Οι σκηνές που ακολουθούν το ξυπνητήρι, το πάπλωμα, τα τσαλακωμένα μαλλιά και τη μπόχα στο στόμα, τα σάλια στο μαξιλάρι, τις τσίμπλες στα μάτια και την ανακούφιση από το τρίψιμο των γεννητικών οργάνων, συνήθως περιλαμβάνουν ξυπόλητα πόδια να περπατάν πρός το μπάνιο.
Εκεί οι ήχοι είναι κρυστάλλινοι.
Κάτουρα στη λεκάνη, φλάσινγκ από το καζανάκι, νερό στο νιπτήρα, οδοντόπαστα και οδοντόβουρτσα στη θήκη τους, ασορτί με τη σαπουνοθήκη, ανοιγοκλείνουν κανά δυο ντουλάπια και καθάρισες με τα πρωταρχικά της υγιεινής σου. Στην άλλη περίπτωση, κουβαλάς ένα βάρος από το χτεσινό βράδυ και το αποθέτεις και αυτό στη λεκάνη, αδιαφορώντας που θα καταλήξει, αν θα στριμωχτεί σε καμμιά σωλήνα του φρεατίου και θα διαλυθεί, αν θα βρεί φίλους εκεί που θα πάει. Τη νεκρώσιμη ακολουθία διανθίζεις με λυγμούς και κραυγές, καθώς το απονενοημένο διάβημα του απευθυσμένου σου, προκαλεί επιπλοκές στη μετέπειτα κάθαρση του. Παφλασμός τώρα, κρυστάλλινος ήχος από τις τελευταίες σταγόνες και τέλος. Σκουπίζεσαι, μαζεύεις τα βρακιά σου και συνεχίζεις.
Παρατηρώ πάντως ότι το μόνο τμήμα του σώματος που δε μας απασχολεί κατά την πρωινή καθαριότητα, που λέγαμε και στο στρατό, είναι το καθαυτό γεννητικό όργανο. Αυτόματα αποδεικνύεται ότι η απόλαυση βρίσκεται αλλού.
Τσιμπουκώνεις λίγο την οδοντόβουρτσα ενώ τρέχουν άσπροι αφροί από το στόμα σου, πνίγεσαι λίγο, δακρύζεις, σφίγγεσαι στη χέστρα, κάτι μπαίνει κάτι βγαίνει, μεγάλο μικρό, ένα δύο, πολλά πολλά και μικρά, μονοκόμματο. Πιτσιλάς τη λεκάνη, τρίχες παντού, ανακούφιση.
Το σέξ μπορεί να είναι και βρώμικο, αρκεί να γίνεται σωστά.
digression: Ακολουθούσα τα σκατουλάκια των σκύλων της υψηλής κοινωνίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Είμαι σίγουρος ότι είναι από σκυλάκια ράτσας με πεντιγκρί, πεντικιούρ και πεντέξι επισκέψεις στον κτηνίατρο-ψυχολόγο το χρόνο για να αντιμετωπίσουν τη κατάθλιψη. Ένας αλήτης σκύλος δε θα έχεζε όπου να΄ναι, ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα. Τη κρύβεις καλά τη κουράδα σου, αλλιώς τη γάμησες. Τα σκατουλάκια όμως των καλόσκυλων δεν χρειάζονται κάλυψη-απόκρυψη. Είναι στολίδια, εκθέματα ακόμα και στις πιο κεντρικές πλατείες, αμολημένα επάνω στο ευαίσθητο γρασίδι των πάρκων.
All-Star game φιλότεχνων γονέων και κηδεμόνων για τα παιδιά τους με την ξεχωριστή κλίση στην τέχνη και τις επιρροές που τους εμφυσήσαν οι ίδιοι. Και από την άλλη ο αγέρωχος σκύλος του πεζοδρομίου και του πεζόδρομου, που και ποιός δε θα ζήλευε το στήσιμο του. Εμπνέει σεβασμό και είναι άνετος με το κόσμο χωρίς να επιδεικνύεται, εκτός καμμιά φορά που απλώνει τη μαλαπέρδα του να λιαστεί ή όταν του κάτσει καμμιά μικρή πεταχτούλα της υψηλής κοινωνίας, όποτε μιλάει η φύση.
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011
Σιγή
Σιγή ιχθύος
η σιωπή των αμνών...
Τελικά μόνο τα ζώα κάνουν ησυχία.
Κάποια δε μιλάν καν (άλογα).
Μήπως ο άνθρωπος δεν είναι ζώο τελικά.
Αν είναι πάντως ζώο που μιλάει, τότε μιλάει πολύ
και δεν ακούει. Μιλάει και στο κινητό.
Άκουσα ένα τύπο στο δρόμο να λέει ότι ξέχασε το κινητό του στο ατελιέ.
Το λέω και εγώ τώρα όταν περπατάω και μου τηλεφωνούν, γιατί είναι πολύ κούλ.
Παγωμένο όχι απλά κούλ.
Αν κάνεις τέχνη με απλά καθημερινά υλικά όπως τυρί, γιαούρτι, σκατά, δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον?
Δεν έχει το έκαναν πολλοί, όπως ο ΝτούτσαΜΠ ας πούμε ναούμ!
Έχω δυο πράγματα στο μυαλό μου,
είτε να κάνω τέχνη ( 1. χα χα, όχι πως δεν κάνω δηλαδή)
είτε να κάνω κάτι με ζώα. ( 2. χαχαχαχα, ναι και αυτό το κάνω ήδη).
Ζωοτέχνης είναι η ιδιότητα μου (Ζωή και Τέχνη, κάτς μάι ντρίφτ?).
Ειδικότητα σπερματεγχύτη πρόκειται να αποκτήσω σύντομα (και αυτό το έχω ξανακάνει όμως, και ποιός δεν το έχει κάνει δηλαδή, ακόμα και κάτι γκομενάκια που τους το λές και αηδιάζουν, ενώ έχουν αρπάξει ένα σωρό ψωλές).
Αλλά πρέπει να βρέχεις και λίγο αλλιώς θα βγάλεις τυρί.
σχετικό:
Λέγεται ότι η γεύση του σπέρματος επηρεάζεται από τη διατροφή.
Μια βελγίδα φίλη μου (άσχετα αν εγώ νόμιζα ότι είναι αγγλίδα) έδινε στο αγόρι της χυμό πορτοκάλι γιατί ήθελε να πάρει βιταμίνες και της άρεσαν τα ξινά.
Εμπλουτισμός δηλαδή, διατροφικός μάλιστα.
Και του ψαριού το γάλα.
ΤΥΡΙ σιγή ιχθύος (θείος).
η σιωπή των αμνών...
Τελικά μόνο τα ζώα κάνουν ησυχία.
Κάποια δε μιλάν καν (άλογα).
Μήπως ο άνθρωπος δεν είναι ζώο τελικά.
Αν είναι πάντως ζώο που μιλάει, τότε μιλάει πολύ
και δεν ακούει. Μιλάει και στο κινητό.
Άκουσα ένα τύπο στο δρόμο να λέει ότι ξέχασε το κινητό του στο ατελιέ.
Το λέω και εγώ τώρα όταν περπατάω και μου τηλεφωνούν, γιατί είναι πολύ κούλ.
Παγωμένο όχι απλά κούλ.
Αν κάνεις τέχνη με απλά καθημερινά υλικά όπως τυρί, γιαούρτι, σκατά, δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον?
Δεν έχει το έκαναν πολλοί, όπως ο ΝτούτσαΜΠ ας πούμε ναούμ!
Έχω δυο πράγματα στο μυαλό μου,
είτε να κάνω τέχνη ( 1. χα χα, όχι πως δεν κάνω δηλαδή)
είτε να κάνω κάτι με ζώα. ( 2. χαχαχαχα, ναι και αυτό το κάνω ήδη).
Ζωοτέχνης είναι η ιδιότητα μου (Ζωή και Τέχνη, κάτς μάι ντρίφτ?).
Ειδικότητα σπερματεγχύτη πρόκειται να αποκτήσω σύντομα (και αυτό το έχω ξανακάνει όμως, και ποιός δεν το έχει κάνει δηλαδή, ακόμα και κάτι γκομενάκια που τους το λές και αηδιάζουν, ενώ έχουν αρπάξει ένα σωρό ψωλές).
Αλλά πρέπει να βρέχεις και λίγο αλλιώς θα βγάλεις τυρί.
σχετικό:
Λέγεται ότι η γεύση του σπέρματος επηρεάζεται από τη διατροφή.
Μια βελγίδα φίλη μου (άσχετα αν εγώ νόμιζα ότι είναι αγγλίδα) έδινε στο αγόρι της χυμό πορτοκάλι γιατί ήθελε να πάρει βιταμίνες και της άρεσαν τα ξινά.
Εμπλουτισμός δηλαδή, διατροφικός μάλιστα.
Και του ψαριού το γάλα.
ΤΥΡΙ σιγή ιχθύος (θείος).
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Άι Ντί, ντέλιλα
me: μπλιάχ
Panagiotis: πολυ εθιοπία μεσα
me: τα στέλνω μπάμπη
Panagiotis: αιθιοποια
me: αχχχαχ
Panagiotis: αιδειοποιεία
me: αιθιοποιεία θεσσαλονίκης
Αι Αιδοίοπες του Μαρτίου
Του Τζόρτζ Τσουτσούνι
Sent at 11:54 AM on Tuesday
συνταγές για να γίνεις βλάκας
μαν
ακούω το μιξάκι
Peaking Lights
που λές
κ άλλα τέτοια που με άρεσαν απο ιλότ και τέτοια
Panagioti
me: τα στέλνω μπάμπη
Panagioti
αιθιοπια
me: αχχχαχ
Panagioti
me: αιθιοποιεία θεσσαλονίκης
χαχα
Αιδοίοπας
τέλειο
Αιδοίωψ
Αι Αιδοίοπες του Μαρτίου
Του Τζόρτζ Τσουτσούνι
Sent at 11:54 AM on Tuesday
Panagiotis is busy. You may be interrupting.
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Έν ημπορώ α κάνω φόκουσσσς!
Δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά τα πράγματα και να ξεμπερδεύω μαζί τους.
Όλη μου η ζωή είναι ανοιχτές υποθέσεις.
Έχω επαναφέρει στη ζωή την παλιά φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου που είναι ότι πιο απλό έχει υπάρξει για να τραβήξεις μια φωτογραφία, και ούτε σε αυτήν δεν μπορώ να κάνω σωστά φόκους. Τη μόνη φορά που έκανα φόκους, ήταν όταν αγόρασα το περιοδικό, και αυτό γιατί έδινε δώρο καλώδια μπαταρίας αυτοκινήτου, που αποδείχτηκε ότι ούτε μοτόποδήλατο δεν επαναφορτίζαν.
Και δεν είμαι κανένας φωτογράφος, ούτε καν, φωτοάγραφος ή και φωτοαγράμματος άτεχνος και άσχετος μάλλον, που βγάζει φωτό φλού από άποψη, ούτε τίποτα ιμπρεσσιονιστής που δε βλέπει την τύφλα του, δηλαδή δεν μπορεί να κάνει φόκους και ζωγραφίζει και ξανά πατάει από πάνω και κάνει πίσω το κεφάλι του και ξανά βλέπει κάτι λάθος και μέχρι να φτάσει να το διορθώσει έχει πάει σε λάθος σημείο το πινέλο και γίνεται αμπαλαέα μετά.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, αφού ξεπεράσαμε τα περτσίνια, ας πορευτούμε με αυτά τα ιδανικά.
Θα μπορούσα να είμαι ο τύπος που αναφέρεται από το Λένο Χρηστίδη, που παρατηρεί τι είναι γραμμένο στην οροφή της στάσης Λεωφορείου, ενώ περιμένει την άφιξή του.
-Τι κοιτάς ρε μαλάκα?
Και ένα άλλο τέλειο που έχω παρατηρήσει τελευταία σε κάτι εκπομπές σαν του Λαζόπουλου, που η κάμερα κάθε λίγο κάνει ένα κρούζινγκ ανάμεσα από το κοινό και ο εκάστοτε βλάκας στον οποίο εστιάζει, κοιτάζει τη μεγάλη οθόνη του στούντιο. Και βλέπει αυτό που βλέπουν και όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι και τηλεθεατές: τον εαυτό του να κοιτάζει κάπου αλλού! Τι ωραία στιγμή δημοσιότητας. Ένας χαζοχαρούμενος δείχνει στο διπλανό του τον εαυτό του σε μια οθόνη. Σαν κάτι αμερικανάκια σε αγώνα NBA.
Πρέπει να εστιάζεις σε αυτό που θέλεις να κατακτήσεις (στον τίτλο της δυτικής περιφέρειας).
Για μένα, ειδικά με τις γκόμενες (περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας), απλά θέλω να την πέσω σε όλες, ε καλά να τις γνωρίσω τουλάχιστον και μετά από κάνα (μελίνα) μήνα να διαλέξω. Δε λειτουργεί έτσι όμως. (Δεν είμαι the Μarakis Project, Σφαγείο δηλαδή).
Για μένα όλοι οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι, σαν να αγοράζω έντοκα γραμμάτια δημοσίου. Όχι και ότι καλύτερο πάντως διζ ντέιζ.
Αδυναμία εστίασης. Σύνδρομο εξασθενημένου εστιακού ρυθμού. Χωνί.
Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργώ. Ότι περάσει πρώτο το στενό τμήμα του.
Ή έστω μια μικρή διήθηση in situ.
Πάντως διατηρώ μεγάλη δυσπιστία ώς πρός το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές που πετυχαίνουν τη γκολάρα σε κάτι γήπεδα με κερκίδες ίσα με' κει πάνω, δείχνουν στρέιτ την γκόμενα ή τη γυναίκα τους. Εκτός αν έχει τόσο μεγάλα βυζιά, σα μωρά, οπότε πιπιλίζουν τα δάχτυλα τους.
καθυστερόγραφο: πίνεις και γράφεις μαλακίες...
Όλη μου η ζωή είναι ανοιχτές υποθέσεις.
Έχω επαναφέρει στη ζωή την παλιά φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου που είναι ότι πιο απλό έχει υπάρξει για να τραβήξεις μια φωτογραφία, και ούτε σε αυτήν δεν μπορώ να κάνω σωστά φόκους. Τη μόνη φορά που έκανα φόκους, ήταν όταν αγόρασα το περιοδικό, και αυτό γιατί έδινε δώρο καλώδια μπαταρίας αυτοκινήτου, που αποδείχτηκε ότι ούτε μοτόποδήλατο δεν επαναφορτίζαν.
Και δεν είμαι κανένας φωτογράφος, ούτε καν, φωτοάγραφος ή και φωτοαγράμματος άτεχνος και άσχετος μάλλον, που βγάζει φωτό φλού από άποψη, ούτε τίποτα ιμπρεσσιονιστής που δε βλέπει την τύφλα του, δηλαδή δεν μπορεί να κάνει φόκους και ζωγραφίζει και ξανά πατάει από πάνω και κάνει πίσω το κεφάλι του και ξανά βλέπει κάτι λάθος και μέχρι να φτάσει να το διορθώσει έχει πάει σε λάθος σημείο το πινέλο και γίνεται αμπαλαέα μετά.
Στη βράση κολλάει το σίδερο, αφού ξεπεράσαμε τα περτσίνια, ας πορευτούμε με αυτά τα ιδανικά.
Θα μπορούσα να είμαι ο τύπος που αναφέρεται από το Λένο Χρηστίδη, που παρατηρεί τι είναι γραμμένο στην οροφή της στάσης Λεωφορείου, ενώ περιμένει την άφιξή του.
-Τι κοιτάς ρε μαλάκα?
Και ένα άλλο τέλειο που έχω παρατηρήσει τελευταία σε κάτι εκπομπές σαν του Λαζόπουλου, που η κάμερα κάθε λίγο κάνει ένα κρούζινγκ ανάμεσα από το κοινό και ο εκάστοτε βλάκας στον οποίο εστιάζει, κοιτάζει τη μεγάλη οθόνη του στούντιο. Και βλέπει αυτό που βλέπουν και όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι και τηλεθεατές: τον εαυτό του να κοιτάζει κάπου αλλού! Τι ωραία στιγμή δημοσιότητας. Ένας χαζοχαρούμενος δείχνει στο διπλανό του τον εαυτό του σε μια οθόνη. Σαν κάτι αμερικανάκια σε αγώνα NBA.
Πρέπει να εστιάζεις σε αυτό που θέλεις να κατακτήσεις (στον τίτλο της δυτικής περιφέρειας).
Για μένα, ειδικά με τις γκόμενες (περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας), απλά θέλω να την πέσω σε όλες, ε καλά να τις γνωρίσω τουλάχιστον και μετά από κάνα (μελίνα) μήνα να διαλέξω. Δε λειτουργεί έτσι όμως. (Δεν είμαι the Μarakis Project, Σφαγείο δηλαδή).
Για μένα όλοι οι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι, σαν να αγοράζω έντοκα γραμμάτια δημοσίου. Όχι και ότι καλύτερο πάντως διζ ντέιζ.
Αδυναμία εστίασης. Σύνδρομο εξασθενημένου εστιακού ρυθμού. Χωνί.
Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργώ. Ότι περάσει πρώτο το στενό τμήμα του.
Ή έστω μια μικρή διήθηση in situ.
Πάντως διατηρώ μεγάλη δυσπιστία ώς πρός το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές που πετυχαίνουν τη γκολάρα σε κάτι γήπεδα με κερκίδες ίσα με' κει πάνω, δείχνουν στρέιτ την γκόμενα ή τη γυναίκα τους. Εκτός αν έχει τόσο μεγάλα βυζιά, σα μωρά, οπότε πιπιλίζουν τα δάχτυλα τους.
καθυστερόγραφο: πίνεις και γράφεις μαλακίες...
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Sunday Depression
Πρώτη ημέρα της εβδομάδας.
Για κάποιο άγνωστο λόγο βιώνουμε και αυτή τη σύμβαση, ορισμένου χρόνου.
Ο καθηγητής θρησκευτικών στο γυμνάσιο που πήγαινα, είχε απειλήσει την υπόλοιπη τάξη, ότι θα έδινε άριστα στην Ευγενία, εάν απαντούσε σωστά σε μια ερώτηση κάθε τρίμηνο.
Η μελαχρινή πρασινομάτα λίγο τσάμπυ συμμαθήτρια μου, στην οποία έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια δεν είχε αγαπημένο σπόρ το διάβασμα για τα μαθήματα του σχολείου.
Ίσως δεν μπορούσε να διαβάζει θρησκευτικά ύπο την υπόκρουση της αγαπημένης μουσικής του αδερφού της, του κακού μεταλά που κάποτε με είχε κολλήσει στο τοίχο και η αδερφή του με έσωσε. Πάτησε εσκέιπ.
Στην ερώτηση ποια είναι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας η μικρή Ευγενία απάντησε φυσικά αυτό που θεωρούσε σωστό από τη δική της οπτική γωνία. Του ανθρώπου που μισεί το σχολείο και δεν αρέσκεται στο να της ορίζεται από κάποιο πρόγραμμα, το ποσοστό χρόνου, ο βαθμός εμβάθυνσης και η βαρύτητα που θα δώσει στις ενότητες που την ενδιέφεραν.
Σύμφωνα με τον μυστακοφόρο φαλακρό καθηγητή θρησκευτικών, η απάντηση ήταν λανθασμένη, ο βαθμός μικρός και το ύφος στο πρόσωπό του ενώ σκούπιζε τη μύξα στο μουστάκι του, υπεροπτικό.
Αυτό το κούλ βλέμμα υπεροψίας του ανθρώπου που δεν γνωρίζει ότι η κιμωλία που έπιασε για να γράψει κάτι στο πίνακα, άφησε σημάδι στο ύφασμα που καλύπτει το φερμουάρ του μαύρου παντελονιού του, όταν τον έξυσε.
Τον συνάντησα πρίν από λίγους μήνες με στολή είτε κυνηγού είτε βαφέα σε μια καντίνα.
Το χρώμα των μαλλιών που περιέβαλαν τα πλαϊνά του κεφαλιού του ήταν στην απόχρωση του σκονισμένου από κιμωλία παντελονιού που τον είχε χαρακτηρίσει. Δεν του μίλησα, του το είχα κρατημένο.
Πουθενά σε όλα αυτά τα κυρήγματα της πίστης (εντάξει δεν τα έχω διαβάσει και όλα, εγώ έδινα γραπτές εξετάσεις στο σχολείο) δεν είναι καταχωρημένη μια έκφραση που να αφήνει την ελάχιστη υπόνοια ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ένα παραθυράκι σου λέω τώρα όχι καμμιά μπουκαπόρτα.
Δεν βασίζονται σε πιθανότητες και στατιστικά στοιχεία,
μάλλον στην ακράδαντη υποστήριξη των θέσεων τους.
Εκκλησία, ραδιόφωνο και ειδικά αθλητικό, ταξί, γήπεδο, στοίχημα.
Είναι τέχνη να έχεις πάντα δίκιο?
Ο Σοπενάουερ θα με είχε πείσει.
Το χειρότερο είναι ότι μπορούσε να με πείσει εύκολα και εκείνη,
οτι έχει δίκιο μόνο αυτή και να με επηρεάσει.
Το καλύτερο πράγμα που έκανε για μένα ήταν να με οδηγήσει στο συμπέρασμα οτί ασκεί επιρροή πάνω μου και ότι μπορεί, ίσως, να με αλλάξει.
Δυστυχώς έφυγε, ευτυχώς δεν άλλαξα.
