κωλοτρυπίδες, Χριστέλης Β., 2000, προσωπική επικοινωνία), περνώ στο επόμενο θέμα.


Τίτλοι που μου τραβήξαν τη προσοχή. 

(Κάτι σαν ακούς Πυξ-Λαξ, και θυμώνεις που δεν έχεις γράψει εσύ αυτά τα τραγούδια και τους ζηλέυεις γιατί αυτοί γίνονται χοντροί και διάσημοι και εσύ γίνεσαι απλά χοντρός ιμιτασιόν)

• Δαμάζοντας τα Μικροκύματα 

• Η Χιονάτη και οι 7 νανοτεχνολόγοι (αυτό είναι δικό μου...νομίζω). 

• Το Δόγμα του Τιτ Σόκ (ε και αυτό)

• ΙΚΥ οι δυο μας ή κανίς (είναι καινούριο) 

Αλλά παρατήρησα ότι γίνεται σπουδαία προσπάθεια και απο άλλους, λίγο πολύ περισσότερο Εβραίους από μένα, έλληνες και ελληνίδες συγγραφείς. Με αρχηγό το Σκαμπαρδώνη «Επί ψύλλου κρεμάμενος» και «Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος» και «Περιπολών περί πολλών τυρβάζω», φανερά επηρεασμένος από τα Αρχαία Ελληνικά, δε με άφησε ανεπηρέαστο η κυρία Ζυράννα Ζατέλη με την «Ηδονή στο κρόταφο» και η κυρία Έλενα Ακρίτα (Παλάς) με το «Χτυποκάρδια στο κρανίο», φανερά επηρασμένη από τη θητεία της στο μεγάλο κανάλι και το Μπέβερλι Χίλς. Θέλω να προσθέσω ότι αυτά τα έξυπνα νοήματα, θεωρητικά συσχετίζονται έξυπνα με το περιεχόμενο τους, κάτι που εγώ δε καταφέρνω ποτέ, συχέτιση που πάντα πετύχαινε μόνο ο Μάρκος Σεφερλής αλλά και η πλειοψηφία των ανθρώπων που εφευρίσκουν τίτλους για τσόντες. 

Αν υπάρχει σωματείο θα ήθελα να εγγραφώ. 

Αν δε πετύχει τίποτα, θα γράψω μια ανασκόπηση με ευρηματικούς τίτλους από τσόντες, σαν το βιβλίο του Θανάση με το ερωτικό σινεμά που μου θύμησε το πατέρα μου και τα παιδικά μου χρόνια. Συγκεκριμένα τη νύχτα που βλέπαμε την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» και με έδιωχνε στη σκηνή με το αυγό.  

Αν θεώρησε κάποιος ότι πιο πάνω αυτοαποκαλούμαι συγγραφέας, έκανε λάθος και ας μη πανικοβληθεί. Ακόμα και να υφίσταται κάτι τέτοιο θα μου πάρει τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια να αποφασίσω για το τίτλο μόνο, πρίν συμβεί κάτι τόσο θλιβερό για τη παγκόσμια λογοτεχνία. 

» και «  (αυτό το χρησιμοποίησα γιατί δε ξέρω να βάζω τέτοια, και έκανα κόπι πέιστ)