Τις Κυριακές με πιάνει αυτή η άσχημη διάθεση, που συμπτύσει την ιστορία όλων των σχέσεων σε ένα Σαββατοκύριακο (ΣΚ Σου-κου, όχι η μπρίζα). Από την όρεξη και την ευδιαθεσία του πρωινού Σαββάτου την απειροσύνη των εναλλακτικών εκβάσεων της ημέρας, το βραδυνό στολισμό, την πλήρη εξάντληση, την σεξουαλική διέγερση πρίν και μετά το πρωινό, τον καφέ τις εφημερίδες και τα τσιγάρα, την επιστροφή για φαγητό στο σπίτι, την εγκατάλειψη τις πρώτες απογευματινές ώρες. Τα τηλέφωνα. Το ραντεβού. Ξαναβρεθήκαμε, μπήκε στο αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε, άνοιξα το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό. Ηταν πάλι Κυριακή απόγευμα, αλλά δεν ένιωθα σκατά. Μπορεί να μην ήταν εκεί και να την χαιδέυω στα γόνατα ενώ οδηγώ, να της λέω βλακείες για να την κάνω να γελάσει, να της ξεφεύγουν κάποια γλυκόλογα ενθουσιασμού, αλλά η μουσική εξακολουθούσε να μου φέρνει αυτή τη διάθεση. Άπλωσα το χέρι προς το μέρος που καθόταν, κοίταξα προς τα εκεί, αλλά πρίν προλάβω να στρέψω το βλέμμα μου, συνειδητοποίησα οτί δεν ήταν εκεί, και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι ξανά εκεί (καλά μεγάλα λόγια ας μη λέω, και ας μη γράφω με κεφαλαίο). Μπορεί να με κάλυπτε σε πολλά, να με επισκίαζε σε άλλα, μπορούσε ακόμα και να με δέρνει, ένας γνωστός μου χώρισε την γκόμενα του επειδή τον έδερνε και ο ίδιος δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια, αλλά δεν υπήρχε ρόλος γι' αυτήν σε καμμία σκηνή. Ίσως σε καμμιά κομμένη σκηνή, ή στην σκήνη με τους αγαπημένους της τζέιμς. Ήταν η πιο μέινστριμ γκόμενα που είχα. Δεν έχω κάτι άλλο να καταθέσω, η αγαπημένη της μπάντα ήταν οι τζέιμς. Αυτό.
Αυτό μου αρέσει και αυτό κάνω τις Κυριακές, και επειδή οι συμβάσεις δεν είναι το ατού μου, αφού είναι η πρώτη που κάνω σαν πτυχιούχος, το κάνω και την υπόλοιπη εβδομάδα. Αποδελτίωση τύπου.
Κυριακάτικου κυρίως.
Καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας.
Αντί να διαβάσω κανένα βιβλίο κάθομαι και περιφέρω εφημερίδες και ένθετα στην τσάντα μου, κόβω αυτά μου με ενδιαφέρουν να κρατήσω και να ταξινομήσω με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν έχω σκεφτεί, αλλά έχω πάρει κάτι ντοσιέ.
Κιτρινισμένες εφημερίδες, τσαλακωμένα αποκόμματα, καταθλιπτική διάθεση.
Αυτό συμβαίνει συνήθως, με κάποιο τρόπο κραταώ τα καλά και αποβάλω τα περιττά και ασήμαντα, άσχημα συχνά (Έτσι λειτουργεί και το ντιενέι). Στο τέλος θα μπορούσα να κάνω ένα κολάζ με τα μπέστ όφ των σχέσεων μου, ή να τα κάψω όλα.
καθ' υστερόγραφο:
-Ρε σύ, μήπως έχεις κατάθλιψη?
-Όχι ρε, τι σε κάνει να πιστεύεις κάτι τέτοιο?
-Να διάβασα στην εφημερίδα ότι οι καταθλιπτικοί κοιμούνται πολλές ώρες!
-Τι μαλακίες είναι αυτές που διαβάζεις στις εφημερίδες, άσε με τώρα και πάρε με άυριο το απόγευμα να με ξυπνήσεις.
Για κάποιο άγνωστο λόγο βιώνουμε και αυτή τη σύμβαση, ορισμένου χρόνου.
Ο καθηγητής θρησκευτικών στο γυμνάσιο που πήγαινα, είχε απειλήσει την υπόλοιπη τάξη, ότι θα έδινε άριστα στην Ευγενία, εάν απαντούσε σωστά σε μια ερώτηση κάθε τρίμηνο.
Η μελαχρινή πρασινομάτα λίγο τσάμπυ συμμαθήτρια μου, στην οποία έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια δεν είχε αγαπημένο σπόρ το διάβασμα για τα μαθήματα του σχολείου.
Ίσως δεν μπορούσε να διαβάζει θρησκευτικά ύπο την υπόκρουση της αγαπημένης μουσικής του αδερφού της, του κακού μεταλά που κάποτε με είχε κολλήσει στο τοίχο και η αδερφή του με έσωσε. Πάτησε εσκέιπ.
Στην ερώτηση ποια είναι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας η μικρή Ευγενία απάντησε φυσικά αυτό που θεωρούσε σωστό από τη δική της οπτική γωνία. Του ανθρώπου που μισεί το σχολείο και δεν αρέσκεται στο να της ορίζεται από κάποιο πρόγραμμα, το ποσοστό χρόνου, ο βαθμός εμβάθυνσης και η βαρύτητα που θα δώσει στις ενότητες που την ενδιέφεραν.
Σύμφωνα με τον μυστακοφόρο φαλακρό καθηγητή θρησκευτικών, η απάντηση ήταν λανθασμένη, ο βαθμός μικρός και το ύφος στο πρόσωπό του ενώ σκούπιζε τη μύξα στο μουστάκι του, υπεροπτικό.
Αυτό το κούλ βλέμμα υπεροψίας του ανθρώπου που δεν γνωρίζει ότι η κιμωλία που έπιασε για να γράψει κάτι στο πίνακα, άφησε σημάδι στο ύφασμα που καλύπτει το φερμουάρ του μαύρου παντελονιού του, όταν τον έξυσε.
Τον συνάντησα πρίν από λίγους μήνες με στολή είτε κυνηγού είτε βαφέα σε μια καντίνα.
Το χρώμα των μαλλιών που περιέβαλαν τα πλαϊνά του κεφαλιού του ήταν στην απόχρωση του σκονισμένου από κιμωλία παντελονιού που τον είχε χαρακτηρίσει. Δεν του μίλησα, του το είχα κρατημένο.
Πουθενά σε όλα αυτά τα κυρήγματα της πίστης (εντάξει δεν τα έχω διαβάσει και όλα, εγώ έδινα γραπτές εξετάσεις στο σχολείο) δεν είναι καταχωρημένη μια έκφραση που να αφήνει την ελάχιστη υπόνοια ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ένα παραθυράκι σου λέω τώρα όχι καμμιά μπουκαπόρτα.
Δεν βασίζονται σε πιθανότητες και στατιστικά στοιχεία,
μάλλον στην ακράδαντη υποστήριξη των θέσεων τους.
Εκκλησία, ραδιόφωνο και ειδικά αθλητικό, ταξί, γήπεδο, στοίχημα.
Είναι τέχνη να έχεις πάντα δίκιο?
Ο Σοπενάουερ θα με είχε πείσει.
Το χειρότερο είναι ότι μπορούσε να με πείσει εύκολα και εκείνη,
οτι έχει δίκιο μόνο αυτή και να με επηρεάσει.
Το καλύτερο πράγμα που έκανε για μένα ήταν να με οδηγήσει στο συμπέρασμα οτί ασκεί επιρροή πάνω μου και ότι μπορεί, ίσως, να με αλλάξει.
Δυστυχώς έφυγε, ευτυχώς δεν άλλαξα.
Τις Κυριακές με πιάνει αυτή η άσχημη διάθεση, που συμπτύσει την ιστορία όλων των σχέσεων σε ένα Σαββατοκύριακο (ΣΚ Σου-κου, όχι η μπρίζα). Από την όρεξη και την ευδιαθεσία του πρωινού Σαββάτου την απειροσύνη των εναλλακτικών εκβάσεων της ημέρας, το βραδυνό στολισμό, την πλήρη εξάντληση, την σεξουαλική διέγερση πρίν και μετά το πρωινό, τον καφέ τις εφημερίδες και τα τσιγάρα, την επιστροφή για φαγητό στο σπίτι, την εγκατάλειψη τις πρώτες απογευματινές ώρες. Τα τηλέφωνα. Το ραντεβού. Ξαναβρεθήκαμε, μπήκε στο αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε, άνοιξα το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό. Ηταν πάλι Κυριακή απόγευμα, αλλά δεν ένιωθα σκατά. Μπορεί να μην ήταν εκεί και να την χαιδέυω στα γόνατα ενώ οδηγώ, να της λέω βλακείες για να την κάνω να γελάσει, να της ξεφεύγουν κάποια γλυκόλογα ενθουσιασμού, αλλά η μουσική εξακολουθούσε να μου φέρνει αυτή τη διάθεση. Άπλωσα το χέρι προς το μέρος που καθόταν, κοίταξα προς τα εκεί, αλλά πρίν προλάβω να στρέψω το βλέμμα μου, συνειδητοποίησα οτί δεν ήταν εκεί, και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι ξανά εκεί (καλά μεγάλα λόγια ας μη λέω, και ας μη γράφω με κεφαλαίο). Μπορεί να με κάλυπτε σε πολλά, να με επισκίαζε σε άλλα, μπορούσε ακόμα και να με δέρνει, ένας γνωστός μου χώρισε την γκόμενα του επειδή τον έδερνε και ο ίδιος δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια, αλλά δεν υπήρχε ρόλος γι' αυτήν σε καμμία σκηνή. Ίσως σε καμμιά κομμένη σκηνή, ή στην σκήνη με τους αγαπημένους της τζέιμς. Ήταν η πιο μέινστριμ γκόμενα που είχα. Δεν έχω κάτι άλλο να καταθέσω, η αγαπημένη της μπάντα ήταν οι τζέιμς. Αυτό.
Αυτό μου αρέσει και αυτό κάνω τις Κυριακές, και επειδή οι συμβάσεις δεν είναι το ατού μου, αφού είναι η πρώτη που κάνω σαν πτυχιούχος, το κάνω και την υπόλοιπη εβδομάδα. Αποδελτίωση τύπου.
Κυριακάτικου κυρίως.
Καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας.
Αντί να διαβάσω κανένα βιβλίο κάθομαι και περιφέρω εφημερίδες και ένθετα στην τσάντα μου, κόβω αυτά μου με ενδιαφέρουν να κρατήσω και να ταξινομήσω με κάποιο τρόπο που ακόμα δεν έχω σκεφτεί, αλλά έχω πάρει κάτι ντοσιέ.
Κιτρινισμένες εφημερίδες, τσαλακωμένα αποκόμματα, καταθλιπτική διάθεση.
Αυτό συμβαίνει συνήθως, με κάποιο τρόπο κραταώ τα καλά και αποβάλω τα περιττά και ασήμαντα, άσχημα συχνά (Έτσι λειτουργεί και το ντιενέι). Στο τέλος θα μπορούσα να κάνω ένα κολάζ με τα μπέστ όφ των σχέσεων μου, ή να τα κάψω όλα.
καθ' υστερόγραφο:
-Ρε σύ, μήπως έχεις κατάθλιψη?
-Όχι ρε, τι σε κάνει να πιστεύεις κάτι τέτοιο?
-Να διάβασα στην εφημερίδα ότι οι καταθλιπτικοί κοιμούνται πολλές ώρες!
-Τι μαλακίες είναι αυτές που διαβάζεις στις εφημερίδες, άσε με τώρα και πάρε με άυριο το απόγευμα να με ξυπνήσεις.
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
Είναι Αλήσεια? (Μιλάνο?)
είμαι κακόκεφοχ, κεφταίει ο καιρόχ!
http://www.perek.gr/
Αίθουσα πολιτισμού ΠΕΡΕΚ :
Με κάθε επίσκεψη στο ΠΕΡΕΚ,
μια έκθεση τέχνης σας περιμένει.
Ρωτήστε μας τι έχουμε για εσάς αυτές τις μέρες...
και εγώ ο μαλάκας ακόμα να διαβάσω τη ζωή!!!
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011
Just Cavalli (σέτην)
Εδώ και ένα χρόνο δεν χρησιμοποιώ (φοράω που θα έλεγαν κάποιοι) άρωμα.
Δεν έχω. Δεν αγόρασα. Καμμιά φορά χρησιμοποιώ του αδερφού μου.
Το <<καμμιά φορά>> μεταφράζεται ως <<συχνά>> ή και <<κατά κόρον>> στην περίπτωση που εγώ εξιστορώ την κατασπατάληση πόρων που μου παρέχονται από τον αδερφό μου.
Ο ίδιος δεν έχει τέτοια κωλύματα.
Το τελευταίο μου άρωμα, δεν θα το πω για να μην κάνω διαφήμιση, όχι ότι είμαι σκηνοθέτης και απλά λέω: <<Δεν κάνω διαφήμιση>>. Γιατί αυτό καμμιά φορά το λένε οι σκηνοθέτες και φυσικά εννοούν ότι δεν ασχολούνται με τη διαφήμιση. Άσχετα αν ασχολούνται χωρίς να το ξέρουν αφού προϊόντα είναι όλα.
Ήταν κακή επιλογή το τελευταίο μου άρωμα, αλλά δεν έφταιγα γιατί είχα σαστίσει με την κοπέλα στο μαγαζί που πσέκαζε τα δοκιμαστικά (δοκιμαστικό για διαφήμιση?) φύλλα κατά συρροή, και δεν προλάβαινα να καταλάβω τι είναι και ποιό μου αρέσει. Μπορείς να ξεχωρίσεις με την όσφρηση μόνο ποιό πρατήριο βενζίνης (aka βενζινάδικο) έχει την καλύτερη τζίνα? Αλίμονο.
Θέλει το χρόνο του αυτή η διαδικασία. Ήθελα κάτι καινούριο όμως και πάλι άκουσα τον αδερφό μου ο οποίος έχει γενικότερα περισσότερο απλουστευμένους μηχανισμούς ανάλυσης επιλογών και λήψης αποφάσεων. Έτσι εγώ τον ακούω ώστε μετά να έχω το αναφαίρετο δικαίωμα τις επίρριψης του βάρους των αποφάσεων, μαζί με τα επακόλουθα βρισίδια, σε αυτόν. Έτσι περνάει ευχάριστα ο χρόνος στο πατρικό μας σπίτι.
Να τονίσω ότι ούτε ο αδερφός μου έχει ιδιαίτερες επιδόσεις στη διαφήμιση, αφού είναι τόσο ειλικρινής και αγαθός, στο σημείο που όταν μια περίοδο της ζωής του χρειάστηκε να δουλέψει σε φούρνο για να βγάλει το ψωμί, όχι κυριολεκτικά γιατί δούλευε σαν πωλητής, οπότε τα έβαζε στο ράφι και τα πουλούσε, ο φούρνος ήταν αλλού, κοντά στο σταθμό των τραίνων, οπότε καμμιά σχέση, συνεπώς θα μπορούσα να πώ εξ΄αρχής ότι δούλευε σε πρατήριο άρτου, που θα κολλούσε και με τα πρατήρια βενζίνης παραπάνω θα γλίτωνα και μερικές γραμμές, και δεν θα έχανα και τον ειρμό μου.
Όταν μια γιαγιά-πελάτισσα που ήθελε να αγοράσει κουλουράκια τον ρώτησε, ρητορικά ίσως, αν είναι φρέσκα, ο ίδιος δεν δίστασε στιγμή να ζητήσει διευκρινήσεις.
-Ποιά, αυτά?
-Ναι.
Είπε η γιαγιά.
-Όχι. Απάντησε ο αδερφός μου.
Αυτό που κατά βάθος εννοούσε ο αδερφός μου ήταν ότι υπήρχαν στην βιτρίνα σαφώς φρεσκότερα, τουλάχιστον σχετικά με την άφιξή τους στο πρατήριο, κουλουράκια. Η τεχνολογία τροφίμων έχει φτάσει την συντήρηση τροφίμων στα άκρα. Ο παλιός μου κουρέας στη Βέροια, μου είχε πεί ότι παλιότερα ήταν ζαχαροπλάστης (τώρα που το σκέφτομαι και ο κουρέας ήταν μια μάλλον κακή επιλογή, στην οποία ο αδερφός μου τουλάχιστον παρέμεινε αμέτοχος), και το μεγάλο πανηγύρι στη ζαχαροπλαστική γίνονταν με τα παστάκια που προσφέρουν στις βαφτίσεις. Την ημέρα της παρασκευής τους, η οποία δεν συνέπιπτε πάντα να είναι Παρασκευή, η υφή τους ήταν κάπως σκληρή, σαν μπαγιάτικα. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, μετουσιώνονταν σε φρεσκότατα παστάκια που η διάρκεια ζωής τους έφτανε και τα τρία χρόνια. Εξέπεμπαν την φρεσκάδα τους τη στιγμή που η ηλικία τους ήταν μεγαλύτερη από το αβάπτιστο. Έδειχναν τόσο φρέσκα που αυτοί που τα έτρωγαν είμαι σίγουρος πως θα ορκιζόταν ότι παρασκευάστηκαν προχτές. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι περισσότερες βαφτίσεις πραγματοποιούνται την Κυριακή (το υποθέτω, καθώς η εκκλησία δεν μου παρέχει τέτοιου είδους στατιστικά στοιχεία), οδηγούμαστε στο καθόλα λογικό συμπέρασμα πως στο μυαλό των περισσοτέρων παριστάμενων και γευόμενων παστάκια σε βαφτίσεις, η ημέρα παρασκευής των παστακίων είναι η Παρασκευή.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα με τα παστάκια, αντιμετώπισε και η επιστημονική κοινότητα με την Ντόλι (Πάρτον, ναι από εκεί πήρε το όνομα της). Το πρώτο κλωνοποιημένο πρόβατο, τη στιγμή της γέννησης του είχε την ηλικία της μητέρας του (6 περίπου χρόνων), καθώς τα κύτταρα λήφθησαν από ενήλικη ζώο. Παρόλαυτα έδειχνε ζωηρό, ευτυχισμένο και φρέσκο. Πέθανε μετά από 5-6 χρόνια ζωής, όταν συμπλήρωνε την προβλεπόμενη ηλικία φυσικού θανάτου των προβάτων.
Αναρωτιέμαι αν έχω και εγώ το ίδιο πρόβλημα καθώς όταν γεννήθηκα οι γονείς μου ήταν ήδη σαραντάρηδες και μόνο δύο, γιατί θα μπορούσαν να είναι τρείς αφού οι σαραντάρες ίσον με δυο εικοσάρες. Ίσως σε αυτή την ηλικιακή διαφορά να οφείλεται η εμμονή μου με το βίντατζ στοιχείο, στο οποίο συμβάλλουν και οι όγκοι έγχρωμων φωτογραφιών προηγούμενων δεκαετιών στα συρτάρια του πατρικού μου σπιτιού, η δυσπεψία μου με τα τεχνολογικά γκάτζετ, τα ατημέλητα μαλλιά μου. Πάλι καλά που δεν φοράω καμπάνες, πλέον.
Το περιβάλλον μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό που βλέπω σήμερα στον μικρό καθρέφτη του νιπτήρα του διαμερίσματος μου στην Θεσσαλονίκη και στον μεγάλο της κεντρικής εισόδου και του ασανσέρ.
Είμαι αυτός που είμαι χάρη στην χωροταξική κατανομή της πατρογονικής μου περιουσίας.
Αποδοχή κληρονομιάς. Κάτι σαν άνευ όρων παράδοση στην παράδοση γενεών και γενεών, γενναίων γονέων. Σαν να γεννήθηκα για να κλειστώ σε ένα αβγό. Αλλά κάπως πιο ευρύχωρο. Σαν μυρμήγκια, που ενώ η προηγούμενη γενιά έχει πεθάνει, αυτά συνεχίζουν να προσθέτουν διαμερίσματα στην αρχική φωλιά. Είχαμε το σπιτάκι του παππού, μετά το σπίτι δίπλα ακριβώς που έχτισε ο μπαμπάς όταν απολύθηκε από το στρατό, επάνω από όλα αυτά έχτισε πάλι ο μπαμπάς το σπίτι μετά που παντρεύτηκε και ευτύχησε να αποκτήσει οικογένεια και παιδιά, αγγελούδια, και γυναίκα με περιουσία και λίγα λεφτά. Αλλά κάπου εκεί οι ρουστίκ αναμνήσεις-επιλογές-αισθητική του πατρός μου ενώθηκαν με ασυγκράτητο πάθος με τις αναμνήσεις του από τα χρόνια στη Γερμανία [καθόλου τυχαίο το γέρ(-ο-)μανία, ούτε κάν μίλφ, GILF]. Όταν έτρωγε τα άκυρα από την προαναφερθείσα σύζυγο του παύλα μητέρα μου, και έτρεχε να ξενοπηδήξει (κυριολεκτικά) και να μαζέψει λεφτά για να ξενοπηδήξουν κάτι νταλικέρηδες τις αδερφές του, τέσσερις τον αριθμό, όχι οι νταλικέρηδες, οι αδερφές του.
Εκεί τον φαντάζομαι να μένει άναυδος με τις πανέμορφες...γερμανίδες βασικά, αλλά και με τις σπιταρόνες που θα χάζευε με τις ώρες. Θα έκανε όνειρα να μαζέψει πολλά λεφτά και να γυρίσει να χτίσει ένα τέτοιο σπίτι στην πατρίδα (τώρα κανονικά αν είχαμε ήχο θα ακούγαμε καζαντζίδη), ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων να παντρευόταν καμμία μουνάρα γερμανίδα και να είχε τη σπιτάρα έτοιμη. Αλλά η ιστορία δεν έξελίχθηκε έτσι και το αποτέλεσμα ήταν η τριγωνική σκεπή που δεσπόζει στο πατρικό-εξοχικό μας σπίτι, που αρέσει πολύ στο Σίμο που ξέρει κάτι παραπάνω και λέει ότι είναι Νορβηγικό το στύλ αλλά το έχει συνδυάσει με ένα απογευματινό πάρτι με χόμ-μέιντ μοχίτο πρίν από μερικά χρόνια, και που ακόμα και ο πιο τρελός αρχιτέκτονας δεν θα μπορούσε να χτίσει κάτι επάνω σε αυτήν πέραν ίσως από μια σοφίτα. Ήρθε λοιπόν ο αγροτοκαλλιεργητής-παχυντής μόσχων απ'τα Βέροια, να επισκιάσει την οικοδομική ανάπτυξη της γενιάς μου. Η μήπως ήθελε να με αποτρέψει από το να εγκατασταθώ για πάντα εκεί κόβοντας μου όλους τους πόρους?
Χμ, αργώ πολύ να αποκρυπτογραφήσω τα νοήματα.
Αυτό μου συνέβαινε πάντα, ειδικά με τις γκόμενες.
Ενώ καταλαμβάνω το χώρο, έχω την κατοχή, στρώνω καλά το παιχνίδι και η ομάδα φαίνεται να πάει καλά, έχουμε πρόβλημα στην τελική προσπάθεια και απλά ανταλλάσουμε πασούλες, έξω, μα πολύ έξω από την μικρή περιοχή. Τα πέναλντι δεν μετράν στις συνολικές προσπάθειες και σε όσα φιλικά κατέβηκα απλά δεν έπαιξα. Ακυρώθηκαν.
Η επιθετική γραμμή φταίει γιατί είναι ομπσολέτ. Το πάει λάου λάου.
Ένας φίλος μου μου έλεγε ότι η καλύτερη κίνηση στο φλέρτ είναι να της πιάσεις το βυζί ή καλύτερα το μουνί σε ανύποπτη στιγμή.
Νιώθω σαν το σκύλο που περιέγραφε ο Χάρρυ Κλύν στις κασσέττες του πατέρα μου, που κυνηγάει το αυτοκίνητο και όταν το φτάσει δεν ξέρει τι να κάνει με αυτό.
Θα πρέπει να βιαστώ (Χάρρυ) και να αγοράσω ένα νέο άρωμα, να κάνω ένα μπάνιο (Κλύν) και να κατέβω στην γειτονιά να παίξω με τα κοριτσάκια...
σούνερ ορ λέιτερ
Δεν έχω. Δεν αγόρασα. Καμμιά φορά χρησιμοποιώ του αδερφού μου.
Το <<καμμιά φορά>> μεταφράζεται ως <<συχνά>> ή και <<κατά κόρον>> στην περίπτωση που εγώ εξιστορώ την κατασπατάληση πόρων που μου παρέχονται από τον αδερφό μου.
Ο ίδιος δεν έχει τέτοια κωλύματα.
Το τελευταίο μου άρωμα, δεν θα το πω για να μην κάνω διαφήμιση, όχι ότι είμαι σκηνοθέτης και απλά λέω: <<Δεν κάνω διαφήμιση>>. Γιατί αυτό καμμιά φορά το λένε οι σκηνοθέτες και φυσικά εννοούν ότι δεν ασχολούνται με τη διαφήμιση. Άσχετα αν ασχολούνται χωρίς να το ξέρουν αφού προϊόντα είναι όλα.
Ήταν κακή επιλογή το τελευταίο μου άρωμα, αλλά δεν έφταιγα γιατί είχα σαστίσει με την κοπέλα στο μαγαζί που πσέκαζε τα δοκιμαστικά (δοκιμαστικό για διαφήμιση?) φύλλα κατά συρροή, και δεν προλάβαινα να καταλάβω τι είναι και ποιό μου αρέσει. Μπορείς να ξεχωρίσεις με την όσφρηση μόνο ποιό πρατήριο βενζίνης (aka βενζινάδικο) έχει την καλύτερη τζίνα? Αλίμονο.
Θέλει το χρόνο του αυτή η διαδικασία. Ήθελα κάτι καινούριο όμως και πάλι άκουσα τον αδερφό μου ο οποίος έχει γενικότερα περισσότερο απλουστευμένους μηχανισμούς ανάλυσης επιλογών και λήψης αποφάσεων. Έτσι εγώ τον ακούω ώστε μετά να έχω το αναφαίρετο δικαίωμα τις επίρριψης του βάρους των αποφάσεων, μαζί με τα επακόλουθα βρισίδια, σε αυτόν. Έτσι περνάει ευχάριστα ο χρόνος στο πατρικό μας σπίτι.
Να τονίσω ότι ούτε ο αδερφός μου έχει ιδιαίτερες επιδόσεις στη διαφήμιση, αφού είναι τόσο ειλικρινής και αγαθός, στο σημείο που όταν μια περίοδο της ζωής του χρειάστηκε να δουλέψει σε φούρνο για να βγάλει το ψωμί, όχι κυριολεκτικά γιατί δούλευε σαν πωλητής, οπότε τα έβαζε στο ράφι και τα πουλούσε, ο φούρνος ήταν αλλού, κοντά στο σταθμό των τραίνων, οπότε καμμιά σχέση, συνεπώς θα μπορούσα να πώ εξ΄αρχής ότι δούλευε σε πρατήριο άρτου, που θα κολλούσε και με τα πρατήρια βενζίνης παραπάνω θα γλίτωνα και μερικές γραμμές, και δεν θα έχανα και τον ειρμό μου.
Όταν μια γιαγιά-πελάτισσα που ήθελε να αγοράσει κουλουράκια τον ρώτησε, ρητορικά ίσως, αν είναι φρέσκα, ο ίδιος δεν δίστασε στιγμή να ζητήσει διευκρινήσεις.
-Ποιά, αυτά?
-Ναι.
Είπε η γιαγιά.
-Όχι. Απάντησε ο αδερφός μου.
Αυτό που κατά βάθος εννοούσε ο αδερφός μου ήταν ότι υπήρχαν στην βιτρίνα σαφώς φρεσκότερα, τουλάχιστον σχετικά με την άφιξή τους στο πρατήριο, κουλουράκια. Η τεχνολογία τροφίμων έχει φτάσει την συντήρηση τροφίμων στα άκρα. Ο παλιός μου κουρέας στη Βέροια, μου είχε πεί ότι παλιότερα ήταν ζαχαροπλάστης (τώρα που το σκέφτομαι και ο κουρέας ήταν μια μάλλον κακή επιλογή, στην οποία ο αδερφός μου τουλάχιστον παρέμεινε αμέτοχος), και το μεγάλο πανηγύρι στη ζαχαροπλαστική γίνονταν με τα παστάκια που προσφέρουν στις βαφτίσεις. Την ημέρα της παρασκευής τους, η οποία δεν συνέπιπτε πάντα να είναι Παρασκευή, η υφή τους ήταν κάπως σκληρή, σαν μπαγιάτικα. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, μετουσιώνονταν σε φρεσκότατα παστάκια που η διάρκεια ζωής τους έφτανε και τα τρία χρόνια. Εξέπεμπαν την φρεσκάδα τους τη στιγμή που η ηλικία τους ήταν μεγαλύτερη από το αβάπτιστο. Έδειχναν τόσο φρέσκα που αυτοί που τα έτρωγαν είμαι σίγουρος πως θα ορκιζόταν ότι παρασκευάστηκαν προχτές. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι περισσότερες βαφτίσεις πραγματοποιούνται την Κυριακή (το υποθέτω, καθώς η εκκλησία δεν μου παρέχει τέτοιου είδους στατιστικά στοιχεία), οδηγούμαστε στο καθόλα λογικό συμπέρασμα πως στο μυαλό των περισσοτέρων παριστάμενων και γευόμενων παστάκια σε βαφτίσεις, η ημέρα παρασκευής των παστακίων είναι η Παρασκευή.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα με τα παστάκια, αντιμετώπισε και η επιστημονική κοινότητα με την Ντόλι (Πάρτον, ναι από εκεί πήρε το όνομα της). Το πρώτο κλωνοποιημένο πρόβατο, τη στιγμή της γέννησης του είχε την ηλικία της μητέρας του (6 περίπου χρόνων), καθώς τα κύτταρα λήφθησαν από ενήλικη ζώο. Παρόλαυτα έδειχνε ζωηρό, ευτυχισμένο και φρέσκο. Πέθανε μετά από 5-6 χρόνια ζωής, όταν συμπλήρωνε την προβλεπόμενη ηλικία φυσικού θανάτου των προβάτων.
Αναρωτιέμαι αν έχω και εγώ το ίδιο πρόβλημα καθώς όταν γεννήθηκα οι γονείς μου ήταν ήδη σαραντάρηδες και μόνο δύο, γιατί θα μπορούσαν να είναι τρείς αφού οι σαραντάρες ίσον με δυο εικοσάρες. Ίσως σε αυτή την ηλικιακή διαφορά να οφείλεται η εμμονή μου με το βίντατζ στοιχείο, στο οποίο συμβάλλουν και οι όγκοι έγχρωμων φωτογραφιών προηγούμενων δεκαετιών στα συρτάρια του πατρικού μου σπιτιού, η δυσπεψία μου με τα τεχνολογικά γκάτζετ, τα ατημέλητα μαλλιά μου. Πάλι καλά που δεν φοράω καμπάνες, πλέον.
Το περιβάλλον μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό που βλέπω σήμερα στον μικρό καθρέφτη του νιπτήρα του διαμερίσματος μου στην Θεσσαλονίκη και στον μεγάλο της κεντρικής εισόδου και του ασανσέρ.
Είμαι αυτός που είμαι χάρη στην χωροταξική κατανομή της πατρογονικής μου περιουσίας.
Αποδοχή κληρονομιάς. Κάτι σαν άνευ όρων παράδοση στην παράδοση γενεών και γενεών, γενναίων γονέων. Σαν να γεννήθηκα για να κλειστώ σε ένα αβγό. Αλλά κάπως πιο ευρύχωρο. Σαν μυρμήγκια, που ενώ η προηγούμενη γενιά έχει πεθάνει, αυτά συνεχίζουν να προσθέτουν διαμερίσματα στην αρχική φωλιά. Είχαμε το σπιτάκι του παππού, μετά το σπίτι δίπλα ακριβώς που έχτισε ο μπαμπάς όταν απολύθηκε από το στρατό, επάνω από όλα αυτά έχτισε πάλι ο μπαμπάς το σπίτι μετά που παντρεύτηκε και ευτύχησε να αποκτήσει οικογένεια και παιδιά, αγγελούδια, και γυναίκα με περιουσία και λίγα λεφτά. Αλλά κάπου εκεί οι ρουστίκ αναμνήσεις-επιλογές-αισθητική του πατρός μου ενώθηκαν με ασυγκράτητο πάθος με τις αναμνήσεις του από τα χρόνια στη Γερμανία [καθόλου τυχαίο το γέρ(-ο-)μανία, ούτε κάν μίλφ, GILF]. Όταν έτρωγε τα άκυρα από την προαναφερθείσα σύζυγο του παύλα μητέρα μου, και έτρεχε να ξενοπηδήξει (κυριολεκτικά) και να μαζέψει λεφτά για να ξενοπηδήξουν κάτι νταλικέρηδες τις αδερφές του, τέσσερις τον αριθμό, όχι οι νταλικέρηδες, οι αδερφές του.
Εκεί τον φαντάζομαι να μένει άναυδος με τις πανέμορφες...γερμανίδες βασικά, αλλά και με τις σπιταρόνες που θα χάζευε με τις ώρες. Θα έκανε όνειρα να μαζέψει πολλά λεφτά και να γυρίσει να χτίσει ένα τέτοιο σπίτι στην πατρίδα (τώρα κανονικά αν είχαμε ήχο θα ακούγαμε καζαντζίδη), ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων να παντρευόταν καμμία μουνάρα γερμανίδα και να είχε τη σπιτάρα έτοιμη. Αλλά η ιστορία δεν έξελίχθηκε έτσι και το αποτέλεσμα ήταν η τριγωνική σκεπή που δεσπόζει στο πατρικό-εξοχικό μας σπίτι, που αρέσει πολύ στο Σίμο που ξέρει κάτι παραπάνω και λέει ότι είναι Νορβηγικό το στύλ αλλά το έχει συνδυάσει με ένα απογευματινό πάρτι με χόμ-μέιντ μοχίτο πρίν από μερικά χρόνια, και που ακόμα και ο πιο τρελός αρχιτέκτονας δεν θα μπορούσε να χτίσει κάτι επάνω σε αυτήν πέραν ίσως από μια σοφίτα. Ήρθε λοιπόν ο αγροτοκαλλιεργητής-παχυντής μόσχων απ'τα Βέροια, να επισκιάσει την οικοδομική ανάπτυξη της γενιάς μου. Η μήπως ήθελε να με αποτρέψει από το να εγκατασταθώ για πάντα εκεί κόβοντας μου όλους τους πόρους?
Χμ, αργώ πολύ να αποκρυπτογραφήσω τα νοήματα.
Αυτό μου συνέβαινε πάντα, ειδικά με τις γκόμενες.
Ενώ καταλαμβάνω το χώρο, έχω την κατοχή, στρώνω καλά το παιχνίδι και η ομάδα φαίνεται να πάει καλά, έχουμε πρόβλημα στην τελική προσπάθεια και απλά ανταλλάσουμε πασούλες, έξω, μα πολύ έξω από την μικρή περιοχή. Τα πέναλντι δεν μετράν στις συνολικές προσπάθειες και σε όσα φιλικά κατέβηκα απλά δεν έπαιξα. Ακυρώθηκαν.
Η επιθετική γραμμή φταίει γιατί είναι ομπσολέτ. Το πάει λάου λάου.
Ένας φίλος μου μου έλεγε ότι η καλύτερη κίνηση στο φλέρτ είναι να της πιάσεις το βυζί ή καλύτερα το μουνί σε ανύποπτη στιγμή.
Νιώθω σαν το σκύλο που περιέγραφε ο Χάρρυ Κλύν στις κασσέττες του πατέρα μου, που κυνηγάει το αυτοκίνητο και όταν το φτάσει δεν ξέρει τι να κάνει με αυτό.
Θα πρέπει να βιαστώ (Χάρρυ) και να αγοράσω ένα νέο άρωμα, να κάνω ένα μπάνιο (Κλύν) και να κατέβω στην γειτονιά να παίξω με τα κοριτσάκια...
σούνερ ορ λέιτερ
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011
back in april...
ο κοκκώδης τύπος με την πρώτη επίσκεψη του σηματοδότησε την έναρξη του καλοκαιριού, και με την δεύτερη την λήξη. Μάρτυρας της εποχής το τζελάτο και τα ρούχα.
Άνοιξη πρός καλοκαίρι, ανατολικά πρός δυτικά, από επάνω πρός τα κάτω. Επαναληπτικότητα.
Συναισθήματα που παραπαίουν, σχέσεις που φθείρονται και εξαφανίζονται σαν αποτύπωμα αποπατήματος σε ηλικιωμένη λεκάνη τουαλέτας που το γάργαρο νερό σβήνει και παρασύρει βαθιά εκεί που δεν φτάνει φώς.
Σχήματα και πρόσωπα που δημιουργούνται, λάμπουν, αποφορτίζονται και έπειτα εξαφανίζονται.
Καθαρά και αντανακλαστικά τώρα, μόνο που δεν υπάρχει πια εκείνος ο μαγνήτης.
Αλυσίδα υποσυνείδητων επιρροών, εντοπισμός αφανών διαρροών, καθρεφτισμοί ναρκισσιστικών προβολών, δακρύβρεκτες διάρροιες φιλικών συναισθηματισμών.
Οι εμμονές μας είναι καπέλα που τα φοράμε και τα περιφέρουμε λατρευτικά. Μας εμποδίζουνε να δούμε λίγο ψηλότερα αλλά παρέχουν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε καλή εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας. Αν το καπέλο σου, σου το <<φόρεσαν>> άλλοι, πιθανότατα δεν έχεις ιδέα τι χρώμα έχει και τι είδους είναι, μπορεί ακόμα και να μήν είναι το νούμερο σου. Ένα μικρό μπορεί να σε πιέζει και να παραμορφώνει τα εξωτερικά σου χαρακτηριστικά ενώ ένα μεγάλο μπορεί να περιορίζει ακόμα περισσότερο την ορατότητα και το βεληνεκές σου. Μπορεί να είναι βαρύ και να χάνεις την ισορροπία σου.
Αν το επέλεξες εσύ, μπορείς που και που να το βγάζεις και να το αφήνεις στο τραπέζι.
Δεν χρειάζεται να καθίσεις στον ήλιο, βρές μια σκιά, κάθισε και παρατήρησε.
Οι μύχιες επιθυμίες είναι ζοχάδες στο κώλο. Υπάρχει μια ιστορία με ένα σπουδαίο τύπο που τον επισκέπτονταν πλούσιοι καλοφαγάδες (κουραδομηχανές τους έλεγε ο ίδιος) και του ζητούσαν να τους βρεί εκείνο το φυτό που θεραπεύει τους ζοχάδες. Το έκανε με χαρά, για όλους τους άλλους, ποτέ όμως δεν κοίταξε λίγο τον εαυτό του και τους δικούς του ζοχάδες. Πέθανε υποφέροντας.
Μην καταπιείς τίποτα χωρίς σκέψη, βγάλε το καπέλο, γύρισε το ανάποδα και κοίτα μέσα. Είναι πιο βαθύ από ότι νομίζεις. Μην κοιτάς μόνο το κώλο σου αν και αυτός είναι πολύ πιο βαθύς από ότι νομίζεις.
Προσπάθησε να βγάλεις και να πετάξεις το καπέλο, να το δαγκώσεις, να το σκίσεις, να το πατήσεις, να το ισοπεδώσεις.
Αλλιώς μπορείς να το βάλεις στο κώλο σου.
Θα ένιωθαν άβολα πολλοί οικείοι μου αν έβλεπαν τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο.
Έξοδος χωρίς αποθήκευση παρακαλώ.
Τρίτη 30 Αυγούστου 2011
Milli Vanilli
Τυχαίνει ωραία πράγματα, παλιά, του παρελθόντος, να κρύβουν μέσα τους θαμένους, συχνά πεθαμένους θησαυρούς. Το περιοδικό που αγόραζα μικρό "αγόρι" σαν ήμαν κι εγώ, είχε δώρο αυτοκόλλητα από ένα, μεταξύ άλλων, πολύ κούλ συγκρότημα των 80's.
Τρομερό ύφος τα παιδιά με βίντεο κλίπ σταθμούς (τραίνων) στην ιστορία της μουσικής.
Απλοί στην εμφάνιση, με συχνά ατημέλητο λούκ, εκπρόσωποι των παιδικών μου φιλοσοφικών αναζητήσεων για την προέλευση των ειδών, τη σχέση του ανθρώπου με τον πίθηκο, στο οποίο συνέβαλε τα μέγιστα και ο Ζάρκο Πάσπαλιε, και την κληρονομικότητα των κατσαρών τριχών, παραμένουν κολλημένοι στο προσκεφάλι του κρεβατιού μου ακόμα και σήμερα.
Είναι καιρός να αλλάξω κρεβάτι δηλαδή, στρώμα τουλάχιστον. Νομίζω μια σπείρα του στρώμα πιέζει τα πλευρά μου τόσο πολύ, που αργά η γρήγορα θα εισχωρήσει στο στήθος μου και θα αποκτήσω εκείνο το μηχανισμό με το ελατήριο στο κουτί-έκπληξη από τα παιδικά καρτούν, αλλά αντί για γροθιά-γάντι του μπόξ θα έχει πάνω την καρδιά μου. Θα είμαι έξω καρδιά δηλαδή.
Ένας παλιός λατερνοπαίχτης, παππούς, με γαριασμένο πρόσωπο, έλεγε προχτές σε μια σειρά της ετ σχετικά με επαγγέλματα, ότι αν σε ρίξουνε χαστούκι και αν ακόμα σε σακατέψουν, αυτόν που στο έριξε να του μιλάς ευγενικά και γλυκά.
Εσύ θα πονέσεις μια φορά, αυτός θα καίγεται μια ζωή. Δεν ξέρω αν συμφωνώ.
Μάλλον όχι.
Σίγουρα δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο.
Απ' αυτό το πλευρό θα κοιμάμαι. Κρεβάτι μπορεί να μην αλλάξω, και να το έχω ξέστρωτο, αλλά μπορώ να κοιμάμαι σε άλλα κρεβάτια, ή και στο σαλόνι της μαμάς μου.
Έχει δύο ντιβάνια με πολύ σκληρό στρώμα που μηχανικά κάθε φορά που κοιμάμαι σε ένα απο αυτά, σηκώνω τα τρία μαξιλάρια που αποτελούν το διάκοσμο του, και τα τοποθετώ στην παλιά κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς. Το ένα απεικονίζει φάλαινες. Έπειτα αφαιρώ τα δυο μαξιλάρια που αποτελούν την πλάτη του. Τοποθετώ το ένα όρθιο πλάι στην καρέκλα και το άλλο, αυτό που βρίσκεται προς τη φορά που αυθαίρετα έχω ορίσει προσκέφαλο μου, και γειτνιάζει στο εντοιχισμένο κάθισμα δίπλα στο τζάκι, το σέρνω προς τα εκεί, έτσι ώστε να εμποδίζει την ολίσθηση προς αυτό του μαξιλαριού μου.