Ρέντ (jelly) νέκ

Είμαι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, που παρά λίγο να ισοπεδώσει ένας τυφώνας.
Δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικός ώστε το τζάμι του παραθύρου μου να αποκεφαλίσει κάποιον περίοικο, και έτσι αναγκάστηκα να φτιάξω δικούς μου λαιμούς* και αναγκαστικά και δική μου λαιμητόμο. Αντίστοιχα όταν αγοράζεις νερό από το κυλικείο του κάμπινγκ, και αγοράζεις και σπόρια, μαύρα, αλατισμένα.
Αντίστροφη σκέψη.
Παρεξήγηση
Οι δυο νεαροί, αφού παρακολούθησαν την ταινία με την μεσήλικη καθηγήτρια του πιάνο, που έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα ενδιαφέροντα (ας μου επιτραπεί να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη χόμπι, όχι επειδή είναι αγγλική, όπως το κάμπινγκ, αλλά επειδή είναι πιο ενδιαφέρουσα) από τις συνομήλικες της, βγήκαν με χαρά να περπατήσουν στη μικρή επαρχιακή πόλη, και να συναντήσουν τους, ως τότε τουλάχιστον, φίλους τους.
Είναι μια από τις περιπτώσεις που στην παρέα των συνομηλίκων σου, βρίσκεται και μια θεία. Δηλαδή αδερφή της μαμάς μιας φίλης σου. Συνήθως ανύπαντρη, για να συχνάζει με την ανηψιά της, καλοστεκούμενη, αφού δεν έχει παιδιά, και κοινωνική, για επαγγελματικούς κυρίως λόγους. Από αυτούς τους τύπους που αρέσκονται να συμμετέχουν σε συζητήσεις ποικίλης ύλης, και μόλις αναφέρεις κάτι, είτε το ξέρουν, είτε το βρίσκουν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και γενικά πάντα τα ψάχνουν κάτι τέτοια. Για να γίνω περισσότερο σαφής, είναι ο τύπος που το ρωτάς τι είδος μουσικής του αρέσει περισσότερο, και σου απαντάει ότι ακούει τα πάντα. Δηλαδή από κλασσική μουσική μέχρι σκυλάδικα. Και αυτό θεωρείται  ευρυμάθεια. Γκιλοτίνα.
Η δικαιολογία της καθυστέρησης μας ήταν η παρακολούθηση μιας ταινίας.
-Ποιά ταινία είδατε παιδιά? Ρώτησε η κυρία.
-¨Η δασκάλα του πιάνο¨!.
-Α!!! Πολύ ωραία ταινία!!!
-Ορίστε? Τι εννοείται πολύ ωραία ταινία? Δηλαδή σας άρεσε?
-Ναι! Ήταν πολύ ευχάριστη.
-Ώστε τη βρίσκετε ευχάριστη! (καλά όπως τη βρίσκει κανείς).
-Ναι φυσικά!

Η κυρία, θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου για το υπόλοιπο της βραδιάς αν δε συνειδητοποιούσα σύντομα ότι αναφέρεται σε άλλη ταινία. Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν όμως μέχρι να το συνειδητοποιήσω, είχε περάσει από το μυαλό μου όλη η πατρική μου διαπαιδαγώγηση με το RTL, η γιαπωνέζα καθηγήτρια μου στο πιάνο και οι αναμνήσεις μου από τις καλοκαιρινές διακοπές με μεσήλικες οικογενειακές φίλες του πατέρα μου από τη περίοδο που ζούσε στη Γερμανία (πόσο πιο κίνκυ μπορούσε να γίνει). Ο αποχυμωτής των αναμνήσεων μου τα έστυψε όλα μονομιάς και ο πηχτός χυμός που προέκυψε απεικόνιζε το άνοιγμα της θύρας του ασανσέρ ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, στο θάλαμο του οποίου μια ασιάτισσα ξανθιά σλάτυ καλλονή έπαιζε στο πιάνο Schumann. Αν εξαιρέσεις το πιάνο και το Σούμαν, η σουμάδα των αναμνήσεων μου είναι πιστό αντίτυπο του μεγαλύτερου σεξουαλικού απωθημένου ενός χοντρού των Nerds, από μια ταινία των 80's. Μόνο που η δικιά του είναι πιο νέα.
Τα παλιά αντικείμενα μου προκαλούν το ενδιαφέρον.
Μου αρέσει η ταλαιπωρία που τα συνοδεύει, οι πληγές που καλούμαι να επουλώσω, αλλά και οι ανεπούλωτες που πάντα θα πέφτουν θύμα υπερθεματισμού από ότι πρόχειρο βρεθεί να τις καλύψει για λίγο. Γιατί αν το τραπεζάκι σου φέρει μια τρύπα από χτύπημα σφυριού, τοποθετείς μια φρουτιέρα η ένα πορτατίφ και το ξέχασες. Άντε να το ξαναδείς καμιά φορά στο ξεσκόνισμα, ή όταν κάποιος εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από το πορτατίφ που το σηκώσει και αποκαλύψει την όποια οπή. Αν ο πρώτος σου γκόμενος όμως ασκούσε τέτοια σωματική και ψυχική βία πάνω σου, και είχε διαμορφώσει τις προτιμήσεις σου ώστε από τότε και στο εξής, ο οργανισμός σου να αναζητά αυτού του είδους τη συμπεριφορά, σε κάθε ευκαιρία, με όποιο αντίκτυπο έχει στη συμπεριφορά σου. Αυτό δεν καλύπτεται και δεν επουλώνεται με ένα απλό τοπικό καλλωπισμό. Κάθε φορά που θα κοιτάζεις στον καθρέφτη σου θα βλέπεις το άγριο πρόσωπό του να σε απειλεί.
Ας μη το παρακάνουμε, όπως τη βρίσκει κανείς.( Όπως τη βρύση κανίς).
Είναι σταθερή ενασχόληση μου να ψάχνω συσχετίσεις μεταξύ μορφών και δομών, ιδιαίτερα όσον αφορά το αγορέ κούρεμα. Το έχω συνδυάσει με μικρόσωμες ανασφαλείς καλόγουστες (κάποιες με τάση Vintage) μεσαίας τάξης αυτοκουρευόμενες γυναίκες.

Πτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλπτσκξλ!!!!

Λαιμητόμος (Lemmy-τόμος): Βιβλίο με στίχους των μότορχεντ

*: οι μυθμπάστερς κατασκεύασαν λαιμούς από δέρμα,λίπος και κόκαλα γουρουνιών έτσι ώστε να προσομοιάζουν ανθρώπινους λαιμούς, για να διερευνήσουν την υπόθεση αν ένας τυφώνας έχει τη δύναμη να μετατρέψει ένα τζάμι σε λαιμητόμο.

(να θυμηθώ να τα γράφω που και που αυτά που σημειώνω και να αναρτήσω αυτά που είχα ξεκινήσει, ξεκινώντας ανάποδα όπως πάντα)

Πρωινές (ύποπτες) συνήθειες

Οι σκηνές που ακολουθούν το ξυπνητήρι, το πάπλωμα, τα τσαλακωμένα μαλλιά και τη μπόχα στο στόμα, τα σάλια στο μαξιλάρι, τις τσίμπλες στα μάτια και την ανακούφιση από το τρίψιμο των γεννητικών οργάνων, συνήθως περιλαμβάνουν ξυπόλητα πόδια να περπατάν πρός το μπάνιο.
Εκεί οι ήχοι είναι κρυστάλλινοι.
Κάτουρα στη λεκάνη, φλάσινγκ από το καζανάκι, νερό στο νιπτήρα, οδοντόπαστα και οδοντόβουρτσα στη θήκη τους, ασορτί με τη σαπουνοθήκη, ανοιγοκλείνουν κανά δυο ντουλάπια και καθάρισες με τα πρωταρχικά της υγιεινής σου. Στην άλλη περίπτωση, κουβαλάς ένα βάρος από το χτεσινό βράδυ και το αποθέτεις και αυτό στη λεκάνη, αδιαφορώντας που θα καταλήξει, αν θα στριμωχτεί σε καμμιά σωλήνα του φρεατίου και θα διαλυθεί, αν θα βρεί φίλους εκεί που θα πάει. Τη νεκρώσιμη ακολουθία διανθίζεις με λυγμούς και κραυγές, καθώς το απονενοημένο διάβημα του απευθυσμένου σου, προκαλεί επιπλοκές στη μετέπειτα κάθαρση του. Παφλασμός τώρα, κρυστάλλινος ήχος από τις τελευταίες σταγόνες και τέλος. Σκουπίζεσαι, μαζεύεις τα βρακιά σου και συνεχίζεις.

Παρατηρώ πάντως ότι το μόνο τμήμα του σώματος που δε μας απασχολεί κατά την πρωινή καθαριότητα, που λέγαμε και στο στρατό, είναι το καθαυτό γεννητικό όργανο. Αυτόματα αποδεικνύεται ότι η απόλαυση βρίσκεται αλλού.
Τσιμπουκώνεις λίγο την οδοντόβουρτσα ενώ τρέχουν άσπροι αφροί από το στόμα σου, πνίγεσαι λίγο, δακρύζεις, σφίγγεσαι στη χέστρα, κάτι μπαίνει κάτι βγαίνει, μεγάλο μικρό, ένα δύο, πολλά πολλά και μικρά, μονοκόμματο. Πιτσιλάς τη λεκάνη, τρίχες παντού, ανακούφιση.