Κοιμάμαι εκεί από τότε που αποφάσισα να τραβήξω το καζανάκι και να γεμίσω το παιδικό μου κρεβάτι με αποκόματα πρόσφατων, μέχρι στιγμής, εφημερίδων.
Σηκωνόμουν από το σαλόνι και πήγαινα στο δωμάτιο, αφού είχα επαναφέρει την τάξη στο ντιβάνι, για να κατηγοριοποιήσω εκ νέου τα αποκόματα μου. Και εκεί, πάνω στο κρεβάτι που έχω περάσει τις περισσότερες νύχτες της ζωής μου υπό το βλέμμα του Πάσπαλιέ (ΠΑΣΠ, πάς παλιέ, λελέ), με τις ταυτότητες από τις γάτες που είχα φιλοξενήσει στη ζωή μου, μερικά φθαρμένα αυτοκόλλητα δώρο από το αγόρι και το μπλέκ, αμέτρητα φέικ όνειρα και μερικές σεξουαλικές συνευρέσεις με γυναίκες, αλλά κυρίως μόνος μου, έλαβε χώρα μια λειτουργία του εγκεφάλου μου, απο τις λίγες ενδιαφέρουσες που του έχουν απομείνει, η λεξιπλασία. Λεξιπλασί φιξιονέλ.
Μια ματιά στο προσκέφαλο του κρεβατιού και άλλη μια στο απόκομα της εφημερίδας. Τττττρρρρρρρ........Mill-i Van.illi-(c). Ιβάν Ίλιτς
Μπορεί οι Μύλοι Βάν Ύλη, να μην έχουν πολλά να μου πούν πλέον, το αναδημοσιευμένο απόσπασμα προλόγου του Σάκς από την ιταλική έκδοση του βιβλίου της Martina Kaller-Dietrich «Vita di Ivan Illich» (Edizioni dell' Asino, 2011), ήταν κατούρημα στα ιερά χώματα της αθώας ψυχής μου. Οι απόψεις για το θάνατο των γεωργικών πολιτισμών, κλωτσά στα αχαμνά.
Τον αγάπησα και ας ήταν νεκρός, όπως οι γάτες, οι αναμνήσεις και ο Πάσπαλιε.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός του ότι γνωρίζω ότι είμαι δυσλειτουργικός, κατά κάποιον τρόπο.
Τρίτη 9 Αυγούστου 2011
ερωτήσεις
Ρώτησα ένα αγνωστικιστή, πού τοποθετείται στην κλίμακα αθεϊσμού από το 0 έως το 7,
με το 7 να είναι απόλυτα άθεος.
Μου απάντησε ότι το 7 είναι ο αριθμός του χριστού και ότι δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει τον απόλυτα άθεο.
Με μπλόκαρε ακόμα περισσότερο όταν μου αντιπαρέθεσε, ότι είναι σαν να ρωτάς κάποιον χριστιανό, πού τοποθετείται
σε κλίμακα σατανισμού από 0 έως 666,
με το 666 να είναι ο απόλυτα μή σατανιστής.
Έχουν πλάκα αυτοί οι αγνωστικιστές, είναι και καλά παιδιά, και περάσαμε ωραία εκείνο το απόγευμα.
P.S. (play station): ο αδερφός μου απάντησε, μετά από άγουρη σκέψη: 3,5, δηλαδή ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.
με το 7 να είναι απόλυτα άθεος.
Μου απάντησε ότι το 7 είναι ο αριθμός του χριστού και ότι δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει τον απόλυτα άθεο.
Με μπλόκαρε ακόμα περισσότερο όταν μου αντιπαρέθεσε, ότι είναι σαν να ρωτάς κάποιον χριστιανό, πού τοποθετείται
σε κλίμακα σατανισμού από 0 έως 666,
με το 666 να είναι ο απόλυτα μή σατανιστής.
Έχουν πλάκα αυτοί οι αγνωστικιστές, είναι και καλά παιδιά, και περάσαμε ωραία εκείνο το απόγευμα.
P.S. (play station): ο αδερφός μου απάντησε, μετά από άγουρη σκέψη: 3,5, δηλαδή ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011
Ηλιακή Ανεργία
Δηλαδή?
Τώρα βρέθηκε το αντίδοτο στην ανεργία.
Ηλιακοί συλλέκτες.
Οχι αυτοί.
Οι άλλοι, της παραλίας, άνεργοι, άεργοι και ενεργοί πολίτες που καταλήγουν να επιστρέφουν νέγροι, μετά από οχτάωρα στις ξαπλώστρες, οχτάευρα για μοχίτο και οχταπόδια ξυδάτα. Μερικά κασόνια μπύρες, σε παγολεκάνη ίνοξ.
Η μπύρα έχει ανέβει πολύ στην εκτίμηση (τιμή) των καταστηματαρχών για να σερβίρεται εν είδει σαμπάνιας, ή εγώ είμαι παράξενος?
Νερά, πολλά νερά, παγάκια, τασάκι, ομπρέλα, ξαπλώστρες με σεβαστό μικροβιακό φορτίο, ταγγισμένα λάδια όχι λόγω τάγκα (αν το γράφω σωστά), ταγκιές χένας, κορμαρίες με ξυρισμένα κεφάλια, χέρια πόδια αρχίδια μύδια σαγανάκι, σαγιονάρα, μαγαζάκι, πλανόδιο πολυφυλετικό.
"Killing (grilling) an arab" στο μυαλό των χειρότερων, που απαρνιούνται το λουκουμά προερχόμενο από μαύρη εργασία.
Πληρώνεις φόρους και αξίζεις μια θέση στο λεωφορείο, στην παραλία, στον ήλιο (ήλιωτας).
Κορίτσια στο Πήλιο, αδερφές μου στο Πήλιο αλλά και το Άμστερνταμ δεν είναι κακή ιδέα για αυτό το Σαββατοκύριακο.
Επιδοτήστε με να μαζεύω ήλιο.
Παλαιότερα οι επιχειρηματίες είχανε φορτώσει όλες τις δουλειές στους μισθωτούς σκλάβους, γιατί στα πλαίσια της ανάπτυξης, εισέπραταν χρήματα για να κάθονται περισσότερες ώρες στο καφενείο ή το κωλόμπαρο και να διευρύνουν το πολιτιστικό και πνευματικό τους υπόβαθρο, συλλέγοντας προσωπικές εμπειρίες, αποκυήματα της φαντασίας καλλονών, σχετικά με τα καθεστώτα του ανατολικού μπλό(γ)κ, την ώρα που οι υπάλληλοι "πασπαρτού" έκαναν τα πάντα για σένανε μεσιέ. Messy, (lionel) ε?
Τώρα ακόμα ένα κίνητρο για άνεργους ηλιακούς συλλέκτες, στη χώρα που τον μήνα Αύγουστο έχει το υψηλότερο ποσοστό ηλιοφάνειας, στο οποίο συμβάλλουν και οι επιλαδωμένοι ΚΔΟΑ που ξεχύνονται στις παραλίες με τις αμαξάρες τους που και αυτές τις έχουν περάσει στον αλειφαδόρο νωρίτερα, και παράλληλα την υψηλότερη κατανάλωση ρεύματος σε συγκριση με τους άλλους μήνες του χρόνου.
Και του χρόνου με υγεία καλέ κυρία, που έχεις και εσύ ανάγκη όπως όλοι μας.
Η ανακάλυψη της Αμερικής.
Θα καθόμαστε και θα στρέφουμε την ξαπλώστρα προς την κατεύθυνση του ήλιου για να πέφτουν όλο και περισσότερες ακτίνες του ήλιου. Φωτοτροπισμός, όπως οι ηλίανθοι, ηλιοτρόπιο. Γνωστός ο καρπός του και ώς πασατέμπο, για να περνάς την ώρα σου δηλαδή.
Ποιά 15 λεπτά στα φώτα της δημοσιότητας, αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι πόσα λεπτά κάνει η κιλοβατώρα που θα πουλάμε στη ΔΕΗ, δεηθώμεν, daydreamers, ονειροβάτες γιούζ ιτ όρ λούζ ιτ. Ακριβώς_Ακριβός, όπως ο χρόνος σου.
"Είναι ακριβή η επένδυση χωρίς επιδότηση", ενώ δεν είναι η τζιπάρα που αγόρασες βρε κούκλε μου?
Κάτσε Βάλτα Κάτω. Όχι πολύ κάτω, για να τα βλέπεις.
Πανάκεια, όχι διαφημιστικά για να καθαρίζεις τα γυαλία ηλίου σου, για να μην πώ μαλακία, μαλάκια αν θέλετε καλαμαράκια.
Θα περάσεις το χρόνο σου ευχάριστα, θα πάρεις και την επιδότηση, θα κάνεις και τις διακοπές σου.
Ο αδερφός μου είχε αγοράσει πέρυσι, μήνες πριν την ημέρα της συναυλίας , εισητήρια για τους U2, ήταν άνεργος και έψαχνε δουλειά. Λίγες μέρες πριν τη συναυλία τον καλέσαν για συνέντευξη. Είναι τέτοιος άνθρωπος που δεν θα έχανε με τίποτα... τη συνέντευξη.
Και έτσι έγινε.
Ο γύρος του κόσμου για τρείς κι εξήντα.
360 Tour
U2? και πόσοι ακόμα.
Πιές: Νέα ορολογία. Πορνοτροπισμός: Οι βαρώνοι των εκδιδόμενων γυναικών πραγματοποιούν πολύ καλά σχεδιασμένες κινήσεις-τούρς(ί) (τράφικιν) ανά την Ελλάδα, σύμφωνα με τις περιόδους που γίνονται οι πληρωμές των αγροτοκαλλιεργητών από τους αρμόδιους δημόσιους φορείς. Που πληρώνει αυτό το μήνα ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Αχαΐα? Δώσε φόρτωμα στα λεωφορεία και τις λίμος. Και έτσι πάει.
Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011
μΠήλιο (Γιόρ Μάδερ Ιζ α Μπίτσ)
Μάνα είναι μόνο μια,
σαν τη Χαλκιδική πουθενά,
αλλά και αν δεν πας Πήλιο το καλοκαίρι είναι σαν να τρώς
φασολάκια χωρίς φέτα!
Μπορεί να πάς και δυο φορές, και τρείς και δεκατρείς, όπως όταν έχεις χωρίσει με τη γκόμενα σου και επειδή δε σου κάθεται καμμία άλλη γκόμενα, πηγαίνεις για τελευταία φορά μαζί της. Ναι καλά.
Η όταν δεν βρίσκεις εισητήρια για το νησί που ονειρευόσουν από τον προπέρσινο χειμώνα και καταλήγεις να λές: δε πάμε Πήλιο που το ξέρουμε και είναι και τέλεια?
Ναι λοιπόν, Πήλιο. Και γιατί όχι Μπήλιο, όπως Μπάοκ. Ακόμα ακόμα και Μπήλιω, Τσουκαλά αλλά όχι το γάυρο γιατί είπαμε πάοκ. Αυτή τη χαρακτηριστική βλάχο-μικρασιάτισα με την προφορά αλά φρανσέζ. Μελαχρινή και ασπρουλιάρα. Μεσάτη. Λίγο χαζή, αλλά σοβαρή στην εμφάνιση και στη δουλειά της. Κάποιοι μπορεί να την έλεγαν και σέξι, δεν είναι πάνω από πεντέξι, αλλά μέχρι εκείνη την ώρα θα έχει τελειώσει και η εκπομπή της.
Γαλλικά.
Πρεστίζ, σομμελιέ, αβάν γκάρ, σκαμπό.
Λάθος. Το σκαμπό, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα Σκαμπέω (όχι μπέο) που αργότερα έγινε Σκαμπώ για λόγους ευφωνίας αλλά και άνεσης. Λέγεται μάλιστα ότι πήρε το όνομα του από τον σκαραβαίο, λόγω ενός ασιατικού ιδεογράμματος που αναπαριστούσε ένα σκαραβαίο να κάθεται σε μια πέτρα, σαν πούφ. Μπορεί και να ήταν αρμαδίλλος.
Τέλος πάντων φανταστείτε τον Κραουνάκη καλεσμένο στο "έχει γούστο" και καθισμένο σε σκαμπουδάκι. Αυτό ακριβώς αναπαριστούσε.
Επομένως, το Μπήλιω, θα αναφέρεται από εδώ και στο εξής σαν ρήμα που περιγράφει αυτό που άλλοι αποκαλούν λανθασμένα Πήλινγκ.
Εκδρομή και διακοπές στο Πήλιο.
ΠΙΕΣ: i) Το να πηγαίνεις με την πρώην σου και το να τρώς φασολάκια, θα εξακολουθήσει να λέγεται: ταπεράκι.
ii) Μάδερ
σαν τη Χαλκιδική πουθενά,
αλλά και αν δεν πας Πήλιο το καλοκαίρι είναι σαν να τρώς
φασολάκια χωρίς φέτα!
Μπορεί να πάς και δυο φορές, και τρείς και δεκατρείς, όπως όταν έχεις χωρίσει με τη γκόμενα σου και επειδή δε σου κάθεται καμμία άλλη γκόμενα, πηγαίνεις για τελευταία φορά μαζί της. Ναι καλά.
Η όταν δεν βρίσκεις εισητήρια για το νησί που ονειρευόσουν από τον προπέρσινο χειμώνα και καταλήγεις να λές: δε πάμε Πήλιο που το ξέρουμε και είναι και τέλεια?
Ναι λοιπόν, Πήλιο. Και γιατί όχι Μπήλιο, όπως Μπάοκ. Ακόμα ακόμα και Μπήλιω, Τσουκαλά αλλά όχι το γάυρο γιατί είπαμε πάοκ. Αυτή τη χαρακτηριστική βλάχο-μικρασιάτισα με την προφορά αλά φρανσέζ. Μελαχρινή και ασπρουλιάρα. Μεσάτη. Λίγο χαζή, αλλά σοβαρή στην εμφάνιση και στη δουλειά της. Κάποιοι μπορεί να την έλεγαν και σέξι, δεν είναι πάνω από πεντέξι, αλλά μέχρι εκείνη την ώρα θα έχει τελειώσει και η εκπομπή της.
Γαλλικά.
Πρεστίζ, σομμελιέ, αβάν γκάρ, σκαμπό.
Λάθος. Το σκαμπό, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα Σκαμπέω (όχι μπέο) που αργότερα έγινε Σκαμπώ για λόγους ευφωνίας αλλά και άνεσης. Λέγεται μάλιστα ότι πήρε το όνομα του από τον σκαραβαίο, λόγω ενός ασιατικού ιδεογράμματος που αναπαριστούσε ένα σκαραβαίο να κάθεται σε μια πέτρα, σαν πούφ. Μπορεί και να ήταν αρμαδίλλος.
Τέλος πάντων φανταστείτε τον Κραουνάκη καλεσμένο στο "έχει γούστο" και καθισμένο σε σκαμπουδάκι. Αυτό ακριβώς αναπαριστούσε.
Επομένως, το Μπήλιω, θα αναφέρεται από εδώ και στο εξής σαν ρήμα που περιγράφει αυτό που άλλοι αποκαλούν λανθασμένα Πήλινγκ.
Εκδρομή και διακοπές στο Πήλιο.
ΠΙΕΣ: i) Το να πηγαίνεις με την πρώην σου και το να τρώς φασολάκια, θα εξακολουθήσει να λέγεται: ταπεράκι.
ii) Μάδερ
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011
μπαλαρίνες να μαδάω... (αισθηματική υγιεινή)
Γιατί το έκανες αυτό τώρα?
Της άρεσαν πάρα πολύ οι καινούριες μπαλαρίνες της, έτσι ήταν πάντα με τα αντικείμενα που την έκαναν να νιώθει όμορφα.
Περηφανευόταν γι' αυτές αν και η αλήθεια είναι οτι παραδεχόταν πως την κούραζαν πολύ.
Είχε υπομονή όμως, όπως όλα τα (ογκώδη) ζώα της συνομοταξίας της.
Οι μπαλαρίνες ήταν γυαλιστερές στο μπροστινό τους μέρος, στη μύτη, με τη φόρμα να σβήνει καθώς προχωρούσε προς τα πίσω. Προσπαθώ να θυμηθώ αν πάνω τους, ανάμεσα στη μύτη και το κουντεπιέ, ήταν στολισμένες με φιόγκο ή πόρπη, κάτι που ίσως δεν έχει πολύ σημασία καθώς το πιθανότερο είναι ότι όσο και να κοιτάζω κάτω δεν θα τις ξανασυναντήσω, ή οι πρώτες που θα δώ θα μου φέρουν στο μυαλό όλα εκείνα τα συναισθήματα που με διέτρεχαν κάθε φορά καθόταν δίπλα μου και τις φορούσε. Αλλά αυτό συνέβαινε ακόμα και όταν φορούσε τις μπότες της. Ίσως μια μέρα σκοντάψω και πέσω με τα μούτρα κάτω, πάλι, και στην προσπάθεια μου να σηκωθώ λίγα εκατοστά από το έδαφος, δώ και πάλι, αυτές τις μπαλαρίνες, όπως σε εκείνη την παρωδία που πέφτει ο τύπος σε ένα ζευγάρι μπότες γκεστάπο (κλισέ σκηνή), και καθώς το πλάνο ανέρχεται κατά ύψος τις μπότες, διαπιστώνει ότι...είναι απλά δυο μπότες, και όχι ο ναζί ιδιοκτήτης να τον σημαδεύει με το περίστροφο. Αυτή όμως ήταν διαφορετική, αν και με μπότες και το παλτό της που φορούσε όταν έκανε πολύ κρύο, θύμιζε λίγο υπολοχαγό νατάσα. Απλά δύο μπότες, ή δυο μπαλαρίνες, κενές με φθαρμένους τους εσωτερικού πάτους και φανερή την αποτύπωση του πέλματος πάνω τους. Έτσι ήταν με τα αντικείμενα της, άψυχα και έμψυχα. Όσο διατηρούσαν την εξωτερική τους εμφάνιση, όσα και αν είχαν υποστεί εσωτερικά, κέρδιζαν μια μικρή παράταση στη ζωή τους.
Τη μέρα που πήγε να πάρει τα καινούρια αθλητικά της παπούτσια προτίμησε τις συμβουλές της καλύτερης της φίλης, εγώ κοιτούσα παπούτσια για μένα και που και πού (και πού) περνούσα απο κοντά τους για να δώ αν είχε καταλήξει σε κάποιο πόρισμα η επιτροπή. Ήταν αστείο. Η αισθητική και το γούστο δεν χωρούσαν στη συζήτηση, αφού αυτά τα παπούτσια που θα αγόραζε προορίζονταν για τη δουλειά της. Τη νέα της δουλειά. Όχι σε γυμναστήριο. Αλλά σε μια δουλειά που απαιτούσε πολύ ορθοστασία και περπάτημα. Η φίλη κατέβαινε με τρομερές προτάσεις και εισέπρατε κάποιες ακυρώσεις στηριζόμενες σε οικονομικής φύσης λόγους. Οι συμβουλές μου ήταν νεύματα κατάφασης και πότε πότε (πότε) αδιαφορίας. Το παιχνίδι συνεχίστηκε για μη προσδιορίσιμα αρκετή ώρα. Ήταν αστείο να την βλέπω να δοκιμάζει αθλητικά παπούτσια. Δεν το είχε καθόλου.
Πρόσεξα κάτι εκείνο το απόγευμα. Τις κάλτσες της. Θα περίμενα κάτι που να αρμόζει περισσότερο με την όλη εμφάνιση και την άποψη που εκπροσωπούσε. Ήταν όμως κάτι φθαρμένες στα επίμαχα σημεία, απο την πολυκαιρία και την πολυφορεσιά (ή και -σία, ικεσία), στο χρώμα, απόχρωση δηλαδή, του καφέ. Ναι, πιθανόν πολύ παλιά να ηταν καφέ, μπορεί και μάυρες. Παράξενο. Όλοι μπορεί να το κάναμε αυτό κάποτε. Να φορέσαμε μια φθαρμένη κάλτσα μέσα από ολοκαίνουρια παπούτσια μας. Δεν σημαίνει κάτι. Η σημειολογία όμως άρχισε να παίζει ήδη το δραματικό της ρόλο, και σε κάποιο σημείο του μυαλού μου είχε αποθηκευτεί αυτή η εικόνα, η γενίκευση της οποίας αργά η γρήγορα θα με οδηγούσε στην ολοκλήρωση της τριλογίας μου. Η "τριλογία της ανακούφισης", όπως αρεσκόμουν να την αποκαλώ, μόνος μου γιατί σπάνια μοιραζόμουν τέτοια πράματα με άλλους, που συνίστατο στην εξεύρεση, όσο το δυνατό πιο γρήγορα απο τη στιγμή της σύναψης μιας σχέσης, τριών λόγων για τους οποίους θα χώριζες την επόμενη μέρα και δεν θα μετάνιωνες ποτέ γι΄αυτό.
Δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου που τελικά αγόρασε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, σε κρέμ χρωμα αλλά γυαλιστερά, που όταν αργότερα την είδα να τα φοράει, θυμήθηκα τα λόγια του σπουδαίου φιλόσοφου φίλου μου, που δεν τον ξέρετε, ώς φιλόσοφο τουλάχιστον, ίσως και ώς φίλο μου ακόμα, και συνοψίζεται στα εξής: Σπαταλάς όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά το χρόνο σου για να κάνεις μια σωστή επιλογή, αν δεν κάνεις την επιλογή σου, σωστή ή όχι και τόσο, την κατάλληλη στιγμή, , σπαταλάς χρόνο να βρείς εναλλακτική και αυτό ανοίγει το κουτί της πανδώρας των αποτυχιών. Πολύ απλά, αν βρήκες πάρκινγκ στην αλάνα πίσω από το γυράδικο του πολυσύχναστου δρόμου, μετά από ένα κοπιαστικό διήμερο στην παραλία και ενώ η πείνα έχει χτυπήσει τα μηνίγγια σου, μην περιμένεις καλύτερες επιλογές, γιατί το πιθανότερο είναι να πατήσεις καρφί ή να σπάσουν τα ψαλίδια του αυτοκινήτου σε καμμία κοτρώνα, και το χειρότερο να καταλήξεις να φάς το ίδιο φαί τελικά, περιμένοντας το συνεργείο, και να πληρώσεις και τα γαμησιάτικα.
Αυτό ήταν, τα παπούτσια της την χτυπούσαν και κατέληξε με κάτι νύχια λες και τα χτύπησαν με βαριοπούλα. Πάτ πάτ. Πολύ άσχημο το θέαμα. Αλλά οι ζαχαρί παντόφλες της και πάλι κάλυπταν τη σαπίλα. Μάταια έψαχνε στη γειτονιά της θεραπευτικό πεντικιούρ. Με τον καιρό, και το betadin, επουλώθηκαν οι πληγές. Έτσι γίνεται συνήθως. Χρειάζεται κάτι επουλωτικό για να αντιμετωπίσεις κάτι βρώμικο. Όπως το πείραμα που είχε διεξαχθεί στις τουαλέτες του μετρό της Νέας Υόρκης, όπου είχαν τοποθετήσει ένα ψεύτικο κουραδάκι (σκατουλάκι) στο λαιμό της λεκάνης της χέστρας, και παρατήρησαν ότι οι επίδοξοι κατουρητές-καθαριστές, στην προσπάθεια τους να διώξουν τα σκατουλάκια, κεντράραν πολύ καλά στη χέστρα και δεν πιτσιλούσαν το κάθισμα της τουαλέτας. Μανιπιουλέισον από πλευράς των ερευνητών για μια εξελικτική διαδικασία που ωφελεί τους μεν, χωρίς οι δε να έχουν συνείδηση της πράξης τους.
Χρειάζεται κάτι λιγότερο βρώμικο για να χειριστείς μια βρώμα που δεν φεύγει εύκολα, αλλά τελικά, ότι και να γίνει, πρέπει να τραβήξεις ξανά το καζανάκι... ίσως μερικές ακόμα φορές προκειμένου να ανακουφιστείς. Βέβαια μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη βούρτσα, αρκεί να μη τη μπερδέψεις, γενικά (ειδικά με τη μπούτσα).
Επειδή έχω δοκιμάσει και το τελευταίο, το μπέρδεμα δηλαδή, κατ' εξακολούθηση, προτείνω την λύση του κάτουρου πρώτα και μετά όλες τις άλλες εφαρμογές.
Είναι το αιώνιο αίσθημα που ανέκυψε από άλλες φιλοσοφικές συζητήσεις (Ιός ή Φίδη, Posh, 2004), κάθε φορά που χέζεις θέλεις να βλέπεις που καταλήγει αυτό που κατέθεσες, γι'αυτό πάντα γυρνάς πίσω και κοιτάζεις την χέστρα, με αγάπη.
Της άρεσαν πάρα πολύ οι καινούριες μπαλαρίνες της, έτσι ήταν πάντα με τα αντικείμενα που την έκαναν να νιώθει όμορφα.
Περηφανευόταν γι' αυτές αν και η αλήθεια είναι οτι παραδεχόταν πως την κούραζαν πολύ.
Είχε υπομονή όμως, όπως όλα τα (ογκώδη) ζώα της συνομοταξίας της.
Οι μπαλαρίνες ήταν γυαλιστερές στο μπροστινό τους μέρος, στη μύτη, με τη φόρμα να σβήνει καθώς προχωρούσε προς τα πίσω. Προσπαθώ να θυμηθώ αν πάνω τους, ανάμεσα στη μύτη και το κουντεπιέ, ήταν στολισμένες με φιόγκο ή πόρπη, κάτι που ίσως δεν έχει πολύ σημασία καθώς το πιθανότερο είναι ότι όσο και να κοιτάζω κάτω δεν θα τις ξανασυναντήσω, ή οι πρώτες που θα δώ θα μου φέρουν στο μυαλό όλα εκείνα τα συναισθήματα που με διέτρεχαν κάθε φορά καθόταν δίπλα μου και τις φορούσε. Αλλά αυτό συνέβαινε ακόμα και όταν φορούσε τις μπότες της. Ίσως μια μέρα σκοντάψω και πέσω με τα μούτρα κάτω, πάλι, και στην προσπάθεια μου να σηκωθώ λίγα εκατοστά από το έδαφος, δώ και πάλι, αυτές τις μπαλαρίνες, όπως σε εκείνη την παρωδία που πέφτει ο τύπος σε ένα ζευγάρι μπότες γκεστάπο (κλισέ σκηνή), και καθώς το πλάνο ανέρχεται κατά ύψος τις μπότες, διαπιστώνει ότι...είναι απλά δυο μπότες, και όχι ο ναζί ιδιοκτήτης να τον σημαδεύει με το περίστροφο. Αυτή όμως ήταν διαφορετική, αν και με μπότες και το παλτό της που φορούσε όταν έκανε πολύ κρύο, θύμιζε λίγο υπολοχαγό νατάσα. Απλά δύο μπότες, ή δυο μπαλαρίνες, κενές με φθαρμένους τους εσωτερικού πάτους και φανερή την αποτύπωση του πέλματος πάνω τους. Έτσι ήταν με τα αντικείμενα της, άψυχα και έμψυχα. Όσο διατηρούσαν την εξωτερική τους εμφάνιση, όσα και αν είχαν υποστεί εσωτερικά, κέρδιζαν μια μικρή παράταση στη ζωή τους.
Τη μέρα που πήγε να πάρει τα καινούρια αθλητικά της παπούτσια προτίμησε τις συμβουλές της καλύτερης της φίλης, εγώ κοιτούσα παπούτσια για μένα και που και πού (και πού) περνούσα απο κοντά τους για να δώ αν είχε καταλήξει σε κάποιο πόρισμα η επιτροπή. Ήταν αστείο. Η αισθητική και το γούστο δεν χωρούσαν στη συζήτηση, αφού αυτά τα παπούτσια που θα αγόραζε προορίζονταν για τη δουλειά της. Τη νέα της δουλειά. Όχι σε γυμναστήριο. Αλλά σε μια δουλειά που απαιτούσε πολύ ορθοστασία και περπάτημα. Η φίλη κατέβαινε με τρομερές προτάσεις και εισέπρατε κάποιες ακυρώσεις στηριζόμενες σε οικονομικής φύσης λόγους. Οι συμβουλές μου ήταν νεύματα κατάφασης και πότε πότε (πότε) αδιαφορίας. Το παιχνίδι συνεχίστηκε για μη προσδιορίσιμα αρκετή ώρα. Ήταν αστείο να την βλέπω να δοκιμάζει αθλητικά παπούτσια. Δεν το είχε καθόλου.
Πρόσεξα κάτι εκείνο το απόγευμα. Τις κάλτσες της. Θα περίμενα κάτι που να αρμόζει περισσότερο με την όλη εμφάνιση και την άποψη που εκπροσωπούσε. Ήταν όμως κάτι φθαρμένες στα επίμαχα σημεία, απο την πολυκαιρία και την πολυφορεσιά (ή και -σία, ικεσία), στο χρώμα, απόχρωση δηλαδή, του καφέ. Ναι, πιθανόν πολύ παλιά να ηταν καφέ, μπορεί και μάυρες. Παράξενο. Όλοι μπορεί να το κάναμε αυτό κάποτε. Να φορέσαμε μια φθαρμένη κάλτσα μέσα από ολοκαίνουρια παπούτσια μας. Δεν σημαίνει κάτι. Η σημειολογία όμως άρχισε να παίζει ήδη το δραματικό της ρόλο, και σε κάποιο σημείο του μυαλού μου είχε αποθηκευτεί αυτή η εικόνα, η γενίκευση της οποίας αργά η γρήγορα θα με οδηγούσε στην ολοκλήρωση της τριλογίας μου. Η "τριλογία της ανακούφισης", όπως αρεσκόμουν να την αποκαλώ, μόνος μου γιατί σπάνια μοιραζόμουν τέτοια πράματα με άλλους, που συνίστατο στην εξεύρεση, όσο το δυνατό πιο γρήγορα απο τη στιγμή της σύναψης μιας σχέσης, τριών λόγων για τους οποίους θα χώριζες την επόμενη μέρα και δεν θα μετάνιωνες ποτέ γι΄αυτό.
Δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου που τελικά αγόρασε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, σε κρέμ χρωμα αλλά γυαλιστερά, που όταν αργότερα την είδα να τα φοράει, θυμήθηκα τα λόγια του σπουδαίου φιλόσοφου φίλου μου, που δεν τον ξέρετε, ώς φιλόσοφο τουλάχιστον, ίσως και ώς φίλο μου ακόμα, και συνοψίζεται στα εξής: Σπαταλάς όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά το χρόνο σου για να κάνεις μια σωστή επιλογή, αν δεν κάνεις την επιλογή σου, σωστή ή όχι και τόσο, την κατάλληλη στιγμή, , σπαταλάς χρόνο να βρείς εναλλακτική και αυτό ανοίγει το κουτί της πανδώρας των αποτυχιών. Πολύ απλά, αν βρήκες πάρκινγκ στην αλάνα πίσω από το γυράδικο του πολυσύχναστου δρόμου, μετά από ένα κοπιαστικό διήμερο στην παραλία και ενώ η πείνα έχει χτυπήσει τα μηνίγγια σου, μην περιμένεις καλύτερες επιλογές, γιατί το πιθανότερο είναι να πατήσεις καρφί ή να σπάσουν τα ψαλίδια του αυτοκινήτου σε καμμία κοτρώνα, και το χειρότερο να καταλήξεις να φάς το ίδιο φαί τελικά, περιμένοντας το συνεργείο, και να πληρώσεις και τα γαμησιάτικα.
Αυτό ήταν, τα παπούτσια της την χτυπούσαν και κατέληξε με κάτι νύχια λες και τα χτύπησαν με βαριοπούλα. Πάτ πάτ. Πολύ άσχημο το θέαμα. Αλλά οι ζαχαρί παντόφλες της και πάλι κάλυπταν τη σαπίλα. Μάταια έψαχνε στη γειτονιά της θεραπευτικό πεντικιούρ. Με τον καιρό, και το betadin, επουλώθηκαν οι πληγές. Έτσι γίνεται συνήθως. Χρειάζεται κάτι επουλωτικό για να αντιμετωπίσεις κάτι βρώμικο. Όπως το πείραμα που είχε διεξαχθεί στις τουαλέτες του μετρό της Νέας Υόρκης, όπου είχαν τοποθετήσει ένα ψεύτικο κουραδάκι (σκατουλάκι) στο λαιμό της λεκάνης της χέστρας, και παρατήρησαν ότι οι επίδοξοι κατουρητές-καθαριστές, στην προσπάθεια τους να διώξουν τα σκατουλάκια, κεντράραν πολύ καλά στη χέστρα και δεν πιτσιλούσαν το κάθισμα της τουαλέτας. Μανιπιουλέισον από πλευράς των ερευνητών για μια εξελικτική διαδικασία που ωφελεί τους μεν, χωρίς οι δε να έχουν συνείδηση της πράξης τους.
Χρειάζεται κάτι λιγότερο βρώμικο για να χειριστείς μια βρώμα που δεν φεύγει εύκολα, αλλά τελικά, ότι και να γίνει, πρέπει να τραβήξεις ξανά το καζανάκι... ίσως μερικές ακόμα φορές προκειμένου να ανακουφιστείς. Βέβαια μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη βούρτσα, αρκεί να μη τη μπερδέψεις, γενικά (ειδικά με τη μπούτσα).
Επειδή έχω δοκιμάσει και το τελευταίο, το μπέρδεμα δηλαδή, κατ' εξακολούθηση, προτείνω την λύση του κάτουρου πρώτα και μετά όλες τις άλλες εφαρμογές.
Είναι το αιώνιο αίσθημα που ανέκυψε από άλλες φιλοσοφικές συζητήσεις (Ιός ή Φίδη, Posh, 2004), κάθε φορά που χέζεις θέλεις να βλέπεις που καταλήγει αυτό που κατέθεσες, γι'αυτό πάντα γυρνάς πίσω και κοιτάζεις την χέστρα, με αγάπη.
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
Θυμήθηκα να το ανεβάσω...
Μετά από καιρό
παλιό σπίτι
Ίδια μούτρα
παλιό βρακί
ίδια μπλούζα
γκούχ γκούχ
σε συνέχεια σχετικού, έστω και με υδατογράφημα.
παλιό σπίτι
Ίδια μούτρα
παλιό βρακί
ίδια μπλούζα
γκούχ γκούχ
σε συνέχεια σχετικού, έστω και με υδατογράφημα.
Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
no cunt for old men
Η στιγμή της συνηδειτοποίησης της γέννησής δεν αποθηκεύεται στη μνήμη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Στο υποσυνείδητο πιθανότατα αποθηκεύεται όμως η συμπερασματική λογική διαπίστωση ότι οι γονείς σου γαμιούνται. Και όχι μόνο με την έννοια που θα συναντήσεις αργότερα στην εφηβεία σου όταν δεν θα σε αφήνουν να πας στη συναυλία της αγαπημένης σου ρόκ μπάντας, να βγείς με τη παρέα σου και γυρίσεις αργά στο σπίτι, να χουφτώσεις την ξαδερφούλα σου στο κυριακάτικο τραπέζι, αλλά με την φυσιολογική, αν και όχι απαραίτητα, έννοια του ρήματος. Γαμιούνται, γαμιόνται. Γαμιόσαντο σίγουρα κάποτε (χωρίς καπόται) για να είσαι εσύ εκεί τώρα. Τουλάχιστον ο ένας, δηλαδή η μητέρα σε αυτή τη περίπτωση, γιατί άντρας γεννά και γυναίκα τήκτει. Εξαιρούμε την περίπτωση του παιδιού του σωλήνα, γιατί όσο νά 'ναι θα είχες καταλάβει τη διαφορά από το φαινότυπο του μπαμπά σου, άσε που και η μαμά δεν νομίζω να άφηνε να πάει χαμένο το θέμα "σωλήνας". Θα ήταν η λέξη με τα περισσότερα χιτς έβερ στην οικογενειακή καθημερινότητα. Ο "πατέρας" δε θα σου επέτρεπε να ακούς λοστ μπόντις, η οδοντόκρεμα δεν θα ήταν σε σωληνάριο, το σκρίν σέιβερ στα γουίντοουζ δεν θα ήταν οι σωλήνες.
Από τις διάφορες οικογενειακές ιστορίες που έχω ακούσει, δυστυχώς καμμία δεν περιλάμβανε αυτό το θέμα. Κανένας φίλος η φίλη δεν ήρθε ποτέ να μου πεί μια ιστορία ότι βρήκε τους γονείς του να καρφώνονται στον καναπέ όταν γύρισε νωρίτερα από τα αγγλικά. Έστω να φασώνονται λίγο.
Μα γιατί να κρύβεις κάτι τέτοιο και να το θολώνεις και από πάνω με την ιστορία με τον πελαργό. Και γιατί πελαργό δηλαδή, τι μαλακίες είναι αυτές. Δεν ξέρω κανένα παιδί που να συμπαθεί τους πελαργούς.
Επιπλεόν δεν είχα στοιχεία οτι οι γονείς μου γαμιόσαντο την εποχή που θα έπρεπε να ωριμάσω σεξουαλικά. Καλά γιατί το κρύβανε. Που είναι η αρχαία τεχνική της προοικονομίας. Βάλε με στο τριπάκι ρε πατέρα, μου γαμάς που μου γαμάς τη μάνα. Άντε και εμείς είχαμε χωριστά δωμάτια, ο παππούς που είχε 5 παιδιά, και το σπίτι ηταν όλο κι όλο ένα δωμάτιο, πώς το έκανε, τα έστελνε στον κινηματογράφο τα υπόλοιπα.
Είχα κάποιες ενδείξεις όμως. Ο φάδερ έβγαινε συχνά γυμνός από το μπάνιο με τη πετσέτα χαλαρά ριγμένη πάνω του και τρέχοντας, α χωρίς να έχει μπεί η μαμά μέσα, να το πώ και αυτό. Ήθελε ίσως να μας περάσει έναν αέρα ελευθερίας, να δεθούμε σαν οικογένεια (ο KG xanthi, το έκανε με μεγαλύτερη επιτυχία όταν ξεντυνόταν στο ασανσέρ πριν φτάσει στο διαμέρισμα για να δώσει την εικόνα της ελευθερίας στις δύο κόρες του). Το πέτυχε.
Αέρας εικόνα άγαλμα (της ελευθερίας).
Είχα μείνει όταν κολυμπώντας με τη μάσκα και τα βατραχοπέδιλα μου σε κοντινή απόσταση από τους γονείς μου άκουσα τον πατέρα μου να καλεί τη μάνα μου να δεί το πσαράκι....
Είχε αμολύσει το παργάλι του έξω απο το μαγιό
Η μαμά χαμογελούσε ενθουσιασμένη φωνάζοντας, ίσως και με ένα ελαφρύ υπαινιγμό, "πούντο πούντο", οι κινήσεις της θύμιζαν άνθρωπο που παραπατάει και ψάχνει κάπου να πιαστεί. Το διασκέδασαν πολύ και οι δυο τους δίχως να γνωρίζουν ότι το πσαράκι το είδα και εγώ ο επίδοξος Ζάκ Υβ Κουστώ.
Φλάσ φίσινγκ γκέιμ.
Καλά που δεν πνίγηκα.
Μετά από τέτοιες εμπειρίες, κάνεις πιο εύκολα φίλους που αρέσκονται να δείχνουν τα γεννητικά τους όργανα με κάθε ευκαιρία. Χειμώνα Καλοκαίρι. Ειδικά το καλοκαίρι.
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
bacon powder (bay compounder).
Στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου σκύλο.
Τρώς αποφάγια. Το μερίδιο σου από την εξέλιξη ενός συστήματος.
Σε πολύ καλή τιμή. Μπερεκέτι. Και αν είναι γκρί...
Άρεσε άραγε στον Φράνσις και στον Χένρι το επίθετό τους? Ο Κέβιν το τρώει?
Είσαι ένας ανέμελος σκύλος σε τυχαία πορεία. Είτε είσαι σε αγέλη είτε μόνος, κουβαλάς στην πλάτη σου ποικίλους πληθυσμούς. Τσιμπούρια. Μέρος του πληθυσμού αρέσκεται να σε παίρνει μαζί του στις εκδρομές του. Στο βουνό, στη θάλασσα. Διανύεις αποστάσεις. Όπου και να σε αφήσουν, αν το θελήσεις, θα βρείς το δρόμο της επιστροφής. Εκτός αν βρέχει, οπότε και θα περιπλανηθείς. Και θα συναντήσεις δρόμους που δεν έχεις συνηθίσει. Θα επιχειρήσεις να τους διασχίσεις. Αν από τύχη το καταφέρεις, όλα καλά. Αν αποτύχεις, μηχανή του κιμά. Θα χρωματίσεις λίγο πιο έντονα το φυσικό τοπίο. Το φρέσκο αίμα θα γυαλίζει για λίγα λεπτά. Μυοσφαιρίνη-Οξυμυοσφαιρίνη-Μέταμυοσφαιρίνη. Λίγο κοντράστ αρκεί. Πέρασε απο πάνω σου και έκανε τη δουλειά ένας, μετά ένας άλλος, και άλλος και άλλος. Και φορτηγά. Δεν φταίνε αυτοί που δεν πρόσεχες. Έτσι κι αλλιώς εσύ μπήκες στο δρόμο τους. Κάποιοι μάλιστα έχουν αναμνήσεις από σένα. Κάποτε σε χάιδεψαν και σε πήραν στην αγκαλιά τους. Σε αγαπάνε πάντως, και θα σε αγαπάνε μέχρι η συμπίεση που θα υποστείς να φέρει πολύ κοντά τα κύτταρα σου με αυτά των πληθυσμών-παρασίτων, και η μορφή σου να μην ανήκει σε κάποια συστηματική κατάταξη. Έχασες την ευκαιρία σου. Το αποτύπωμα σου πλέον είναι μια κηλίδα στην άσφαλτο και κάποια υπολείμματα δέρματος τριχών και οστών. Θα φυσήξει και ο άνεμος και θα διασπέιρει το άψυχο γενετικό σου υλικό στην ατμόσφαιρα. Αιωνιότητα. Τον άνθρακα της τελευταίας σου αναπνοής θα τον συναντήσουμε κάποτε. Τα ανόργανα στοιχεία σου μπορεί να καταλήξουν στην παραλία, να κυλήσουν στις 4-1 σαγιονάρες μας, ανάμεσα στο λάστιχο και την πατούσα και να ξεχειμωνιάσουν στην ντουλάπα, μέχρι τον επόμενο καλοκαιρινό προορισμό.
Αιωνία σου η μνήμη.
Μπορεί και να μη συμβεί τίποτα από τα παραπάνω και να συνεχίσεις να περιφέρεσαι σνιφάροντας κώλους και γλείφοντας πόδια, ή και αντίστροφα. Χωρίς ταμπού και με πολλά φετίχ. Ο λόγος που οι σκύλοι εξιτάρονται με τα πόδια, είναι η παραγωγή μιας ουσίας ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών που προσομοιάζει την ορμόνη του οίστρου του θηλυκού.