Το σέξ μπορεί να είναι και βρώμικο, αρκεί να γίνεται σωστά.


digression: Ακολουθούσα τα σκατουλάκια των σκύλων της υψηλής κοινωνίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Είμαι σίγουρος ότι είναι από σκυλάκια ράτσας με πεντιγκρί, πεντικιούρ και πεντέξι επισκέψεις στον κτηνίατρο-ψυχολόγο το χρόνο για να αντιμετωπίσουν τη κατάθλιψη. Ένας αλήτης σκύλος δε θα έχεζε όπου να΄ναι, ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα. Τη κρύβεις καλά τη κουράδα σου, αλλιώς τη γάμησες. Τα σκατουλάκια όμως των καλόσκυλων δεν χρειάζονται κάλυψη-απόκρυψη. Είναι στολίδια, εκθέματα ακόμα και στις πιο κεντρικές πλατείες, αμολημένα επάνω στο ευαίσθητο γρασίδι των πάρκων.
All-Star game φιλότεχνων γονέων και κηδεμόνων για τα παιδιά τους με την ξεχωριστή κλίση στην τέχνη και τις επιρροές που τους εμφυσήσαν οι ίδιοι. Και από την άλλη ο αγέρωχος σκύλος του πεζοδρομίου και του πεζόδρομου, που και ποιός δε θα ζήλευε το στήσιμο του. Εμπνέει σεβασμό και είναι άνετος με το κόσμο χωρίς να επιδεικνύεται, εκτός καμμιά φορά που απλώνει τη μαλαπέρδα του να λιαστεί ή όταν του κάτσει καμμιά μικρή πεταχτούλα της υψηλής κοινωνίας, όποτε μιλάει η φύση.

Σιγή

Σιγή ιχθύος
η σιωπή των αμνών...
Τελικά μόνο τα ζώα κάνουν ησυχία.
Κάποια δε μιλάν καν (άλογα).
Μήπως ο άνθρωπος δεν είναι ζώο τελικά.
Αν είναι πάντως ζώο που μιλάει, τότε μιλάει πολύ
και δεν ακούει. Μιλάει και στο κινητό.
Άκουσα ένα τύπο στο δρόμο να λέει ότι ξέχασε το κινητό του στο ατελιέ.
Το λέω και εγώ τώρα όταν περπατάω και μου τηλεφωνούν, γιατί είναι πολύ κούλ.
Παγωμένο όχι απλά κούλ.
Αν κάνεις τέχνη με απλά καθημερινά υλικά όπως τυρί, γιαούρτι, σκατά, δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον?
Δεν έχει το έκαναν πολλοί, όπως ο ΝτούτσαΜΠ ας πούμε ναούμ!

Έχω δυο πράγματα στο μυαλό μου,
είτε να κάνω τέχνη ( 1. χα χα, όχι πως δεν κάνω δηλαδή)
είτε να κάνω κάτι με ζώα. ( 2. χαχαχαχα, ναι και αυτό το κάνω ήδη).
Ζωοτέχνης είναι η ιδιότητα μου (Ζωή και Τέχνη, κάτς μάι ντρίφτ?).
Ειδικότητα σπερματεγχύτη πρόκειται να αποκτήσω σύντομα (και αυτό το έχω ξανακάνει όμως, και ποιός δεν το έχει κάνει δηλαδή, ακόμα και κάτι γκομενάκια που τους το λές και αηδιάζουν, ενώ έχουν αρπάξει ένα σωρό ψωλές).
Αλλά πρέπει να βρέχεις και λίγο αλλιώς θα βγάλεις τυρί.

σχετικό:

Λέγεται ότι η γεύση του σπέρματος επηρεάζεται από τη διατροφή.
Μια βελγίδα φίλη μου (άσχετα αν εγώ νόμιζα ότι είναι αγγλίδα) έδινε στο αγόρι της χυμό πορτοκάλι γιατί ήθελε να πάρει βιταμίνες και της άρεσαν τα ξινά.
Εμπλουτισμός δηλαδή, διατροφικός μάλιστα.
Και του ψαριού το γάλα.
ΤΥΡΙ σιγή ιχθύος (θείος).

Άι Ντί, ντέλιλα

me: μπλιάχ

συνταγές για να γίνεις βλάκας

μαν

ακούω το μιξάκι

Peaking Lights

που λές

κ άλλα τέτοια που με άρεσαν απο ιλότ και τέτοια

Panagiotis: πολυ εθιοπία μεσα

me: τα στέλνω μπάμπη

Panagiotis: αιθιοποια

αιθιοπια

me: αχχχαχ

Panagiotis: αιδειοποιεία

me: αιθιοποιεία θεσσαλονίκης

χαχα

Αιδοίοπας

τέλειο

Αιδοίωψ

Αι Αιδοίοπες του Μαρτίου

Του Τζόρτζ Τσουτσούνι

Sent at 11:54 AM on Tuesday

Panagiotis is busy. You may be interrupting.

Έν ημπορώ α κάνω φόκουσσσς!

Δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά τα πράγματα και να ξεμπερδεύω μαζί τους.
Όλη μου η ζωή είναι ανοιχτές υποθέσεις.
Έχω επαναφέρει στη ζωή την παλιά φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου που είναι ότι πιο απλό έχει υπάρξει για να τραβήξεις μια φωτογραφία, και ούτε σε αυτήν δεν μπορώ να κάνω σωστά φόκους. Τη μόνη φορά που έκανα φόκους, ήταν όταν αγόρασα το περιοδικό, και αυτό γιατί έδινε δώρο καλώδια μπαταρίας αυτοκινήτου, που αποδείχτηκε ότι ούτε μοτόποδήλατο δεν επαναφορτίζαν.
Και δεν είμαι κανένας φωτογράφος, ούτε καν, φωτοάγραφος ή και φωτοαγράμματος άτεχνος και άσχετος μάλλον, που βγάζει φωτό φλού από άποψη, ούτε τίποτα ιμπρεσσιονιστής που δε βλέπει την τύφλα του, δηλαδή δεν μπορεί να κάνει φόκους και ζωγραφίζει και ξανά πατάει από πάνω και κάνει πίσω το κεφάλι του και ξανά βλέπει κάτι λάθος και μέχρι να φτάσει να το διορθώσει έχει πάει σε λάθος σημείο το πινέλο και γίνεται αμπαλαέα μετά.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, αφού ξεπεράσαμε τα περτσίνια, ας πορευτούμε με αυτά τα ιδανικά.
Θα μπορούσα να είμαι ο τύπος που αναφέρεται από το Λένο Χρηστίδη, που παρατηρεί τι είναι γραμμένο στην οροφή της στάσης Λεωφορείου, ενώ περιμένει την άφιξή του.
-Τι κοιτάς ρε μαλάκα?
Και ένα άλλο τέλειο που έχω παρατηρήσει τελευταία σε κάτι εκπομπές σαν του Λαζόπουλου, που η κάμερα κάθε λίγο κάνει ένα κρούζινγκ ανάμεσα από το κοινό και ο εκάστοτε βλάκας στον οποίο εστιάζει, κοιτάζει τη μεγάλη οθόνη του στούντιο. Και βλέπει αυτό που βλέπουν και όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι και τηλεθεατές: τον εαυτό του να κοιτάζει κάπου αλλού! Τι ωραία στιγμή δημοσιότητας. Ένας χαζοχαρούμενος δείχνει στο διπλανό του τον εαυτό του σε μια οθόνη. Σαν κάτι αμερικανάκια σε αγώνα NBA.
Πρέπει να εστιάζεις σε αυτό που θέλεις να κατακτήσεις (στον τίτλο της δυτικής περιφέρειας).
Για μένα, ειδικά με τις γκόμενες (περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας), απλά θέλω να την πέσω σε όλες, ε καλά να τις γνωρίσω τουλάχιστον και μετά από κάνα (μελίνα) μήνα να διαλέξω. Δε λειτουργεί έτσι όμως. (Δεν είμαι the Μarakis Project, Σφαγείο δηλαδή).
Για μένα όλοι οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι, σαν να αγοράζω έντοκα γραμμάτια δημοσίου. Όχι και ότι καλύτερο πάντως διζ ντέιζ.
Αδυναμία εστίασης. Σύνδρομο εξασθενημένου εστιακού ρυθμού. Χωνί.
Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργώ. Ότι περάσει πρώτο το στενό τμήμα του.
Ή έστω μια μικρή διήθηση in situ.