Δεν ανήκουμε στο χώρο και χρόνο που ένιωσε την μυρωδιά καμμένης ανθρώπινης σάρκας. Οι εκπρόσωποι του, μαζί και αυτών που τράφηκαν με τα κατοικίδια τους μεταπολεμικά, θα εκλείψουν. Κατοικίδια (οικόσιτα), τελικά ονομάζονται όλα τα είδη ζώων που καταλήγουν στο πιάτο, στο στομάχι, στο γενετικό υλικό μας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου σκύλο...
Τρώς αποφάγια. Το μερίδιο σου από την εξέλιξη ενός συστήματος.
Σε πολύ καλή τιμή. Μπερεκέτι. Και αν είναι γκρί...
Άρεσε άραγε στον Φράνσις και στον Χένρι το επίθετό τους? Ο Κέβιν το τρώει?
Είσαι ένας ανέμελος σκύλος σε τυχαία πορεία. Είτε είσαι σε αγέλη είτε μόνος, κουβαλάς στην πλάτη σου ποικίλους πληθυσμούς. Τσιμπούρια. Μέρος του πληθυσμού αρέσκεται να σε παίρνει μαζί του στις εκδρομές του. Στο βουνό, στη θάλασσα. Διανύεις αποστάσεις. Όπου και να σε αφήσουν, αν το θελήσεις, θα βρείς το δρόμο της επιστροφής. Εκτός αν βρέχει, οπότε και θα περιπλανηθείς. Και θα συναντήσεις δρόμους που δεν έχεις συνηθίσει. Θα επιχειρήσεις να τους διασχίσεις. Αν από τύχη το καταφέρεις, όλα καλά. Αν αποτύχεις, μηχανή του κιμά. Θα χρωματίσεις λίγο πιο έντονα το φυσικό τοπίο. Το φρέσκο αίμα θα γυαλίζει για λίγα λεπτά. Μυοσφαιρίνη-Οξυμυοσφαιρίνη-Μέταμυοσφαιρίνη. Λίγο κοντράστ αρκεί. Πέρασε απο πάνω σου και έκανε τη δουλειά ένας, μετά ένας άλλος, και άλλος και άλλος. Και φορτηγά. Δεν φταίνε αυτοί που δεν πρόσεχες. Έτσι κι αλλιώς εσύ μπήκες στο δρόμο τους. Κάποιοι μάλιστα έχουν αναμνήσεις από σένα. Κάποτε σε χάιδεψαν και σε πήραν στην αγκαλιά τους. Σε αγαπάνε πάντως, και θα σε αγαπάνε μέχρι η συμπίεση που θα υποστείς να φέρει πολύ κοντά τα κύτταρα σου με αυτά των πληθυσμών-παρασίτων, και η μορφή σου να μην ανήκει σε κάποια συστηματική κατάταξη. Έχασες την ευκαιρία σου. Το αποτύπωμα σου πλέον είναι μια κηλίδα στην άσφαλτο και κάποια υπολείμματα δέρματος τριχών και οστών. Θα φυσήξει και ο άνεμος και θα διασπέιρει το άψυχο γενετικό σου υλικό στην ατμόσφαιρα. Αιωνιότητα. Τον άνθρακα της τελευταίας σου αναπνοής θα τον συναντήσουμε κάποτε. Τα ανόργανα στοιχεία σου μπορεί να καταλήξουν στην παραλία, να κυλήσουν στις 4-1 σαγιονάρες μας, ανάμεσα στο λάστιχο και την πατούσα και να ξεχειμωνιάσουν στην ντουλάπα, μέχρι τον επόμενο καλοκαιρινό προορισμό.
Αιωνία σου η μνήμη.
Μπορεί και να μη συμβεί τίποτα από τα παραπάνω και να συνεχίσεις να περιφέρεσαι σνιφάροντας κώλους και γλείφοντας πόδια, ή και αντίστροφα. Χωρίς ταμπού και με πολλά φετίχ. Ο λόγος που οι σκύλοι εξιτάρονται με τα πόδια, είναι η παραγωγή μιας ουσίας ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών που προσομοιάζει την ορμόνη του οίστρου του θηλυκού.
Δεν ανήκουμε στο χώρο και χρόνο που ένιωσε την μυρωδιά καμμένης ανθρώπινης σάρκας. Οι εκπρόσωποι του, μαζί και αυτών που τράφηκαν με τα κατοικίδια τους μεταπολεμικά, θα εκλείψουν. Κατοικίδια (οικόσιτα), τελικά ονομάζονται όλα τα είδη ζώων που καταλήγουν στο πιάτο, στο στομάχι, στο γενετικό υλικό μας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου σκύλο...
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
to tweet or not to tweet...?
Tout de suite!!!
ο χίτσκοκ θα είχε λατρέψει το τουίτερ, τόσα πουλιά παντού (χμ, έχω μερικές φίλες κ φίλους που θα έκαναν φόλοου σε τόσα πουλιά).Και αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φάνηκαν πολύ αποτελεσματικά στο να μαζευτεί όλος ο κόσμος στις πλατείες για να διαμαρτυρηθεί για την κρίση ή οτιδήποτε άλλο, πως είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ότι τα περιστέρια και άλλα είδη πουλιών (που πετάνε αυτή τη φορά), δεν είναι αγανακτισμένα από καταβολής κόσμου, και με τα κατά τα άλλα γλυκά τιτιβίσματα τους, δεν συνομωτούν με σκοπό να μαζευτούν σε μια πλατεία ή σε ένα πάρκο και να μας χέσουν ομαδικά.
Για μια ακόμα φορά ο άνθρωπος εμπνέεται από τη φύση, την αντιγράφει.
Υπάρχει άραγε περίπτωση το ομαδικό χέσιμο να βελτιώσει λίγο τα πράγματα?
Μήπως στη μορφή αυτή είναι το ίδιο σποραδικό όσο οι κουτσουλιές των πουλιών και οι τσίχλες στα πεζοδρόμια?
Αν συλλέξουμε όλες τις κουτσουλιές μπορούμε να παρασκευάσουμε ένα πολύ καλό λίπασμα για λουλούδια, για τις τσίχλες χρειάζονται χημικά και πολλά εργατικά χέρια, το έκαναν κάποιοι , όμως θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύτιμη πρώτη ύλη.
Η συλλογή των δικών μας (ανθρώπινων) "κουτσουλιών" νομίζω λέγεται εκλογές και συμβαίνει μια φορά στα τόσα χρόνια, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Στα σμήνη των πουλιών, πιστέυω κρύβονται ομάδες με ιδιαίτερη καλλιτεχνική φύση, που θέλουν να κουτσουλήσουν συγκεκριμένα σημεία, δύσκολα, δύσβατα, επικίνδυνα.
Αρτ τέρροριστς.
Με κίνδυνο της ζωής τους, εφορμούν να χέσουν ακριβές τσάντες, παπούτσια, μπλουζάκια, πουκάμισα, αυτοκίνητα.
Καμικάζι, στούκας (Junkers 87), ταλιμπάν. Φερέ, Γκοτιέ, Πολ Φράνκ.
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
Nεσεσέρ
nécessaire, (fr) αρσενικό, το.
Μάιος και ενώ ( κενό*) η ημερομηνία (αριθμητικά) συναγωνίζεται τη θερμοκρασία στις περισσότερες περιοχές της ΜΜΕσογείου, οι προβλέψεις τείνουν περισσότερο προς την ισοπαλία για το τρέχοντα μήνα. Στα μπαράζ του Ιουνίου αναμένεται η θερμοκρασία να κάνει εντυπωσιακό καμ μπάκ και να βγεί νικήτρια, εικόνα που θα παραμείνει σε όλη σχεδόν την Ελλάδα για το καλοκαίρι, μέχρι να φτάσουμε στο Φθινόπωρο (τρομερό σλόγκαν για εκπτώσεις εκείνης της εποχής "Φθηνό Πορώσου" μόνο στη Φ Χ Ψ ένα), όπου ενώ η θερμοκρασία θα ακολουθεί πτωτική τάση, λόγω μεταγραφών ή και ενός χαμηλού βαρομετρικού φορ που μας έρχεται μεταγραφή από την Ιταλία
[καθαρό δεκάρι της παλιάς ποδοσφαιρικής σχολής, μαραντόνα (όχι αυτός με τα μπιφτέκια στη Χαλκηδόνα, ο άλλος), φαλκάο, σαλπιγγίδης κτλ.] και βγήκε λίγο παλτό, φθινοπωρινό και αυτό από τις εκπτώσεις, η ημερομηνία θα κρατάει σταθερές αποδόσεις 30 με 31 βαθμούς, και θα αποδεικνύει περίτρανα πως σημασία δεν έχει η επιμέρους απόδοση τύπου διάττων αστέρας και αστέρας τρίπολης, αλλά η πάγια, σταθερή με σημάδια βελτίωσης (από το απόγευμα ιδιαίτερα στα δυτικά) ανοδική δηλαδή πορεία. Κάτι σαν να ανεβαίνεις σκάλα. Όχι ότι κάποτε οι μήνες θα έχουν πάνω από 31 ημέρες (και αν γίνει θα είναι κόλπο της κυβέρνησης για να φαίνεται ότι κρατάει σταθερούς τους μισθούς), κάτι που θα προκαλούσε σύγχυση, αλλά θα μπορούσαν, αρκεί να το θέλαν. Όλοι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας, και η εποχή που διανύουμε, η άνοιξη δηλαδή, σηματοδοτεί για μένα το πέρασμα από τον νές καφέ
( ), στον φραπέ. Για άλλον από τα παπούτσια στα σανδάλια, που τα φοράει και είναι ωραίος με τη ζεστούλα, και μετά σκάει το μπουρίνι και τρέχει σαν βιετναμέζος μέσα στις φυτείες με το ρύζι.
Ο εθισμός μου στον καφέ ξεκίνησε από τα πολύ παιδικά μου χρόνια. Πάλι τους γονείς μου θεωρώ υπέυθυνους που μας είχαν χαλαρούς και εμένα και τον αδερφό μου, απλά αυτός αυτοπεριοριζόταν από μόνος του, έτσι από χόμπι, αν και μάζευε και γραμματόσημα μάλλοντου ήταν πιο ενδιαφέρον. Σταδιακά λοιπόν, σαν γνήσια βαποράκια, μου επέτρεπαν να βουτάω παξιμάδια στον ελληνικό καφέ τους. Χωρίς να το καταλάβω είχα αλλάξει, περίμενα πότε θα ψήσουν καφέ για να πάω να βουτήξω λίγο ψωμάκι ή κανένα μπισκότο και αν ήμουν τυχερός και περίσσευε λίγο στο μπρίγκι το ρουφούσα μερακλίδικα. Δεν ήμουν ο εαυτός μου, οι φίλοι μου δε με αναγνώριζαν, ούτε εγώ αναγνώριζα βέβαια κάποιους, ειδικά αν είχα πολύ καιρό να τους δω. Πολύ γρήγορα άρχισα να ζητάω και εγώ καφέ, ελληνικό πάντα, τότε το αλβανικό καφέ δεν είχε γίνει της μόδας, πόσο μάλλον το ιταλικό. Αλλά αυτή η πρώιμη περίοδος πέρασε γρήγορα, δεν μου ήταν αρκετό, ήθελα κάτι πιο δυνατό...Οι κακές παρέες είχαν τη λύση, εκείνη την εποχή, γυμνάσιο ακόμα ήμουν, έβλεπα πολλά φιλαράκια μου να μου ζητάν κατοστάρικα για να πάνε μετά να πάρουν τη δόση τους, του φραπέ δηλαδή, στα καφέ της εποχής, που τότε είθιστο να ήταν ημιυπόγεια. Νοθευμένος φυσικά φραπές, με 3-5 κουταλάκια κρυσταλλικής ζάχαρης και αρκετό γάλα εβαπορέ (νουνού συνήθως, που λιντλ και φτηνά υποκατάστατα). Μόνο έτσι μπορούσες να τον πιείς και να γουστάρεις, παγάκι και τετοια εννοείται και πέσιμο (μέχρι και τον παναγιώτη έχω δει να πίνει φραπέ γλυκό με γάλα, στην αυλή-τη μαγκαζί-ένα καλοκαίρι, 1998 ίσως, και ήταν 9 η ώρα το βράδυ, από τότε δεν κομάται και πολύ τα βράδια). Σκέψου πόσα σκατά μπορεί να είχες φάει αν στα γαρνίραν με λίγο γάλα και πολύ ζάχαρη. Που είναι η ουσία των πραγμάτων, πως την πατούσαμε έτσι μικροί και θέλαμε τέτοια ετοιματζίδικα σκατά και αδιαφορούσαμε για την αληθινή, την βασική, τη θεμέλια ουσία των γεύσεων, των απόψεων, των σκέψεων. Την καρδιά, το μεδούλι. Ατέρμονα απογέυματα λούνης, που σε "ρουφάει" όσο ρουφάς και εσύ, όλο και πιο βαθιά, κουταλάκι, ποτήρι, καλαμάκι, παγάκι, καφέ, νερό (το βασικό συστατικό κάθε έμβιου όντος, όντως), σέικερ ή βζίν βζίν, η σειρά είναι τυχαία και αν ξεχνάω κάποιον από τους συντελεστές παρακαλώ εκ των προτέρων να με συγχωρήσει.
Μετά ήρθαν οι Ιταλοί να μας εξευγενίσουν, δεν ήταν κούλ πια να πίνεις φραπέ, καπούτσο κ εσπρέσσο κατέκλυσαν πολύ γρήγορα την αγορά. Αυτοί που έπιναν εσπρέσσο τότε ήξεραν να πίνουν καφέ. Όλοι οι άλλοι, παλαιών αρχών καφεπότες, κοιτούσαμε αμέριμνοι, αγνοώντας τι μπορεί να προκαλέσει η ανεξέλεγκτη εξάπλωση του εσπρέσσο στην ελληνική επικράτεια, κάτι σαν τα κουνέλια στην Αυστραλία.
Εισδοχή, εγκατάσταση, εξάπλωση, διάχυση, ώσμωση...
Καταλαμβάνεις ένα θώκο, ένα ενδιαίτημα, το προφυλάσεις, το εκμεταλλεύεσαι.
Κάπως έτσι γίνεται και με την τέχνη, και με τις τέχνες. Τα σίκουελ των τεχνών, στα 13 εκατομμύρια χρόνια του ανθρωπου στη γή, έχουν φτάσει μετα βίας το 7 , όσα και τα θαύματα του κόσμου, άντε 8-9, ενώ την ίδια στιγμή οι πειρατές της καρα-ηβικής (θα μπορούσε να είναι τσόντα με μελαχρινές τριχωτές γκόμενες που τις πηδάν πειρατές) και το φάστ έντ δε φιούριους βρίσκονται στο 4 και 5 αντίστοιχα, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες μου.
Και η τέχνη λοιπόν, όταν διαχέεται, κυλάει, σαν χείμμαρος, μέσω ίντερνετ, ειδικά η ζωγραφική. Κρίμα, αλλά είναι αλήθεια. Γιατί δεν ήταν προγραμματισμένη να το κάνει αυτό. Μια ταινία έχει διανομή, το ίδιο και η μουσική. Η ζωγραφική είναι εικόνα, είναι προβολή, στην χειρότερη των περιπτώσεων θα έπρεπε να ταξιδεύει σε βιβλία τέχνης και συλλογές, αν όχι σε εκθέσεις. Ακόμα καλύτερα αν ταξιδεύεις εσύ σε εκθέσεις (δεν το έχω κάνει ποτέ, αλλά έχω ένα φίλο που τα παρακολουθεί κάτι τέτοια, μπορεί και δυο μπορεί και παραπάνω ), για να τις δείς, ή να εκτεθείς, ακόμα και να εκθέσεις. Στις πανελλήνιες δώσανε έκθεση ή όχι ακόμα, τι θέμα είχε, κανένα ζωγράφο έλληνα η ξένο ή κάτι κλισέ με ξενοφοβία, κρίση και τα συναφή.
Ωραία, κατεβάζεις 658 έργα τέχνης, τα κοτσάρεις στο σκληρό σου, σκρίν σέιβερ, και πάρε νά' χεις ποζεριά στη βιβλιοθήκη. Κάπως έτσι μου την πέρασε τη ρετσινιά ο Θανάσης (όχι αυτός, ο άλλος). Πολλά ΜΒ, να χάσεις τη μπάλα. Ένας τύπος ξεχώρισε μέσα σε όλα, μάλλον επειδή ήταν ο αγαπημένος του Θανάση εκείνη την περίοδο, με τα χαρακτικά του. Έσερ... Ήταν λαβύρινθος όλη η διαδικασία, αλλά σα μικρό παιδάκι εξερευνούσα λίγο λίγο με χαρά τρα λα λα λα λι λα λο, όλες τις πτυχές του. Και μετά βαρέθηκα. Αλλά η τύχη με ευνόησε εν τω με ταξί είχα πάει στο Γιδά (Αλεξάνδρεια , Ημαθία), να δω την (τότε) σχέση μου (τουρνέ στον κάμπο, είχα και πηγαινέλα Σαλόνικα-Βέροια, βόλευε). Σε μια συνηθισμένη βόλτα στην αγορά και σε ένα μαγαζάκι με είδη δώρων, αυτά τα παράξενα με τα μπιχλιμπίδια και τα φωτιστικά, τα παιδικά μουσικά οργανάκια (ο κωδικός για έναρξη επαγγέλματος στην εφορία μπορεί να έχει τον τίτλο: έμπορος παιδικών μουσικών οργάνων...ανατριχιαστικό) και τα 1002 σκατάκια, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα πάζλ που φάνηκε γνωστό, όποτε αυθόρμητα και με ενθουσιασμό αναφώνησα το αξέχαστο:
- Μα, αυτό είναι Έσερ!!!
για να εισπράξω με τον ίδιο τόνο ενθουσιασμού, αυθορμητισμού αλλά και θαυμασμού, από την πανέμορφη ιδιοκτήτρια την παρατήρηση:
- Πρέπει να είσαι ο μόνος στην Αλεξάνδρεια που γνωρίζει τον Έσερ!!!!
Δίχως στιγμή να διστάσω, χαμογέλασα με ικανοποίηση και αυταρέσκεια, και δεν έχασα την ευκαιρία να αποδείξω πόσο αρχοντοχωριάτης είμαι, λέγοντας:
- Από τη Βέροια είμαι!
Αυτή η συνειδητοποίηση της καταγωγής μου δεν άργησε να με φέρει πίσω στην πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας (γκομενικά πάντα μιλώντας), αφού είχα βαρεθεί να είμαι ο πρώτος του χωριού.
Το είχα, τα βασικά, Τα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, έτσι απλά, ήμουν νέος, ωραίος, σοσιαλιτέ, λάτρης του καφέ, του νες συγκεκριμένα, σκάμπαζα κάτι από κουλτούρα και τέχνη, παλιά πόλη η Βέροια, με διανοούμενους και καλλιτέχνες, πρόσφορο έδαφος για επιδειξιομανία και νεοπλουτισμό. Η " "κοινή" "λογική" " (ότι χειρότερο έχει εφευρεθεί από τον άνθρωπο, μετά τις θρησκείες), θα υποστήριζε ότι θα γαμούσα και θα έδερνα. Τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα σχεδίαζα ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Έσερ. Ούτε η αγάπη για τον νές, ούτε για τον Έσερ βοήθησε. Το νεσεσέρ κατέληξε να γίνει ένα αέναο κυνήγι οπής, κάπου να κρυφτείς για τις δύσκολες νύχτες του χειμώνα . H Νεσσέσιτυ κατέληξε, όπως και τα περισσότερα σχέδια μου σε παρακάλια, και όπως τα περισσότερα πόστ μου τελευταία στη λέξη μουνί, σε άλλη γλώσσα όμως.
Escercito la chocha
στόρι οβ α μάνς λάιβ.
Μάιος και ενώ ( κενό*) η ημερομηνία (αριθμητικά) συναγωνίζεται τη θερμοκρασία στις περισσότερες περιοχές της ΜΜΕσογείου, οι προβλέψεις τείνουν περισσότερο προς την ισοπαλία για το τρέχοντα μήνα. Στα μπαράζ του Ιουνίου αναμένεται η θερμοκρασία να κάνει εντυπωσιακό καμ μπάκ και να βγεί νικήτρια, εικόνα που θα παραμείνει σε όλη σχεδόν την Ελλάδα για το καλοκαίρι, μέχρι να φτάσουμε στο Φθινόπωρο (τρομερό σλόγκαν για εκπτώσεις εκείνης της εποχής "Φθηνό Πορώσου" μόνο στη Φ Χ Ψ ένα), όπου ενώ η θερμοκρασία θα ακολουθεί πτωτική τάση, λόγω μεταγραφών ή και ενός χαμηλού βαρομετρικού φορ που μας έρχεται μεταγραφή από την Ιταλία
[καθαρό δεκάρι της παλιάς ποδοσφαιρικής σχολής, μαραντόνα (όχι αυτός με τα μπιφτέκια στη Χαλκηδόνα, ο άλλος), φαλκάο, σαλπιγγίδης κτλ.] και βγήκε λίγο παλτό, φθινοπωρινό και αυτό από τις εκπτώσεις, η ημερομηνία θα κρατάει σταθερές αποδόσεις 30 με 31 βαθμούς, και θα αποδεικνύει περίτρανα πως σημασία δεν έχει η επιμέρους απόδοση τύπου διάττων αστέρας και αστέρας τρίπολης, αλλά η πάγια, σταθερή με σημάδια βελτίωσης (από το απόγευμα ιδιαίτερα στα δυτικά) ανοδική δηλαδή πορεία. Κάτι σαν να ανεβαίνεις σκάλα. Όχι ότι κάποτε οι μήνες θα έχουν πάνω από 31 ημέρες (και αν γίνει θα είναι κόλπο της κυβέρνησης για να φαίνεται ότι κρατάει σταθερούς τους μισθούς), κάτι που θα προκαλούσε σύγχυση, αλλά θα μπορούσαν, αρκεί να το θέλαν. Όλοι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας, και η εποχή που διανύουμε, η άνοιξη δηλαδή, σηματοδοτεί για μένα το πέρασμα από τον νές καφέ
( ), στον φραπέ. Για άλλον από τα παπούτσια στα σανδάλια, που τα φοράει και είναι ωραίος με τη ζεστούλα, και μετά σκάει το μπουρίνι και τρέχει σαν βιετναμέζος μέσα στις φυτείες με το ρύζι.