Πάντως διατηρώ μεγάλη δυσπιστία ώς πρός το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές που πετυχαίνουν τη γκολάρα σε κάτι γήπεδα με κερκίδες ίσα με' κει πάνω, δείχνουν στρέιτ την γκόμενα ή τη γυναίκα τους. Εκτός αν έχει τόσο μεγάλα βυζιά, σα μωρά, οπότε πιπιλίζουν τα δάχτυλα τους.
καθυστερόγραφο: πίνεις και γράφεις μαλακίες...

Sunday Depression

Πρώτη ημέρα της εβδομάδας.

Για κάποιο άγνωστο λόγο βιώνουμε και αυτή τη σύμβαση, ορισμένου χρόνου.
Ο καθηγητής θρησκευτικών στο γυμνάσιο που πήγαινα, είχε απειλήσει την υπόλοιπη τάξη, ότι θα έδινε άριστα στην Ευγενία, εάν απαντούσε σωστά σε μια ερώτηση κάθε τρίμηνο.
Η μελαχρινή πρασινομάτα λίγο τσάμπυ συμμαθήτρια μου, στην οποία έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια δεν είχε αγαπημένο σπόρ το διάβασμα για τα μαθήματα του σχολείου.
Ίσως δεν μπορούσε να διαβάζει θρησκευτικά ύπο την υπόκρουση της αγαπημένης μουσικής του αδερφού της, του κακού μεταλά που κάποτε με είχε κολλήσει στο τοίχο και η αδερφή του με έσωσε. Πάτησε εσκέιπ.
Στην ερώτηση ποια είναι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας η μικρή Ευγενία απάντησε φυσικά αυτό που θεωρούσε σωστό από τη δική της οπτική γωνία. Του ανθρώπου που μισεί το σχολείο και δεν αρέσκεται στο να της ορίζεται από κάποιο πρόγραμμα, το ποσοστό χρόνου, ο βαθμός εμβάθυνσης και η βαρύτητα που θα δώσει στις ενότητες που την ενδιέφεραν.
Σύμφωνα με τον μυστακοφόρο φαλακρό καθηγητή θρησκευτικών, η απάντηση ήταν λανθασμένη, ο βαθμός μικρός και το ύφος στο πρόσωπό του ενώ σκούπιζε τη μύξα στο μουστάκι του, υπεροπτικό.
Αυτό το κούλ βλέμμα υπεροψίας του ανθρώπου που δεν γνωρίζει ότι η κιμωλία που έπιασε για να γράψει κάτι στο πίνακα, άφησε σημάδι στο ύφασμα που καλύπτει το φερμουάρ του μαύρου παντελονιού του, όταν τον έξυσε.
Τον συνάντησα πρίν από λίγους μήνες με στολή είτε κυνηγού είτε βαφέα σε μια καντίνα.
Το χρώμα των μαλλιών που περιέβαλαν τα πλαϊνά του κεφαλιού του ήταν στην απόχρωση του σκονισμένου από κιμωλία παντελονιού που τον είχε χαρακτηρίσει. Δεν του μίλησα, του το είχα κρατημένο.

Πουθενά σε όλα αυτά τα κυρήγματα της πίστης (εντάξει δεν τα έχω διαβάσει και όλα, εγώ έδινα γραπτές εξετάσεις στο σχολείο) δεν είναι καταχωρημένη μια έκφραση που να αφήνει την ελάχιστη υπόνοια ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ένα παραθυράκι σου λέω τώρα όχι καμμιά μπουκαπόρτα.
Δεν βασίζονται σε πιθανότητες και στατιστικά στοιχεία,
μάλλον στην ακράδαντη υποστήριξη των θέσεων τους.
Εκκλησία, ραδιόφωνο και ειδικά αθλητικό, ταξί, γήπεδο, στοίχημα.

Είναι τέχνη να έχεις πάντα δίκιο?
Ο Σοπενάουερ θα με είχε πείσει.