Ο εθισμός μου στον καφέ ξεκίνησε από τα πολύ παιδικά μου χρόνια. Πάλι τους γονείς μου θεωρώ υπέυθυνους που μας είχαν χαλαρούς και εμένα και τον αδερφό μου, απλά αυτός αυτοπεριοριζόταν από μόνος του, έτσι από χόμπι, αν και μάζευε και γραμματόσημα μάλλοντου ήταν πιο ενδιαφέρον. Σταδιακά λοιπόν, σαν γνήσια βαποράκια, μου επέτρεπαν να βουτάω παξιμάδια στον ελληνικό καφέ τους. Χωρίς να το καταλάβω είχα αλλάξει, περίμενα πότε θα ψήσουν καφέ για να πάω να βουτήξω λίγο ψωμάκι ή κανένα μπισκότο και αν ήμουν τυχερός και περίσσευε λίγο στο μπρίγκι το ρουφούσα μερακλίδικα. Δεν ήμουν ο εαυτός μου, οι φίλοι μου δε με αναγνώριζαν, ούτε εγώ αναγνώριζα βέβαια κάποιους, ειδικά αν είχα πολύ καιρό να τους δω. Πολύ γρήγορα άρχισα να ζητάω και εγώ καφέ, ελληνικό πάντα, τότε το αλβανικό καφέ δεν είχε γίνει της μόδας, πόσο μάλλον το ιταλικό. Αλλά αυτή η πρώιμη περίοδος πέρασε γρήγορα, δεν μου ήταν αρκετό, ήθελα κάτι πιο δυνατό...Οι κακές παρέες είχαν τη λύση, εκείνη την εποχή, γυμνάσιο ακόμα ήμουν, έβλεπα πολλά φιλαράκια μου να μου ζητάν κατοστάρικα για να πάνε μετά να πάρουν τη δόση τους, του φραπέ δηλαδή, στα καφέ της εποχής, που τότε είθιστο να ήταν ημιυπόγεια. Νοθευμένος φυσικά φραπές, με 3-5 κουταλάκια κρυσταλλικής ζάχαρης και αρκετό γάλα εβαπορέ (νουνού συνήθως, που λιντλ και φτηνά υποκατάστατα). Μόνο έτσι μπορούσες να τον πιείς και να γουστάρεις, παγάκι και τετοια εννοείται και πέσιμο (μέχρι και τον παναγιώτη έχω δει να πίνει φραπέ γλυκό με γάλα, στην αυλή-τη μαγκαζί-ένα καλοκαίρι, 1998 ίσως, και ήταν 9 η ώρα το βράδυ, από τότε δεν κομάται και πολύ τα βράδια). Σκέψου πόσα σκατά μπορεί να είχες φάει αν στα γαρνίραν με λίγο γάλα και πολύ ζάχαρη. Που είναι η ουσία των πραγμάτων, πως την πατούσαμε έτσι μικροί και θέλαμε τέτοια ετοιματζίδικα σκατά και αδιαφορούσαμε για την αληθινή, την βασική, τη θεμέλια ουσία των γεύσεων, των απόψεων, των σκέψεων. Την καρδιά, το μεδούλι. Ατέρμονα απογέυματα λούνης, που σε "ρουφάει" όσο ρουφάς και εσύ, όλο και πιο βαθιά, κουταλάκι, ποτήρι, καλαμάκι, παγάκι, καφέ, νερό (το βασικό συστατικό κάθε έμβιου όντος, όντως), σέικερ ή βζίν βζίν, η σειρά είναι τυχαία και αν ξεχνάω κάποιον από τους συντελεστές παρακαλώ εκ των προτέρων να με συγχωρήσει.
Μετά ήρθαν οι Ιταλοί να μας εξευγενίσουν, δεν ήταν κούλ πια να πίνεις φραπέ, καπούτσο κ εσπρέσσο κατέκλυσαν πολύ γρήγορα την αγορά. Αυτοί που έπιναν εσπρέσσο τότε ήξεραν να πίνουν καφέ. Όλοι οι άλλοι, παλαιών αρχών καφεπότες, κοιτούσαμε αμέριμνοι, αγνοώντας τι μπορεί να προκαλέσει η ανεξέλεγκτη εξάπλωση του εσπρέσσο στην ελληνική επικράτεια, κάτι σαν τα κουνέλια στην Αυστραλία.
Εισδοχή, εγκατάσταση, εξάπλωση, διάχυση, ώσμωση...
Καταλαμβάνεις ένα θώκο, ένα ενδιαίτημα, το προφυλάσεις, το εκμεταλλεύεσαι.
Κάπως έτσι γίνεται και με την τέχνη, και με τις τέχνες. Τα σίκουελ των τεχνών, στα 13 εκατομμύρια χρόνια του ανθρωπου στη γή, έχουν φτάσει μετα βίας το 7 , όσα και τα θαύματα του κόσμου, άντε 8-9, ενώ την ίδια στιγμή οι πειρατές της καρα-ηβικής (θα μπορούσε να είναι τσόντα με μελαχρινές τριχωτές γκόμενες που τις πηδάν πειρατές) και το φάστ έντ δε φιούριους βρίσκονται στο 4 και 5 αντίστοιχα, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες μου.
Και η τέχνη λοιπόν, όταν διαχέεται, κυλάει, σαν χείμμαρος, μέσω ίντερνετ, ειδικά η ζωγραφική. Κρίμα, αλλά είναι αλήθεια. Γιατί δεν ήταν προγραμματισμένη να το κάνει αυτό. Μια ταινία έχει διανομή, το ίδιο και η μουσική. Η ζωγραφική είναι εικόνα, είναι προβολή, στην χειρότερη των περιπτώσεων θα έπρεπε να ταξιδεύει σε βιβλία τέχνης και συλλογές, αν όχι σε εκθέσεις. Ακόμα καλύτερα αν ταξιδεύεις εσύ σε εκθέσεις (δεν το έχω κάνει ποτέ, αλλά έχω ένα φίλο που τα παρακολουθεί κάτι τέτοια, μπορεί και δυο μπορεί και παραπάνω ), για να τις δείς, ή να εκτεθείς, ακόμα και να εκθέσεις. Στις πανελλήνιες δώσανε έκθεση ή όχι ακόμα, τι θέμα είχε, κανένα ζωγράφο έλληνα η ξένο ή κάτι κλισέ με ξενοφοβία, κρίση και τα συναφή.
Ωραία, κατεβάζεις 658 έργα τέχνης, τα κοτσάρεις στο σκληρό σου, σκρίν σέιβερ, και πάρε νά' χεις ποζεριά στη βιβλιοθήκη. Κάπως έτσι μου την πέρασε τη ρετσινιά ο Θανάσης (όχι αυτός, ο άλλος). Πολλά ΜΒ, να χάσεις τη μπάλα. Ένας τύπος ξεχώρισε μέσα σε όλα, μάλλον επειδή ήταν ο αγαπημένος του Θανάση εκείνη την περίοδο, με τα χαρακτικά του. Έσερ... Ήταν λαβύρινθος όλη η διαδικασία, αλλά σα μικρό παιδάκι εξερευνούσα λίγο λίγο με χαρά τρα λα λα λα λι λα λο, όλες τις πτυχές του. Και μετά βαρέθηκα. Αλλά η τύχη με ευνόησε εν τω με ταξί είχα πάει στο Γιδά (Αλεξάνδρεια , Ημαθία), να δω την (τότε) σχέση μου (τουρνέ στον κάμπο, είχα και πηγαινέλα Σαλόνικα-Βέροια, βόλευε). Σε μια συνηθισμένη βόλτα στην αγορά και σε ένα μαγαζάκι με είδη δώρων, αυτά τα παράξενα με τα μπιχλιμπίδια και τα φωτιστικά, τα παιδικά μουσικά οργανάκια (ο κωδικός για έναρξη επαγγέλματος στην εφορία μπορεί να έχει τον τίτλο: έμπορος παιδικών μουσικών οργάνων...ανατριχιαστικό) και τα 1002 σκατάκια, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα πάζλ που φάνηκε γνωστό, όποτε αυθόρμητα και με ενθουσιασμό αναφώνησα το αξέχαστο:
- Μα, αυτό είναι Έσερ!!!
για να εισπράξω με τον ίδιο τόνο ενθουσιασμού, αυθορμητισμού αλλά και θαυμασμού, από την πανέμορφη ιδιοκτήτρια την παρατήρηση:
- Πρέπει να είσαι ο μόνος στην Αλεξάνδρεια που γνωρίζει τον Έσερ!!!!
Δίχως στιγμή να διστάσω, χαμογέλασα με ικανοποίηση και αυταρέσκεια, και δεν έχασα την ευκαιρία να αποδείξω πόσο αρχοντοχωριάτης είμαι, λέγοντας:
- Από τη Βέροια είμαι!
Αυτή η συνειδητοποίηση της καταγωγής μου δεν άργησε να με φέρει πίσω στην πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας (γκομενικά πάντα μιλώντας), αφού είχα βαρεθεί να είμαι ο πρώτος του χωριού.
Το είχα, τα βασικά, Τα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, έτσι απλά, ήμουν νέος, ωραίος, σοσιαλιτέ, λάτρης του καφέ, του νες συγκεκριμένα, σκάμπαζα κάτι από κουλτούρα και τέχνη, παλιά πόλη η Βέροια, με διανοούμενους και καλλιτέχνες, πρόσφορο έδαφος για επιδειξιομανία και νεοπλουτισμό. Η " "κοινή" "λογική" " (ότι χειρότερο έχει εφευρεθεί από τον άνθρωπο, μετά τις θρησκείες), θα υποστήριζε ότι θα γαμούσα και θα έδερνα. Τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα σχεδίαζα ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Έσερ. Ούτε η αγάπη για τον νές, ούτε για τον Έσερ βοήθησε. Το νεσεσέρ κατέληξε να γίνει ένα αέναο κυνήγι οπής, κάπου να κρυφτείς για τις δύσκολες νύχτες του χειμώνα . H Νεσσέσιτυ κατέληξε, όπως και τα περισσότερα σχέδια μου σε παρακάλια, και όπως τα περισσότερα πόστ μου τελευταία στη λέξη μουνί, σε άλλη γλώσσα όμως.
Escercito la chocha
στόρι οβ α μάνς λάιβ.
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Κοινόδοντας (το ξένο είναι πιο γλυκό)
Χτές φάγαμε μεσημεριανό το γιώργο,
καθίσαμε σε ένα ζυθεστιατόριο και μιλούσαμε για την ταινία του
(είχα καιρό να τον δω, πολύ πριν την υποψηφιότητα).
Διαπιστώσαμε ότι πάντα η οικογένεια, ως θεσμός, είχε την ευχέρεια, που προέκυπτε από τη διάθεση είτε την ανάγκη, να αποκρύπτει από τα αθώα παιδικά μάτια, αυτιά και στόματα (στο σημείο αυτό ο γιώργος πρόσθεσε κάποιες ακόμα οπές του ανθρώπινου σώματος), μεγάλο τμήμα
επιλογών και εναλλακτικών που θα μπορούσαν να μας είχαν οδηγήσει χιλιόμετρα μακρυά απο εκεί που βρισκόμαστε (εγώ πάντως βρίσκομαι στο Μεσημβρινό, a.k.a.: Νέα Μεσήμβρια).
Αυτή η πλάνη μέσα στην οποία αναθρεφόμαστε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, προκαλεί αλυσιδωτές αλληλεπιδράσεις στις εγκεφαλικές συνάψεις μας, οι οποίες οδηγούν σε παγιωμένες πλέον απόψεις. Καθώς η γνώση προέρχεται κυρίως από την αντίληψη, τη συναίσθηση, τη λογική και την γλώσσα, η παγίωση επιλογών που κάνει ο εκάστοτε γονέας ή κηδεμόνας συνδράμει στη εγκατάσταση εμμονών. Η συνειδητοποίηση, τυχαία ή διερευνητικά, ότι οι επιλογές αυτές είναι εκεί και σε περιμένουν, αλλά ακόμα περισσότερο οτι ήταν πάντα εκεί και εσύ δεν το γνώριζες, μπορεί μεν να επιφέρουν μια πρόσκαιρη χαρά που θα ακολουθήσει ένας προβληματισμός, αλλά τελικά ενέχουν τον κίνδυνο να παγιωθούν εκ νέου ως εμμονές.
Επέλεξα λοιπόν χτές να φάω παστίτσιο. Το παστίτσιο, όπως και άλλα φαγητά μου τα είχε συστήσει απο παιδί η μάνα μου, καλή μαγείρισα, δε λέω, τουλάχιστον παλιά. Η κυρα Όλγα λοιπόν, μαγείρευε το παστίτσιο με μακαρόνια νο 10.!!!! Θυμάμαι μια μέρα που φάγαμε στην αδερφή του μπαμπά μου, τη θεία Φωτεινή, και κάτω απο την ξεροψημένη μπεσαμέλ (μούτσο, τε κιέρο, μουτσινά) ανακάλυψα χοντρό μακαρόνι, το οποίο δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω ακόμα αν ήταν κοφτό ή όχι, ήθελα να λιποθυμίσω από χαρά, σου ανοίγονται άλλοι δρόμοι, γαργαλιούνται τα αρχίδια σου από τέτοια πράγματα. Σύντομα όμως γκρεμίστηκε όλη η εικόνα που είχα για την ευτυχισμένη μας οικογένεια, η μητέρα αρνιόταν πεισματικά να μαγειρέψει παστίτσιο με μακαρόνι κάτω απο νο. 8 (η Δήμητρα με πληροφόρησε ότι επάνω στο πακέτο νο. 2 αναφέρεται ρητά η φράση: Για παστίτσιο). Όλα οδηγούνταν στην καταστροφή, ήθελα να φύγω και να γίνω μάστερ σεφ, σε μια άλλη χώρα, με κάποιον άλλο επαναστατημένο (απο πλευράς γκουρμέ) λαό. Τότε ήταν που ο πατέρας μου, σαν γνήσιος Μικρασιάτης (μεγάλη παρερμηνεία και η Μικρά Ασία, απλά έχει πιο μεγαλώσομους και συχνά σκούρους ανθρώπους, ενώ η Major έχει κάτι τυπάκους που φοράνε περίεργα καπέλα και πουλάνε διάφορα στο δρόμο) πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Μου υποσχέθηκε πως θα ανοίξει το μεγάλο μπλέ βιβλίο και θα μου αποκαλύψει τις δυο σημαντικότερες αλήθειες του κόσμου. Φόρεσε τα ξύλινα τσόκαρα του από δέρμα αγελάδας, την βερμούδα Princeton University, και το διαφημιστικό μπλουζάκι από το κοσμηματοπωλείο Βενέτικο, με το νο 9 στην πλάτη και μου τα είπε....
Το μουνί είναι βατζάινα και ο πούτσος πείνας.
Φωτίστηκε ο ουρανός και σταμάτησαν να ακούγονται ακόμα και τα τζιτζίκια, οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρε η φύσις όλη, έμεινα αποσβωλομένος, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, επιτέλους είχα αποκτήσει τα εφόδια για να ανοίξω τα φτερά μου.
Αντ΄αυτού έβαλα τα παλιά μου ρούχα και πήγαμε στο στάβλο να ταΐσουμε τα μοσχάρια.
Από τότε έχω βάλει το πείνας μου σε μερικές βατζάινες από τις οποίες μια είχε προφίσιενσυ, τουλάχιστον έτσι είπε. Το μπλέ λεξικό του πατέρα μου το έχω ακόμα στο κομό μου όμως, ήταν και αυτός όπως και πολλοί άλλοι, μεταξύ τους και εγώ, απο τους τύπους που το πρώτο πράγμα που αναζητούν στα λεξικά είναι αυτά τα δυο λήμματα.
υ.γ. είναι γλυκό το μουνί,
πιο γλυκό απ΄ το ρεβανί.
καθίσαμε σε ένα ζυθεστιατόριο και μιλούσαμε για την ταινία του
(είχα καιρό να τον δω, πολύ πριν την υποψηφιότητα).
Διαπιστώσαμε ότι πάντα η οικογένεια, ως θεσμός, είχε την ευχέρεια, που προέκυπτε από τη διάθεση είτε την ανάγκη, να αποκρύπτει από τα αθώα παιδικά μάτια, αυτιά και στόματα (στο σημείο αυτό ο γιώργος πρόσθεσε κάποιες ακόμα οπές του ανθρώπινου σώματος), μεγάλο τμήμα
επιλογών και εναλλακτικών που θα μπορούσαν να μας είχαν οδηγήσει χιλιόμετρα μακρυά απο εκεί που βρισκόμαστε (εγώ πάντως βρίσκομαι στο Μεσημβρινό, a.k.a.: Νέα Μεσήμβρια).
Αυτή η πλάνη μέσα στην οποία αναθρεφόμαστε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, προκαλεί αλυσιδωτές αλληλεπιδράσεις στις εγκεφαλικές συνάψεις μας, οι οποίες οδηγούν σε παγιωμένες πλέον απόψεις. Καθώς η γνώση προέρχεται κυρίως από την αντίληψη, τη συναίσθηση, τη λογική και την γλώσσα, η παγίωση επιλογών που κάνει ο εκάστοτε γονέας ή κηδεμόνας συνδράμει στη εγκατάσταση εμμονών. Η συνειδητοποίηση, τυχαία ή διερευνητικά, ότι οι επιλογές αυτές είναι εκεί και σε περιμένουν, αλλά ακόμα περισσότερο οτι ήταν πάντα εκεί και εσύ δεν το γνώριζες, μπορεί μεν να επιφέρουν μια πρόσκαιρη χαρά που θα ακολουθήσει ένας προβληματισμός, αλλά τελικά ενέχουν τον κίνδυνο να παγιωθούν εκ νέου ως εμμονές.
Επέλεξα λοιπόν χτές να φάω παστίτσιο. Το παστίτσιο, όπως και άλλα φαγητά μου τα είχε συστήσει απο παιδί η μάνα μου, καλή μαγείρισα, δε λέω, τουλάχιστον παλιά. Η κυρα Όλγα λοιπόν, μαγείρευε το παστίτσιο με μακαρόνια νο 10.!!!! Θυμάμαι μια μέρα που φάγαμε στην αδερφή του μπαμπά μου, τη θεία Φωτεινή, και κάτω απο την ξεροψημένη μπεσαμέλ (μούτσο, τε κιέρο, μουτσινά) ανακάλυψα χοντρό μακαρόνι, το οποίο δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω ακόμα αν ήταν κοφτό ή όχι, ήθελα να λιποθυμίσω από χαρά, σου ανοίγονται άλλοι δρόμοι, γαργαλιούνται τα αρχίδια σου από τέτοια πράγματα. Σύντομα όμως γκρεμίστηκε όλη η εικόνα που είχα για την ευτυχισμένη μας οικογένεια, η μητέρα αρνιόταν πεισματικά να μαγειρέψει παστίτσιο με μακαρόνι κάτω απο νο. 8 (η Δήμητρα με πληροφόρησε ότι επάνω στο πακέτο νο. 2 αναφέρεται ρητά η φράση: Για παστίτσιο). Όλα οδηγούνταν στην καταστροφή, ήθελα να φύγω και να γίνω μάστερ σεφ, σε μια άλλη χώρα, με κάποιον άλλο επαναστατημένο (απο πλευράς γκουρμέ) λαό. Τότε ήταν που ο πατέρας μου, σαν γνήσιος Μικρασιάτης (μεγάλη παρερμηνεία και η Μικρά Ασία, απλά έχει πιο μεγαλώσομους και συχνά σκούρους ανθρώπους, ενώ η Major έχει κάτι τυπάκους που φοράνε περίεργα καπέλα και πουλάνε διάφορα στο δρόμο) πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Μου υποσχέθηκε πως θα ανοίξει το μεγάλο μπλέ βιβλίο και θα μου αποκαλύψει τις δυο σημαντικότερες αλήθειες του κόσμου. Φόρεσε τα ξύλινα τσόκαρα του από δέρμα αγελάδας, την βερμούδα Princeton University, και το διαφημιστικό μπλουζάκι από το κοσμηματοπωλείο Βενέτικο, με το νο 9 στην πλάτη και μου τα είπε....
Το μουνί είναι βατζάινα και ο πούτσος πείνας.
Φωτίστηκε ο ουρανός και σταμάτησαν να ακούγονται ακόμα και τα τζιτζίκια, οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρε η φύσις όλη, έμεινα αποσβωλομένος, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, επιτέλους είχα αποκτήσει τα εφόδια για να ανοίξω τα φτερά μου.
Αντ΄αυτού έβαλα τα παλιά μου ρούχα και πήγαμε στο στάβλο να ταΐσουμε τα μοσχάρια.
Από τότε έχω βάλει το πείνας μου σε μερικές βατζάινες από τις οποίες μια είχε προφίσιενσυ, τουλάχιστον έτσι είπε. Το μπλέ λεξικό του πατέρα μου το έχω ακόμα στο κομό μου όμως, ήταν και αυτός όπως και πολλοί άλλοι, μεταξύ τους και εγώ, απο τους τύπους που το πρώτο πράγμα που αναζητούν στα λεξικά είναι αυτά τα δυο λήμματα.
υ.γ. είναι γλυκό το μουνί,
πιο γλυκό απ΄ το ρεβανί.
Τρίτη 17 Μαΐου 2011
Νέες προσεγγίσεις στην έννοια του Βλάκα Δ.Υ.
Βάζεις νερό στο μπρίγκι να φτιάξεις τον καφέ σου (NES), για να μην χρησιμοποιήσεις το χλιαρό του βραστήρα αλλά και να μην επιβαρύνεις το περιβάλλον με την κατανάλωση ρεύματος απο την ενεργοβόρο αυτή διαδικασία. Καθώς το νερό έχει μεγάλη θερμοχωρητικότητα, και ενώ βλέπω οτι αρχίζουν να σχηματίζονται φυσαλίδες, υποθέτω ότι η θερμοκρασία του μόλις ξεπέρασε τους 70 βαθμούς Κελσίου και σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχει την ιδανική θερμοκρασία να μετατρέψει το υπέρκορο υδρόλυμα καφέ και ζάχαρης που αναδεύω στην κούπα μου με το ανοξείδωτο κουταλάκι (όλα τα παραπάνω αντικείμενα, δωρεά της υπηρεσίας), σε ένα φανταστικό, όπως όλοι τον ξέρουν, καφέ, καφέ, έρχεται ο κατά τα άλλα αποδεδειγμένα καθυστερημένος συνάδελφος, με κοιτάζει, δεν μιλάει, πετάει το χλιαρό νερό στον νεροχύτη, ξαναγεμίζει τον βραστήρα, τον τοποθετεί στη βάση του, πατάει το κουμπί, τον ενεργοποιεί, και σε λίγα, περίπου, δευτερόλεπτα πραγματοποιεί όσα πιο πάνω περιέγραψα λεπτομερώς, με τον δικό του καφέ, ενώ εγώ έρχομαι και πάλι τελευταίος και πίνω τον καφέ μου χλιαρό τελικά...
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, για λίγα δευτερόλεπτα θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η καταστροφική για τα νεύρα μου κατάσταση, και το περιβάλλον να είχε επιβαρυνθεί λίγο λιγότερο, όμως δεν συνέβη, οπότε πείτε μου ειλικρινά, δεν είμαι βλάκας, είμαι δεν είμαι...?
Δεν υπάρχει σχέδιο στο δημόσιο, δεν γίνεται παρατήρηση εκτίμηση πρόβλεψη...
Το έχω χάσει τελευταία,
όχι το βρήκα,
μπα έτσι νόμιζα
νομίσματα
ατάκτως ερριμμένα
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, για λίγα δευτερόλεπτα θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η καταστροφική για τα νεύρα μου κατάσταση, και το περιβάλλον να είχε επιβαρυνθεί λίγο λιγότερο, όμως δεν συνέβη, οπότε πείτε μου ειλικρινά, δεν είμαι βλάκας, είμαι δεν είμαι...?
Δεν υπάρχει σχέδιο στο δημόσιο, δεν γίνεται παρατήρηση εκτίμηση πρόβλεψη...
Το έχω χάσει τελευταία,
όχι το βρήκα,
μπα έτσι νόμιζα
νομίσματα
ατάκτως ερριμμένα
Τετάρτη 11 Μαΐου 2011
Είναι χαρούμενες, υγιείς και ήσυχες...
Σε συνέχεια των παγκόσμιων πολιτικοκοινωνικοικονομικών ερευνών μου, αναλύω παρακάτω κάποια αποτελέσματα από τη διεθνή βιβλιογραφία, τα οποία αντιπαραβάλω με αληθινά γεγονότα. Η έρευνα μου χρηματοδοτείται από το Ελληνικό κράτος (όσο και αν υπάρχει ακόμα) και συγχρηματοδοτείται από το Dancing with the Stars και ένα σεβαστό αριθμό Ινστιτούτων (πορνοσάιτ και πορνοκάναλων δηλαδή).
Η Νορβηγία λοιπόν έχει την Καρολίνα, ένα σπουδαίο μοντέλο έρευνας της Γαλακτοπαραγωγής των Αγελάδων, το οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα για το χαρακτήρα του δίχως να ατονεί το ενδιαφέρον μου και στην ιδιαίτερη χρηστικότητα του.
Αυτοί λοιπόν οι τύποι που έφτιαξαν την Καρολίνα, απέκρυψαν ένα μεγάλο τμήμα των δικών μου ερευνών στην περιφέρεια της κεντροδυτικής Μακεδονίας, όταν με περίσσεια παρρησία (Παρίσια, Πάριζα) διατυμπάνισα τους λόγους για τους οποίους δεν συναντά κανείς ευτυχισμένες αγελάδες στους βοσκότοπους της περιοχής. Δεν μπορεί μια αγελάδα, η οποία οχέυεται τεχνητώς, μόλις μιαν φοράν ανά έτος ενώ υπόκειται σε καθημερινή επί 305 ημερών τεχνητήν και πάλιν άμελξην, να ευφραίνετο και να ευδαιμονεί.
Κοινώς, απάντησα στο ερώτημα που για πολλά χρόνια ούτε οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά και κανείς μεταγενέστερος και σύγχρονος, δεν κατάφερε να αποφανθεί μιας ικανοποιητικής λύσης.
Γιατί λοιπόν οι Αγελάδες έχουν αυτή τη βαρεμένη μουτράκλα?
Γιατί και εσύ μωρή, άμα σε πηδούσαν μια φορά το χρόνο και σου τραβάνε τα βυζιά κάθε μέρα, έτσι θα ήσουνα...μωρή χυμένη (πετυχυμένη).
Για να μάθεις να εκτιμάς...
Ολοκληρώνοντας (τελειώνοντας, χύνοντας, κυνόδοντας, χυνοπόδιο) τη σημερινή θεματική μου ενότητα, και χωρίς να θέλω να ταράξω περισσότερο τα νερά, της αγελάδας η οποία εγκυμονεί, αποφάσισα να μην αναφερθώ στον περιβόητο (σιωπηλό) οργασμό της, αλλά να αποκαλύψω, να ξεγυμνώσω αν μου επιτραπεί η έκφραση, αυτό το Νορβηγικό Μοντέλο, με τη βοήθεια ενός φίλου.
υγ. βελτίωση...βελτίωση...βελτίωση
Η Νορβηγία λοιπόν έχει την Καρολίνα, ένα σπουδαίο μοντέλο έρευνας της Γαλακτοπαραγωγής των Αγελάδων, το οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα για το χαρακτήρα του δίχως να ατονεί το ενδιαφέρον μου και στην ιδιαίτερη χρηστικότητα του.
Αυτοί λοιπόν οι τύποι που έφτιαξαν την Καρολίνα, απέκρυψαν ένα μεγάλο τμήμα των δικών μου ερευνών στην περιφέρεια της κεντροδυτικής Μακεδονίας, όταν με περίσσεια παρρησία (Παρίσια, Πάριζα) διατυμπάνισα τους λόγους για τους οποίους δεν συναντά κανείς ευτυχισμένες αγελάδες στους βοσκότοπους της περιοχής. Δεν μπορεί μια αγελάδα, η οποία οχέυεται τεχνητώς, μόλις μιαν φοράν ανά έτος ενώ υπόκειται σε καθημερινή επί 305 ημερών τεχνητήν και πάλιν άμελξην, να ευφραίνετο και να ευδαιμονεί.
Κοινώς, απάντησα στο ερώτημα που για πολλά χρόνια ούτε οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά και κανείς μεταγενέστερος και σύγχρονος, δεν κατάφερε να αποφανθεί μιας ικανοποιητικής λύσης.
Γιατί λοιπόν οι Αγελάδες έχουν αυτή τη βαρεμένη μουτράκλα?
Γιατί και εσύ μωρή, άμα σε πηδούσαν μια φορά το χρόνο και σου τραβάνε τα βυζιά κάθε μέρα, έτσι θα ήσουνα...μωρή χυμένη (πετυχυμένη).
Για να μάθεις να εκτιμάς...
Ολοκληρώνοντας (τελειώνοντας, χύνοντας, κυνόδοντας, χυνοπόδιο) τη σημερινή θεματική μου ενότητα, και χωρίς να θέλω να ταράξω περισσότερο τα νερά, της αγελάδας η οποία εγκυμονεί, αποφάσισα να μην αναφερθώ στον περιβόητο (σιωπηλό) οργασμό της, αλλά να αποκαλύψω, να ξεγυμνώσω αν μου επιτραπεί η έκφραση, αυτό το Νορβηγικό Μοντέλο, με τη βοήθεια ενός φίλου.
υγ. βελτίωση...βελτίωση...βελτίωση
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
appetite for destruction (academia)
Έχω ακούσει ότι ο σκόπος του άντρα είναι να βρεί κάτι να περάσει την ώρα του στο μεσοδιάστημα των σεξουαλικών του δραστηριοτήτων, δηλαδή απο τη στιγμή που θα τελειώσει το σεξ μέχρι την επόμενη. Εννοείται με διαφορετικές συντρόφους (παρτεναίρ αν θέλετε).
Σε κάποιους ανθρώπους που ξέρω αυτό το μεσοδιάστημα είναι μικρό και ίσα που προλαβαίνουν να πιουν ένα καφέ με τους φίλους τους να συζητήσουν για καναδυό μαλακίες, μπάλα, πάρκινγκ και αφού αναλύσουν τι πούτσα έπεσε νωρίτερα να πάρουν το λεωφορείο για την κάτω τούμπα και να χτυπήσουν άλλη γκόμενα...(κάποιον μου θυμίζει αυτή η ιστορία, εντελώς ομως, τελείως σε λέω), τηλεφωνάκι σεξ στο αυτοκίνητο φαί ύπνος και πάλι απο την αρχή.
Δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω ότι στην περίπτωση μου το μεσοδιάστημα είναι αρκετά μεγάλο που θα μπορούσα να εκπονήσω μέχρι και διδακτορική διατριβή, και να φάω τα νιάτα μου...
και να με φάει η μαλακία.
Σε κάποιους ανθρώπους που ξέρω αυτό το μεσοδιάστημα είναι μικρό και ίσα που προλαβαίνουν να πιουν ένα καφέ με τους φίλους τους να συζητήσουν για καναδυό μαλακίες, μπάλα, πάρκινγκ και αφού αναλύσουν τι πούτσα έπεσε νωρίτερα να πάρουν το λεωφορείο για την κάτω τούμπα και να χτυπήσουν άλλη γκόμενα...(κάποιον μου θυμίζει αυτή η ιστορία, εντελώς ομως, τελείως σε λέω), τηλεφωνάκι σεξ στο αυτοκίνητο φαί ύπνος και πάλι απο την αρχή.
Δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω ότι στην περίπτωση μου το μεσοδιάστημα είναι αρκετά μεγάλο που θα μπορούσα να εκπονήσω μέχρι και διδακτορική διατριβή, και να φάω τα νιάτα μου...
και να με φάει η μαλακία.
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Πέταγμα χαρταετού Ε.Τ.: τον έχουμε ψηλά!!!!
Όταν ήμουν μικρός κάθε καθαρά δευτέρα ο πατέρας μου πετούσε αετό (βέβαια η ιστορία έδειξε ότι είχε αυτή τη συνήθεια κ άλλες μέρες του χρόνου, κρυφά απο εμάς).
Αμολούσε λοιπόν καλούμπα κ μετά φώναζε: Γυναίκα έλα τον σήκωσα και άλλα τέτοια πρόστυχα.Ναι έχουμε γέλιο όταν θέλουμε στην οικογένεια.
Αλλά το θέμα έιναι άλλο.Δημοσιαγραφικολαογραφικογραφικής φύσεως...
Όσοι μας ξέρουν καλά πρέπει να γνωρίζουν ότι στη Βέροια μερικά πράγματα τα εκτιμούμε ιδιαίτερα.
Η Βέροια είναι παλιά πόλη (παλαιόπωλη) και έχει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, μα πάρα πολύ μεγάλη, και γαμώ τις μεγάλες Πολιτιστική Κληρονομιά. Μας την έχουν μεταλαμπαδεύσει (φορτώσει καρφώσει) οι πρόγον (ι) οί μας (μα είναι δυνατόν να έγραψα γονιός).Μαζί με τις γενικότερες απόψεις της παγκόσμιας φιλοσοφίας ιδιαίτερη είναι η αγάπη προς τους Γάλλους κυρίως λόγω των πολλών ζαχαροπλαστείων με γαλλική ονομασία (λ' αμί, ελιζέ παγούρας)
Αλλά αυτοί (οι πρόγονοι) πέθαναν τώρα με συνέπεια η εκτίμηση στους Γάλλους φιλοσόφους να μην έχει ιδιαίτερα καλό ρέιτινγκ.
Σιρόν δεν έχω διαβάσει, όλα τα παραπάνω τα έχω δοκιμάσει κ σε λίγο θα μπώ στη Ζωή(μακάρι !!!!!) (οδηγίες χρήσης του Ζόρζ Περέκ...δώρο του Παναγιώτη για τα γενέ).
Οποιος δεν έχει διαβάσει Πιροσκί (είναι Γαλλορώσος Εβραικής καταγωγής γεμιστό με πατάτα κ μαιντανό)
δεν γνωρίζει την αληθινή ανάλυση της σκέψης στο διηνεκές.
Αχ ΠΕΡΕΚ πέθανες νωρίς και μας άφησες αλκφξ'απ
έγραφε στις τουαλέτες του μπλόκ 33 προχτές στο λάιβ του λάρρυ με τον σνάουτσερν
ποίος ξέρει άραγες
Αμολούσε λοιπόν καλούμπα κ μετά φώναζε: Γυναίκα έλα τον σήκωσα και άλλα τέτοια πρόστυχα.Ναι έχουμε γέλιο όταν θέλουμε στην οικογένεια.
Αλλά το θέμα έιναι άλλο.Δημοσιαγραφικολαογραφικογραφικής φύσεως...
Όσοι μας ξέρουν καλά πρέπει να γνωρίζουν ότι στη Βέροια μερικά πράγματα τα εκτιμούμε ιδιαίτερα.
Η Βέροια είναι παλιά πόλη (παλαιόπωλη) και έχει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, μα πάρα πολύ μεγάλη, και γαμώ τις μεγάλες Πολιτιστική Κληρονομιά. Μας την έχουν μεταλαμπαδεύσει (φορτώσει καρφώσει) οι πρόγον (ι) οί μας (μα είναι δυνατόν να έγραψα γονιός).Μαζί με τις γενικότερες απόψεις της παγκόσμιας φιλοσοφίας ιδιαίτερη είναι η αγάπη προς τους Γάλλους κυρίως λόγω των πολλών ζαχαροπλαστείων με γαλλική ονομασία (λ' αμί, ελιζέ παγούρας)
Αλλά αυτοί (οι πρόγονοι) πέθαναν τώρα με συνέπεια η εκτίμηση στους Γάλλους φιλοσόφους να μην έχει ιδιαίτερα καλό ρέιτινγκ.
Σιρόν δεν έχω διαβάσει, όλα τα παραπάνω τα έχω δοκιμάσει κ σε λίγο θα μπώ στη Ζωή(μακάρι !!!!!) (οδηγίες χρήσης του Ζόρζ Περέκ...δώρο του Παναγιώτη για τα γενέ).
Οποιος δεν έχει διαβάσει Πιροσκί (είναι Γαλλορώσος Εβραικής καταγωγής γεμιστό με πατάτα κ μαιντανό)
δεν γνωρίζει την αληθινή ανάλυση της σκέψης στο διηνεκές.
Αχ ΠΕΡΕΚ πέθανες νωρίς και μας άφησες αλκφξ'απ
έγραφε στις τουαλέτες του μπλόκ 33 προχτές στο λάιβ του λάρρυ με τον σνάουτσερν
ποίος ξέρει άραγες
χειμώνα άνοιξη (Χυμό να ανοίξει)
Διοχετεύω την επίσημη (αν και απορρίφθηκε) συμμετοχή μου στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους κ φεστιβάλ ντοκυμαντέρ (από τα πρώτα γκρίκλις που έμειναν στην ιστορία μαζί με το ρεπορτάζ το μιξάζ ντεκαπάζ, οπερατέρ καλίμπρα όπελ και εγένετο) Θεσσαλονίκης και πάσης Ελλάδος.
Εδώ και λίγο καιρό οι βόλτες στη Βέροια και εκεί γύρω τελος πάντων έχουν αποκτήσει μια εξιδανικευμένη προσωρινή ματαιότητα. Ήταν λίγο σκατά εδώ που τα λέμε αλλά όχι τόσο σκατά ώστε να μυρίζει. Είναι λίγο καλύτερα, σχετικά μιλώντας πάντα.
Κάτι κατασκευάζεται, ανασυντίθεται, παλινορθώνεται (1821, 2011) κατακρημνίζεται, αναδομείται , μετουσιώνεται, επανεφευρίσκεται, καταγράφεται, τελειώνει...
αποθηκεύεται.
Όπως τα μωρά στη μήτρα ακόμα δεν έχει ολοκληρωμένα μέλη, αλλά χάρη στον υπέρηχο (έτσι ένιωθα στο στούντιο με το μπάμπη όταν μας ακούγαμε τα νέα χιτς του καλοκαιριού σε στρατόπεδα μαγειρεία και τουλμόντ) μπορούμε να έχουμε μια σαφή εικόνα οτί είναι εκεί, είναι υγιές και όμορφο.
Όμορφο είναι και το λέω εγώ όχι ο γονιός του. Εγώ δεν είμαι καν συγγενής.
Νίωθω ότι όταν επισκέπτομαι το δωμάτιο εκείνο, χαιδεύω την κοιλιά μιας εγκύου.
Η μετάβαση απο τη μια εποχή στην άλλη έχει ξανασυμβεί κ θα ξανασυμβεί.
Μπορεί να μην είμαστε εδώ να το διαπιστώσουμε αλλά έτσι φαίνεται, κ θα υπάρχει η αναφορά για τη συγκεκριμένη μετάβαση.
Παιδάκια τσιρίζουν ελληνική σημαία προάυλιο σκύλος-αυτοκόλλητο (κ.) μαλλιά γένια σαπούνι-πρωκτός (τστστστσ) Ατλάντα μπορχες και άλα
αλλά, όποιος κατάλαβε κατάλαβε
η πόλη έβηχε, μάλλον ήταν κρυωμένη καλό θα ήταν να πιεί κανένα χυμό ή τσάι
να αναρρώσοι (άννα Ρώσοι, άνα Ρόσσι)
Αυτά λοιπόν, δεν θα κουραστώ άλλο.
να ζήσουμε να το θυμόμαστε
χαχαχ
υγ
(ρό
μου
Ν)
επειδή είμαι γιοτάς
έκανα μαλακία με το MPC κ δεν παίζει
αλλά κάτι θα γίνει προσεχώς...
Εδώ και λίγο καιρό οι βόλτες στη Βέροια και εκεί γύρω τελος πάντων έχουν αποκτήσει μια εξιδανικευμένη προσωρινή ματαιότητα. Ήταν λίγο σκατά εδώ που τα λέμε αλλά όχι τόσο σκατά ώστε να μυρίζει. Είναι λίγο καλύτερα, σχετικά μιλώντας πάντα.
Κάτι κατασκευάζεται, ανασυντίθεται, παλινορθώνεται (1821, 2011) κατακρημνίζεται, αναδομείται , μετουσιώνεται, επανεφευρίσκεται, καταγράφεται, τελειώνει...
αποθηκεύεται.
Όπως τα μωρά στη μήτρα ακόμα δεν έχει ολοκληρωμένα μέλη, αλλά χάρη στον υπέρηχο (έτσι ένιωθα στο στούντιο με το μπάμπη όταν μας ακούγαμε τα νέα χιτς του καλοκαιριού σε στρατόπεδα μαγειρεία και τουλμόντ) μπορούμε να έχουμε μια σαφή εικόνα οτί είναι εκεί, είναι υγιές και όμορφο.
Όμορφο είναι και το λέω εγώ όχι ο γονιός του. Εγώ δεν είμαι καν συγγενής.
Νίωθω ότι όταν επισκέπτομαι το δωμάτιο εκείνο, χαιδεύω την κοιλιά μιας εγκύου.
Η μετάβαση απο τη μια εποχή στην άλλη έχει ξανασυμβεί κ θα ξανασυμβεί.
Μπορεί να μην είμαστε εδώ να το διαπιστώσουμε αλλά έτσι φαίνεται, κ θα υπάρχει η αναφορά για τη συγκεκριμένη μετάβαση.
Παιδάκια τσιρίζουν ελληνική σημαία προάυλιο σκύλος-αυτοκόλλητο (κ.) μαλλιά γένια σαπούνι-πρωκτός (τστστστσ) Ατλάντα μπορχες και άλα
αλλά, όποιος κατάλαβε κατάλαβε
η πόλη έβηχε, μάλλον ήταν κρυωμένη καλό θα ήταν να πιεί κανένα χυμό ή τσάι
να αναρρώσοι (άννα Ρώσοι, άνα Ρόσσι)
Αυτά λοιπόν, δεν θα κουραστώ άλλο.
να ζήσουμε να το θυμόμαστε
χαχαχ
υγ
(ρό
μου
Ν)
επειδή είμαι γιοτάς
έκανα μαλακία με το MPC κ δεν παίζει
αλλά κάτι θα γίνει προσεχώς...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