Το χειρότερο είναι ότι μπορούσε να με πείσει εύκολα και εκείνη,
οτι έχει δίκιο μόνο αυτή και να με επηρεάσει.
Το καλύτερο πράγμα που έκανε για μένα ήταν να με οδηγήσει στο συμπέρασμα οτί ασκεί επιρροή πάνω μου και ότι μπορεί, ίσως, να με αλλάξει.
Δυστυχώς έφυγε, ευτυχώς δεν άλλαξα.
Τις Κυριακές με πιάνει αυτή η άσχημη διάθεση, που συμπτύσει την ιστορία όλων των σχέσεων σε ένα Σαββατοκύριακο (ΣΚ Σου-κου, όχι η μπρίζα). Από την όρεξη και την ευδιαθεσία του πρωινού Σαββάτου την απειροσύνη των εναλλακτικών εκβάσεων της ημέρας, το βραδυνό στολισμό, την πλήρη εξάντληση, την σεξουαλική διέγερση πρίν και μετά το πρωινό, τον καφέ τις εφημερίδες και τα τσιγάρα, την επιστροφή για φαγητό στο σπίτι, την εγκατάλειψη τις πρώτες απογευματινές ώρες. Τα τηλέφωνα. Το ραντεβού. Ξαναβρεθήκαμε, μπήκε στο αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε, άνοιξα το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό. Ηταν πάλι Κυριακή απόγευμα, αλλά δεν ένιωθα σκατά. Μπορεί να μην ήταν εκεί και να την χαιδέυω στα γόνατα ενώ οδηγώ, να της λέω βλακείες για να την κάνω να γελάσει, να της ξεφεύγουν κάποια γλυκόλογα ενθουσιασμού, αλλά η μουσική εξακολουθούσε να μου φέρνει αυτή τη διάθεση. Άπλωσα το χέρι προς το μέρος που καθόταν, κοίταξα προς τα εκεί, αλλά πρίν προλάβω να στρέψω το βλέμμα μου, συνειδητοποίησα οτί δεν ήταν εκεί, και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι ξανά εκεί (καλά μεγάλα λόγια ας μη λέω, και ας μη γράφω με κεφαλαίο). Μπορεί να με κάλυπτε σε πολλά, να με επισκίαζε σε άλλα, μπορούσε ακόμα και να με δέρνει, ένας γνωστός μου χώρισε την γκόμενα του επειδή τον έδερνε και ο ίδιος δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια, αλλά δεν υπήρχε ρόλος γι' αυτήν σε καμμία σκηνή. Ίσως σε καμμιά κομμένη σκηνή, ή στην σκήνη με τους αγαπημένους της τζέιμς. Ήταν η πιο μέινστριμ γκόμενα που είχα. Δεν έχω κάτι άλλο να καταθέσω, η αγαπημένη της μπάντα ήταν οι τζέιμς. Αυτό.

Αυτό μου αρέσει και αυτό κάνω τις Κυριακές, και επειδή οι συμβάσεις δεν είναι το ατού μου, αφού είναι η πρώτη που κάνω σαν πτυχιούχος, το κάνω και την υπόλοιπη εβδομάδα. Αποδελτίωση τύπου.
Κυριακάτικου κυρίως.
Καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας.

Αντί να διαβάσω κανένα βιβλίο κάθομαι και περιφέρω εφημερίδες και ένθετα στην τσάντα μου, κόβω αυτά μου με ενδιαφέρουν να κρατήσω και να ταξινομήσω με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν έχω σκεφτεί, αλλά έχω πάρει κάτι ντοσιέ.

Κιτρινισμένες εφημερίδες, τσαλακωμένα αποκόμματα, καταθλιπτική διάθεση.

Αυτό συμβαίνει συνήθως, με κάποιο τρόπο κραταώ τα καλά και αποβάλω τα περιττά και ασήμαντα, άσχημα συχνά (Έτσι λειτουργεί και το ντιενέι). Στο τέλος θα μπορούσα να κάνω ένα κολάζ με τα μπέστ όφ των σχέσεων μου, ή να τα κάψω όλα.

καθ' υστερόγραφο:
-Ρε σύ, μήπως έχεις κατάθλιψη?
-Όχι ρε, τι σε κάνει να πιστεύεις κάτι τέτοιο?
-Να διάβασα στην εφημερίδα ότι οι καταθλιπτικοί κοιμούνται πολλές ώρες!
-Τι μαλακίες είναι αυτές που διαβάζεις στις εφημερίδες, άσε με τώρα και πάρε με άυριο το απόγευμα να με ξυπνήσεις.